De Hollandsche Lelie. Jaargang 27

[p. 628]

Wie draagt Schuld, de Vrouw of de Pleureuse?
door P. Hübscher, Scheveningen.
Humoristisch-Rijmelaar.

Alle rechten voorbehouden.

De pleureuse is eene veer,

van stukjes aan elkaar gebonden;

Reeds draagt men ze zooveel niet meer,

zelfs niet de kinderen der zonde(n).

Was het nog chique voor korten tijd,

betaalde men er voor veel duiten,

thans liggen ze - uit is hun tijd -

als ‘koopjes’ voor de winkelruiten.

Hoe menig vrouwenharte heeft

van jalouzie sneller geslagen

of heeft verlangenvol gebeefd,

Zag ze 'n vriendin 'n pleureuse dragen.

't Was of de wind, terwijl die zacht

door 't donzige geveerte speelde,

't verlangen in haar overbracht

naar zulk een groot bewijs van weelde.

Ik durf beweren bijna dat,

die veer veel heeft op haar geweten

en meen'ge vrouw, die er een had,

den tijd niet licht meer zal vergeten,

dat z' uit verlangen om zoo'n prul

ook op haar hoed te kunnen dragen,

zich gaf aan d' een of and'ren knul,

om later diep zich te beklagen.

De modemakers in Parijs,

die de pleureuse-mode schiepen,

waren die werkelijk zoo wijs

zich van te voren te diepen

in de gevolgen, die die veer

voor menig vrouwtje zou gaan dragen?

De naam ‘Pleureuse’^*) doet toch zeer

het recht verleenen tot dit vragen.

En dat ik niet sta heel alleen

in mijne wijze van beschouwen

van de pleureuse in 't algemeen

in verband met die domme vrouwen,

blijkt hieruit, dat ook reeds Speenhoff,

Holland's bekende dichter-zanger

die vrouw in zijn ‘Pleureuse’ trof,

van willen-meedoen altijd zwanger.

Als morgen komt een nieuwe gril

der mode en slechts kost veel duiten,

zal weer de vrouw, die meêdoen wil,

zich daarvoor desnoods gaan te buiten.

De schuld ligt aan de mode niet;

de stroom des tijds valt niet te stuiten,

en meê voert z' altijd in haar vliet

haar naapende IJdeltuiten!

*) ‘Pleurense’ vertaald als Rouwband, Rouwteeken.