De Hollandsche Lelie. Jaargang 27

Kerstmis.
Vrede op Aard' door Johanna Steketee.

Er was eens een man, die zich veel schatten had verzameld. Toen hij nu oud begon te worden, peinsde hij zich moe, om een goed doel te vinden voor al zijn rijkdom.

Op een Kerst-avond zaten hij en zijn vrouw samen in hun groot kasteel. Buiten lag de sneeuw en van de kerken uit de stad klonk 't plechtige gelui der Kerstklokken tot hen door.

- Vele arme menschen hebben van avond een gelukkig Kerstfeest door ons, zeide Mevrouw vergenoegd.

- Ja, zuchtte Mijnheer, dat is zoo, maar we kunnen toch niet al ons geld geven aan de armen. Ik zou zoo graag een edeler bestemming aan al mijn rijkdom geven, een wereld-doel.... iets waarlijk.... grootsch, iets verhevens.... Bij die woorden scheen Mijnheer's bleek gezicht geheel op te leven.

Mevrouw keek hem verbaasd aan, niet dadelijk deelend de hooge vlucht zijner woorden.

- Hadden we maar kinderen, zuchtte de kleine vrouw bijna schreiend en al het verdriet, dat zij in haar leven over haar kinderloosheid had gehad, kwam weer kwellend boven.

- Er zijn nog wel andere dingen, die onzen naam kunnen doen voortleven op duizenden lippen, op duizenden, ja op millioenen wellicht....

- Wat zou dat kunnen zijn? vroeg Mevrouw verbaasd.

- Luister, zei Mijnheer geheimzinnig. Ik heb altijd heel veel gehouden van het Kerstfeest, zooals je weet. Ik ben immers zelf ook een Kerstkind. En in stilte heb ik ook altijd wel begrepen, dat de grootste daad, die ik in mijn leven zou verrichten, in verband moest staan met Kerstmis.

Antoinette, het is vandaag de vrede-dag. De vrede, dat is het schoonste ideaal van den vooruitstrevenden mensch, het ideaal van den komenden dag, van de werelden, van de volkeren....

[p. 431]

Aan dát idéaal wil ik een blijvend monument stichten.

De kleine man met de kale kop en 't niets zeggende uiterlijk stond op en schreed geestdriftig door de hooge zalen van zijn kasteel.

Zijn vrouw, die hem uiterlijk geleek, keek hem, nog-verbaasder dan te voren, aan.

- Een monument voor den vrede? herhaalde zij. Een standbeeld, bedoel je, een standbeeld van je zelf.... of van ons beiden soms? vroeg zij er bijna niet durvend aan toe.

- Neen, verwierp Mijnheer, met een beslist gebaar met de hand.

- Wat zou de Menschheid daaraan hebben? Niemand kent ons immers.

Ik zoude den vrede een paleis willen stichten, een paleis van den vrede, een vredespaleis.

Dat moet iets vorstelijks worden.

Daar zullen dan de groote mogendheden samenkomen en vandaar uit zullen alle geschillen beslecht worden en zoo zal zich dan de vrede vanuit dat paleis over de aarde verspreiden.

Ik zal de vredevorst zijn, Antoinette, zei hij aanmatigend.

- Hoe kom je erbij? vroeg zij nuchter.

- Ik heb niet voor niets veel gelezen, veel gezien, veel gehoord.

- Wat zal ik in al die voornaamheid zijn? vroeg zij toen weer.

- Vredevorstin, als mijn vrouw, als je wilt, zei hij uit de hoogte.

Jaren verliepen.

Het was weer Kerstavond.

En op een stille plek van een groote stad stond het Vredespaleis, dat de rijke man zich had gedroomd

En zijn naam zweefde op aller lippen en had wereldvermaardheid erlangen.

Maar de Vrede, de Vrede, dat was nog evenals toen een schoon woord....