De Hollandsche Lelie. Jaargang 27

Een heerlijk Kerstverhaal.

Van een schipbreuk.

Uit Usquert meldt men ons:

Hedenavond werden aan het zijlhuis alhier door den voogd van Rottum, den heer Toxopéus, met zijn motorboot binnengebracht vier van de opvarenden van de gestrande Noorsche bark ‘Amazone’, varende van Sundsvall op Melbourne en waarover reeds in dit blad werd gemeld. Aan het verhaal van den voogd en de bemanning, die uitsluitend Engelsch sprak, ontleenen we 't volgende:

Reeds ongeveer vier weken had het schip met wind en zee te kampen, zoodat het weinig vorderde. Voor een paar dagen geraakte het binnen de eilanden, waar het tenslotte achter Pieterburen vastraakte. Gistermorgen ontdekte de heer Toxopéus het schip en begaf er zich met twee knechten in zijn boot naar toe. Ze konden het wrak evenwel niet naderen en moesten onverrichter zake terug keeren. Vanmorgen werd er opnieuw een poging gewaagd, maar ook nu was de branding zoo hevig, dat zonder levensgevaar het schip niet te bereiken was. Weer besloot men terug te keeren, maar op het wanhopig geschreeuw van de schipbreukelingen waagden de drie mannen nogmalseen poging, die met succes bekroond werd. Aan boord bevonden zich nog de eerste stuurman, de tweede stuurman, twee matrozen en een hond. De menschen werden in de boot opgenomen; de hond bleef achter. Toen de boot zich verwijderde, begon het dier zoo te janken, dat een van de opvarenden met een touw om zijn lichaam gebonden, weer naar het wrak zwom, om het te halen. Tegen den avond werd het zijlhuis bereikt. Drie van de mannen - allen waren natuurlijk druipnat - waren zoo vermoeid en uitgeput, dat ze na een poosje op den grond neerzegen en in slaap vielen. De hond vlijde zich tusschen hen neer. De eerste stuurman echter was bij tijden half waanzinnig. Aan armen en beenen moest men hem dan vasthouden. De ontboden geneesheer, dr. Nicolaï, alhier, schreef dat toe aan overspanning.

Omstreeks acht uur werden de ongelukkigen op een wagen naar Warffum gevoerd, waar ze vannacht in 't hotel Dijkema zullen logeeren, om dan morgen over Delfzijl en Emden weer naar hun vaderland terug te keeren. De eerste stuurman, een man van negen en dertig jaar, getrouwd en vader van vier kinderen, had reeds driemaal eerder schipbreuk geleden. Een der

[p. 430]

matrozen moest later ervaren, dat zijn zuurverdiende penningen, 400 Mark, op 't wrak achtergebleven waren.

Vijf van de opvarenden hadden reeds eerder het schip verlaten en waren opgepikt door een Duitsche reddingsboot, vertelde de voogd. Als dit waar is, zijn dus alle achttien personen gered.

Het bovenstaande wordt mij gezonden met de hieronder volgende brief:

ENGELBERT, 18 December 1913.

Geachte Freule,

Nevensgaand berichtje vonden wij in het Nieuwsblad van het Noorden van 18 December j.l. Zoo heel vaak spreekt U uw afkeuring uit over de wreede wijze, waarop soms dieren kunnen worden gekweld. Hoe denkt U over den matroos, die met levensgevaar voor zichzelf een hond redde? Zou zoo iemand ook niet een reddingsmedaille verdienen!

Met hoogachting

Uw dw.

A. MAKKEN.

H.G. ZWEEP.

Onderwijzeressen te Engelbert, gem. Noorddijk bij Groningen.

Ik hoop dat ik de bedoeling der beide onderteekenaren goed begreep door hun brief met hunne namen af te drukken? Zoo niet, dan vraag ik haar excuus, maar ik meen uit het bovenstaande te moeten afleiden dat zij hun brief aldus, in zijn geheel, willen zien opgenomen. En ik kan haar slechts antwoorden op de daarin vervatte vraag, hoe ik die daad vind: zoo edel, zoo sympathiek, zoo zeldzaam, dat die matroos m.i. stellig is een beter mensch dan verreweg het grootste deel der zoogenaamd voortreffelijken en braven welke dagelijks bewierookt worden. Deze matroos, hij is zeer zeker iemand die een fijngevoelig hart bezit. En, al komt mij straks ook wellicht iemand vertellen, hoe hij allerlei leelijks op zijn geweten heeft, dan nog zeg ik: iemand die aldus zijn leven geeft voor een dier uit medelijden, zoo iemand kan niet zijn wezenlijk slecht. Dat de eene mensch zoogenaamd ‘braaf’ leeft en de ander niet, dat zit 'm in de omstandigheden, in de verzoekingen, in duizenderlei verborgen bijredenen, welke wij-menschen niet van elkaar kunnen beoordeelen. Maar het komt tenslotte aan op den aard, op het karakter als zoodanig. En hij die aldus het goddelijk medelijden, het goddelijk medelijden, niet verloochent, hij kan niet anders zijn dan een goed mensch en een die een beschamend voorbeeld is voor jagende vorsten en prinsen, en dien ik voor mij, om die reden, oneindig liever wil toejuichen dan welken jager-koningkeizer of prins ook!

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.