De Hollandsche Lelie. Jaargang 27

Overzicht van de Week.

I.
De eerlijke ‘Telegraaf’.

Door den heer P. Hübscher, te Scheveningen, werd mij den volgenden brief gezonden, dien ik met zijn toestemming publiceer.

[p. 389]

Scheveningen, 24 Nov. '13.

Aan

Freule Anna de Savornin Lohman,

Redactrice ‘Hollandsche Lelie’,

den Haag.

Mejonkvrouwe, Waar ik 't geheel met U eens ben, dat de pers in vele opzichten niet is wat ze moest zijn, doch veel lijkt op ‘de veile deerne, die hare gunsten aan den meestbiedende verleent’, wil ik U kennis geven van 't navolgende.

In ‘de Telegraaf’ van 13 dezer trof ik een artikel van ‘II.’ te Utrecht, waarin deze er op wees dat U eens fijn beetgenomen was, wat U wel zult hebben gelezen.

Ik gevoelde mij gedrongen daartegen direct op te komen, omdat ik 't er niet mee eens was, en bovendien me ergerde aan den zich Schadenfreudevoll achter het pseudo H. verbergenden schrijver ervan.

Nauwkeurig snuffelde ik alle ‘Telegrafen’ net, doch zag mijn stukje niet opgenomen; ook onder ‘Correspondentie’ geen berichtje omtrent al òf niet plaatsing.

Tenslotte wachtensmoede, en begrijpende dat ik geen antwoord kreeg al wachtte ik verder, belde ik j.l. Zaterdag de redactie op, en kreeg ten antwoord: ‘Er is besloten tot niet-plaatsing, omdat het wel mystificatie was; uw stukje is verscheurd.’

Toen ik opmerkte terugzending verzocht te hebben, met bijvoeging van porto, kreeg ik ten antwoord: ‘Dat begrijp ik niet, dan zullen we nog eens zoeken.’

Daarna heb ik niets meer vernomen.

Commentaar lijkt mij overbodig; ik heb o zoo een hekel aan ‘zwijgen’, doch.... ik zwijg verder over dit geval.

Met alle achting,

Uw dienaar

P. HÜBSCHER.

Hieronder volgt de copie van het bovenbedoeld door den heer Hübscher aan de Telegraaf gezonden stukje (dat ‘toevallig’ verloren was gegaan, gelijk men hierboven kan lezen; de eerlijke Telegraaf-redactie had er zeker niet op gerekend, dat de heer Hübscher copie had gehouden).

Scheveningen, 13 Nov. '13.

Geachte Redactie.

Mag ik U voor 't onderstaande beleefd een plaatsje verzoeken in uw blad; het is bedoeld als antwoord aan ‘H’ te Utrecht.

Waarom toch altijd die laffe pseudoniemen bij het aanvallen van anderen?’

Met veel dank voor de opname,

Uw. dr.

(was geteekend) P. HÜBSCHER.

Aan H. te Utrecht.

In het avondblad van heden 13 Nov. '13 der ‘Telegraaf’ hebt U kunnen goedvinden te doen opnemen een door U ingezonden artikeltje over: ‘de Onafhankelijkheidsfeesten en de Oranjelievende Nederlanders’ òf ‘Freule Anna de Savornin Lohman gemystificeerd’, en zulks naar aanleiding van het door haar in de Holl. Lelie van 15 Oct. '13 opgenomen, en door U overgenomen vers, welk laatste zóó gelezen kon worden, dat het bevat eene ‘likkerij’ òf van ‘Napoleon’ òf van ‘Oranje’ al naar gelang men de regels in één of twee kolommen plaatst.

U voegt daaraan toe het door de redactrice daarbij - volgens u - ‘gillend geprofeteerde.’

Uw artikel H. (waarom staat het onder ‘Letteren’¹⁾ is onwáárdig en onwáár.

Onwaardig en onwaar omdat er in de Lelie van 15 Oct '13, uitdrukkelijk melding van gemaakt wordt dat het ‘vers’ door een abonnée, als bewijs van likkerij van voor honderd jaar, haar is gezonden, en zóó gedrukt was dat het bevatte een likkerij van ‘Napoleon’.

Ware het zóó gedrukt aan haar toegezonden dat het een likkerij van ‘Oranje’ heette, de redactrice zoude 't m.i. eveneens geplaatst hebben, immers zij tracht - en terecht - alleen aan te toonen dat er misselijk ‘gelikt’ werd; onverschillig of dat dan ‘Oranje’ of ‘Napoleon’ gold; ‘likkerij’ bleef het altijd!

Maar bovendien komt in de Lelie van 5 Nov. '13 eene ‘Toelichting’ voor van Freule de Savornin Lohman, waarin zij zelve eerlijk mededeelt, datgene wat U thans, 13 November, met zooveel Schaden freude onder ‘Letteren’ als ‘ingezonden’ liet opnemen, luidende:

‘Toelichting’

(hier was het stukje uit een Lelie uitgeknipt ingelascht.

Gemystificeerd of ‘fijn beetgenomen’ is freule Lohman dus geenszins.

P. HÜBSCHER.

Bij eventueele niet-plaatsing s.v. p. retour, waarvoor porto ingesloten.

Ik teeken hierbij nog aan dat het bedoelde versje door eene abonnée was uitgeknipt uit een andere courant, en dat ik dit ook uitdrukkelijk erbij heb vermeld in de Lelie. Indien er dus sprake was van ‘beetgenomen’ zijn, dan gold die beetname dus die andere courant en niet mij.

1) Noot redactrice.
Omdat de Telegraaf-redactie zoo bijzonder ‘onpartijdig’ is, volgens meneer Holdert.

[p. 390]

Datgene waarop ik hier echter uitdrukkelijk wil wijzen, is de onfatsoenlijke houding der Telegraaf-redactie, die weigert een ingezonden stuk op te nemen, waarin de heer Hübscher er op wijst, hoe in het 5 Nov: - nommer der Lelie de geheele zoogenaamde ‘vergissing’ reeds was hersteld, waarover de ‘Letteren’- rubriek der Telegraaf 13 Nov: nog ‘ingez.’ stukken plaatst, terwijl zij dan ten overvloede beweert hoe de teruggevraagde copie, bij ongeluk, is ‘zoekgeraakt.’

Inderdaad, commentaar is hier overbodig! Maar toch wil ik bij deze gelegenheid eens uitdrukkelijk openlijk vertellen, hoe gedurende mijn eigen werkzaamheid aan de Telegraaf de hoofdbezitter daarvan, de heer Holdert, Raadhuisstraat 1, Amsterdam, de directie voerend, steeds tegen mij den mond vol had over de buitengewone ‘eerlijkheid’ van zijn blad, de Telegraaf, over de onpartijdigheid die het in alle opzichten wenschte in te nemen, ook ten opzichte van zijn medewerkers en hunne vijandschappen en vriendschappen onderling, enz., enz.

Nogmaals, commentaar is hier overbodig!

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

II.
Zoo moet het gaan.

Eene abonnée uit Genève is zoo vriendelijk mij het volgende te schrijven:

Naar aanleiding van Uw belangwekkend art. ‘Mogen wij zwijgen’, voorkomende in no. 20 ddo. 12 Nov. van de Hollandsche Lelie, waarop ik geabonneerd, en waarvan ik een trouwe lezer ben, ontbood ik een vijftal exemplaren der brochure van Mevrouw S.F., welke ik na bestudeering aan eenige in Zwitserland studeerende Hollandsche jongelieden gaf.

Zie, dat is mij eene welkome tijding, dat aldus mijn artikel ook in den vreemde de aandacht vestigde op de brochure van mevrouw Schoemaker, en dat deze brochure daardoor komt in de handen van hen voor wien zijin de éérste plaats ter waarschuwing moge dienen, namelijk van jonge menschen. - Dezelfde abonné zendt mij een artikel uitgeknipt, dat in Zwitserland zeer veel wordt gelezen dezer dagen, getiteld: Jeunes Filles: prenez garde! Waartegen? Ik behoef het nauwelijks te zeggen, namelijk tegen het gevaar van ondoordachte kennismakingen, op reis, in hôtels, enz. Ook ‘la Vie intime,’ insgelijks door denzelfden abonné mij toegezonden, bevat zeer veel voor vrouwen wetenswaardige in deze speciale opzichten. Het spijt mij dat ik op een en ander niet uitvoerig kan ingaan wegens plaatsgebrek, maar het wil mij voorkomen - daarom vermeld ik ook dezen brief van mijn abonné - dat wij vrouwen goed zouden doen indien we op dit speciale punt zoo veel mogelijk samenwerkten zonder onderscheid des persoons, en zonder ons te bekommeren om eigen antipathieën en sympathieën jegens personen. Men hoort steeds van vrouwen de klacht: van vrouwen ondervinden we nog méér tegenwerking dan van mannen; zij, die ons nog 't meest helpen, zijn mannen!

Kan er een treuriger getuigenis worden afgelegd tegen de kleinzieligheid onzer eigene sexe dan dit?

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

III.
Waarom niet?

In ‘De Dierenvriend’ van 29 Nov. ll. las ik onder dezen titel een zéér waar-gezien stukje, over de vraag waarom wij-dierenvrienden geen insignes dragen, die openlijk bewijzen onze goede bedoelingen.

Met den schrijver van dit stukje ben ik het volkomen eens dat, waar wielrijders, geheel-onthouders, en leden van allerlei vereenigingen van allerlei aard, insignes dragen, het zéér wenschelijk zou zijn indien ook wij-dierenvrienden ons aldus organiseerden.

Gelijk de schrijver van het bewuste stukje terecht zegt:

De ‘weifelaars zullen worden aangetrokken tot hen die rondweg doen zien dat zij vóór dierenbescherming zijn, terwijl de verstokten, en zij die in dezen geen kleur bekennen, allicht tot nadenken bewogen zullen worden, wanneer zij zoo honderden en honderden in den lande ontmoeten, die voor hunne meening durven uitkomen.’

Inderdaad, de macht van een goed voorbeeld kan hier uitstekenden invloed uitoefenen; menige nog weifelende jongen, die een man ziet dragen zulk een insigne, zal daardoor inzien hoe het mannelijker is de dieren te beschermen dan ze te mishandelen, menig onwetend kind, dat op den volwassene zulk een insigne aanschouwt, zal nieuwsgierig vragen naar het ‘waarom,’ en zal door het antwoord de oogen worden geopend voor wat het tot hiertoe misschien nog nimmer vernam, of waarover het nog niet had leeren nadenken.

De geheel-onthouders beweren steeds, dat er juist dóór hun zulk een gemeenschappelijk

[p. 391]

uiterlijk teeken dragen zulk een groote kracht uitgaat van hun voorbeeld. Waarom hen dus niet navolgen in dezen, en daarmede aan iedereen bekennen; hoe groot het aantal is dergenen die elkaar de hand reiken in dierenliefde?

Bovendien ook, bij menige dieren-mishandeling op straat zou het insigne-dragen zeer goede diensten kunnen bewijzen, daar omstanders dan terstond kunnen weten wie tot de onverschilligen behooren, en wie integendeel tot degenen op wier medewerking is te rekenen; (b.v. in zake het trekhondengemartel langs openbare wegen).

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

IV.
‘Hofbericht.’

Als ge dat woord leest in de couranten zoudt ge wenschen van het ‘hof’ iets inteessants, iets goeds, iets nobels te zullen vernemen, nietwaar? Wat immers is stichtelijker en opwekkender dan een goed voorbeeld juist zijdens de hooggeplaatsten?

Helaas, het ‘hofbericht’, dat ik uitknip uit het ‘Vaderland’, luidt aldus:

Hofbericht.

- Op Het Loo arriveerden Donderdagavond uit Duitschland generaal Röder von Diesburg; graaf Ingelheim; majoor von Bülow-Stolle; majoor von Krosigh; Freiherr von Maltzahn, en baron von Werthern. De twee eerstgenoemden werden per auto van Z.K.H. van Arnhem afgehaald, de andere heeren kwamen te 8.07 uur, en 10.08 uur aan het station aldaar aan. Zij zullen deze week de gasten zijn van Prins Hendrik, en deelnemen aan verschillende jachtpartijen.

(Tel.)

Hoe ik denk over den Prins en zijn ‘jachtgenot’, ik zei het reeds in de Lelie van 26 November; - met welk artikel ik een onverhoopt veelvuldige instemming van allerlei zijden mocht ondervinden. Ik wil er thans alleen bijvoegen, hoe in-ergerlijk ik. het vind, dat Duitsche klaploopers ten onzent worden geïnviteerd door Prinz Heinrich von Mecklenburg, echtgenoot der Koningin van Holland, om op Nederlandsch terrein kosteloos te komen dieren-martelen. Waarlijk, zulk soort Duitsche vrinden kan de Prins gerust laten wààr ze zijn. Zij strekken noch hem noch hun eigen land tot eer.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

V.
November-(slachtmaand).

Onder deze bovenstaande zeer toepasselijke bijvoeging zendt men mij 't berichtje, dat in alle couranten dezer dagen de rondte deed van de jachtpartij van den Prins. Ik druk dit berichtje nog eens hier over, opdat een iegenlijk kan lezen hoe weerzinwekkend-wal gelijk datgene is wat men noemt ‘jachtgenot’

Zaterdag werd in de Hoog-Soerensche bosschen een jacht op wilde zwijnen gehouden, waaraan door Prins Hendrik, eenige Duitsche jachtvrienden en anderen werd deelgenomen.

Door afgerichte honden werden, volgens het Hbld., de dieren uit de dichte bosschen naar open terreinen gedreven, waar op verschillende plaatsen de jagers eenigszins beschut waren opgesteld. In het geheel werden op twee terreinen 180 zwijnen geschoten. Na ontweid te zijn, werden ze aan haken, op van stellages voorziene wagens gehangen, en naar het Loo gereden. Na afloop van het jachtdiner ten paleize bezichtigden de Prins en zijne gasten den jachtbuit, welke door arbeiders en jachtopzieners met fakkels werd verlicht, wat in het donkere Park een eigenaardig effect bood. Een groot gedeelte van de jacht kon door het publiek gevolgd worden.

Een slager, die aldus het door hem snel en met een masker gedoode vee in triomf zou durven rondvoeren door de stad, zou men verachten en naschelden. Jagers echter stellen er een eer in het door hen onder naamlooze folteringen, van doodsangst en vlucht, niet terstond gedoode maar meesttijds slechts gewonde (en eerst uren daarna afgemaakte) wild aan gasten en jachtopzieners te vertoonen, onder fakkel-belichting - als een pretje. -

En dan praat men nog van ‘beschaving’! En van ‘verlichte’ tijden!

Ik weet van deelnemers dezer hof jachten, hoe zij met weerzin en afschuw vervuld zijn, als ze zulke fakkel-vertooningen, na jachtpartijen, moeten aanschouwen!

Maar, ze kunnen niet anders dan zich buigend onderwerpen, - want ze zijn immers slaven van den hofdienst.

Des te bedroevender de wijze van genotzoeken van den vorstelijken Meester, die dit voorbeeld geeft aan zijn omgeving, en hen dwingt tot meedoen!

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.