Varia.
Stads-Idylle.
Dezer dagen kwam ik tegen 't vallen van den avond door de Hemsterhuis-straat en trok daar mijn aandacht 'n midden op 't verhoogd voetpad (in ons zoo mooi, rijk en krachtig Hollandsch: ‘trottoir’ genoemd!!) zittenden midden-soort groote hond, blijkbaar heel wat ‘rassen’ in zich vertegenwoordigende. 't Dier zat met opgeheven kop, onafgebroken te staren in de verte. Opeens schiet hij als 'n pijl uit een boog vóóruit en holt 'n huiswaarts keerenden werkman, erg vuil en smerig door z'n werk, tegemoet, springt zóó hoog tegen 'm op, dat ie 'm in z'n gezicht kan likken en was zóó uitgelaten dol-blij, dat ie z'n baas weêr bij 'm had, dat de baas haast niet voort kon loopen. Ik bleef staan en.... genoot! 'k Sprak den vuilen werkman aan en zei:
‘Zeg vrind, wat ben jij 'n rijk man, bij 't genot van zóóveel liefde en trouw, die niet met geld te koop zijn’....!! Ben je ‘wel ooit in je leven zóó verwelkomd door je vrouw of kinderen?’ ‘Nee, meneer, daar het U gelijk in’ antwoordde de baas, ‘zóó-iets het men alléénig maar van 'n hond; zóó zit ie me alle avonden op straat op te wachten, tegen dat ie weet ik op komst ben.’
Ik wen schte den waarschijnlijk stoffelijk armen maar daarentegen door 't dagelijks ondervinden van honden-trouw en liefde zoo rijken werkman goeden avond en ging door. Toen 'k nog eens omkeek, stond de man mij na te kijken, terwijl z'n niet ‘ras’-hond voortdurend blaffend en springend z'n baas liefde bewees!
De werkman nam nòg eens z'n pet voor me af en wisselde 'n blik van verstandhouding. Waarschijnlijk ging 't bóven zijn begrip, dat 'n meneer hèm op straat aansprak en met hem meê gevoelde, wat echte liefde en trouw is.!
De z.g. ‘Christelijke menschen’ noemen zoo'n spontane handeling als de mijne: excentriek. Ja, zóó is de thans oude man zijn geheele leven door geweest en ontelbare malen in véèl opzichten excentriek genoemd, gelijk ‘men’ o.a. óók Freule Lohman zóó noemt, òmdat zij en hij anders denken, voelen, handelen dan: Jan Rap, dan de groote ‘men’!