De Hollandsche Lelie. Jaargang 27

Correspondentie van de redactie met de abonnés

De redactrice van de Holl: Lelie brengt ter kennis van de lezers van dit Blad, dat zij géén manuscripten of brieven, haar naar aanleiding der redactie-aangelegenheden toegezonden door niet-abonnés, kan beantwoorden langs particulieren weg. De correspondentie in dit Blad dient zoowel tot de beantwoording van brieven, als tot de mededeelingen betreffende aangenomen en geweigerde bijdragen, en zij, die zelve geen abonné of abonnée zijn, kunnen dus niet verwachten langs een anderen dan den correspondentie-weg te worden beantwoord. Wanneer zij door leesgezelschapkring, of samen-lezen, of op welke wijze dan ook, gelegenheid kunnen vinden de correspondentie-rubriek te volgen, dan is de redactrice bereid hen dáárin te beantwoorden.

Op dezen regel wordt voortaan géén uitzondering meer

[p. 303]

gemaakt, en afzonderlijke nummers, correspondentie-antwoorden aan niet-abonné's behelzend, worden niet meer toegezonden.

Alle brieven moeten, om in de d.a.v. week omgaand te kunnen worden beantwoord, uiterlijk Zaterdag-ochtend in mijn bezit zijn.

Redactrice.

P.S. Het spreekt vanzelf, dat deze regel alleen geldt voor eerstbeginnenden, èn voor briefschrijvers, die in de corr:-rubriek thuisbehooren.

Theorie. - Gij vraagt mij, in Uw zooeven door mij ontvangen schrijven, Uw brief niet in bijzonderheden te beantwoorden, teneinde U niet te verraden, enkel slechts te willen meedeelen of ik Uw beschouwing aangaande de liefde (zie het artikel van den heer Servaas van Rooyen) deel, ja of neen. Mij dunkt, lieve Theorie, indien gij mijn roman: Ik zeg de Waarheid goed hebt begrepen, dan kan het voor U niet twijfelachtig zijn of ik deel volkomen Uw opinie, namelijk dat de normale vrouw nimmer enkel door passie alléén wordt verleid. Zeg ik niet uitdrukkelijk in dien roman, dat Kate de Brienne Steinberg in zichzelve voelt hoe hetgeen haar weêrhoudt zich den man te geven die haar begeert niet is ‘fatsoen,’ noch iets van dien aard, maar dat ‘inwendige’ iets, dat geen naam heeft maar dat haar waarschuwt hoe de enkele zinnenbevrediging zonder hoogere liefde tenslotte niet in staat is te voldoen. En, wijst zij dientengevolge ook niet alle tot haar komende aandriften en begeerten terug uit dat instinctmatige vrouwgevoel, dat gij-ook verdedigt, en, niettegenstaande zij geenszins zelve vrij is van hartstocht en van zinnelijke - en m.i. in de normale vrouw normale - behoeften. - M.i. beschouwt de heer Servaas van Rooyen deze quaestie uit zijn man-oogpunt, en stelt hij zich dientengevolge in zijn gedachtengang de vrouw voor in hare diepste gevoelens zoó te zijn als de manzelf voelt. Dáárin zit 'm de fout van zijn redeneering. - Ik ga opzettelijk niet verder in op Uw brief om bovengenoemde reden, die gij-zelve opgeeft. Hartelijk gegroet.

Piet. - Ik herinner mij zeer goed die geschiedenis van het door U bedoelde stukje. Dat de inhoud daarvan zooveel overeenkomst heeft met Het Penningske der Weduwe herinner ik mij niet meer, omdat het eerstgenoemde stukje reeds lang is geplaatst. Intusschen vind ik vernietiging van dat laatste artikeltje zeer zeker de meest aanbevelenswaardige oplossing, waartoe ik dan ook zal overgaan. De door U aangekondigde ‘beschouwing’ zal ik te zijner tijd gaarne ontvangen.

Mej. D.W. te Haarlem. - Ik hoop dat dit antwoord onder Uw oogen komt, daar ik vermoed dat gij geen lezeres zijt. Voor dergelijke onbeduidende korte ‘schetsjes’ namelijk heeft de Holl. Lelie geen ruimte beschikbaar. Wegens het niet-insluiten van frankeer-zegels heb ik het schetsje terstond vernietigd.

Leo. - Ik neem een vroeger ps. van U, daar gij geen nieuw opgeeft. Ingevolge Uw laatste kaart vernietigde ik die láátste zending. Het is beter geen Holl. vertalingen van dien aard te bespreken. Daartoe is de plaatsruimte te beperkt.

C.B.-V. - Ik begrijp Uw briefje niet heel goed - en ik vermoed dat gij mijn roman in 't geheel niet hebt begrepen. Maar in elk geval dank ik U zeer voor Uw blijkbaar zeer goede bedoelingen.

M.H.B.-van R. - Nu is het geschenk voor mij van dubbele waarde, nu gij-zelve dus de vervaardigster zijt, en òòk het schild is geteekend door iemand die ik ken. Nogmaals hartlijk dank. - Ja, dat geloof ik met U, dat zij die mij goed lezen een kijk krijgen op mijn ware persoonlijkheid, maar er zijn natuurlijk heel wat menschen, die, hetzij opzettelijk hetzij te goeder trouw, dit niet doen, mij goed-lezen Intusschen, dat lot heb ik gemeen met elkeen die zich geeft in het openbaar, en de groote voldoening van zoo heel dikwijls goed te worden begrepen, welke ik steeds meer ondervind, weegt ruimschoots daartegen op. - Gij schrijft dat de ziels-toestand van een mensch geheel afhankelijk is van zijn lichamelijken toestand. Maar m.i. gaat die regel niet op. Hoevele ziekelijke zwakke, lijdende menschen brengen niet zeer groote dingen tot stand, en kenmerken zich door een frisschen, gezonden geest, terwijl daarentegen een lichamelijk zeer gezond iemand menigmaal zich onderscheidt door een zekere laag bij den grondsche levensopvatting, alsof juist die gezondheid hem onvatbaar had gemaakt voor het hoogere levert. Zeker, er is òòk menigeen die, zich toegevend aan alle mogelijke zenuwkwaaltjes, daardoor een last wordt voor zijne omgeving, maar ik spreek nu van wezenlijke zieken, en het wil mij voorkomen dat men slechts behoeft na te gaan het intiemere leven van zeer vele door hun groote beteekenis op allerlei gebied uitmuntende mannen en vrouwen, om tot de conclusie te komen dat deze lang niet allen beschikten over eene sterke gezondheid, integendeel dat van de meesten hunner geldt: een sterke ziel in een zwak lichaam. ‘Stemmingen’, ja, die zijn natuurlijk geheel afhankelijk van onze oogenblikkelijke meerdere of mindere mate van gezondheid. Op een ‘stemming’ heeft voor mij-persoonlijk het weer ook steeds sterken invloed. Onze sombere, zware, lood-grijze luchten vind ik wanhopig neerdrukkend, even neerdrukkend als b.v. storm en wind, die mij ook steeds neerslachtig stemmen. - Ja, ik-ook vind de vrouw ten eenenmale ongeschikt tot het uitspreken van vonnissen als rechter, ik geloof beslist dat zij daarvoor veel te subjectief is, en zich veel te dikwijls laat leiden door bijoverwegingen, welke niets met de zaak-zelve te maken hebben. - Het slot van Uw brief vind ik voor U zoo vreeselijk dat ik er niets van durf te zeggen. Ik wist heelemaal niet dat daarvan sprake was. Wanneer gij gelegenheid hebt, schrijf er mij dan eens iets méér van. Hartelijk gegroet.

Aja. - Voor den heer S.v.R. wil ik Uw briefje aan mij, voor zoo ver het hem geldt, in zijn geheel overnemen: Ik kan niet nalaten even, door middel van U, den heer Servaas van Rooyen een compliment te maken voor zijn leuke, pittige wijze van beantwoording van het artikeltje van mevrouw Wierdels van N. (gedachtenw.). Ik voor mij geef hem volkomen gelijk, maar zou het een gevaarlijke moraal vinden om voor iedereen te aanvaarden.

Ik beloof U dat ik U zoo spoedig eenigszins doenlijk een beurt zal geven; om U niet te verraden laat ik den verderen inhoud van Uw briefje onbeantwoord. Vriendelijk gegroet.

[p. 304]

J.M. - Gij zult mijn vorig antwoord aan U reeds hebben gelezen. Zooals ik in de noot o.a. reeds zeide, ik ontving daarna nog Uw latere kaart, en ben U zeer dankbaar voor Uw vriendelijke woorden over mijn roman en de beteekenis voor de toekomst van den inhoud daarvan. - Gij behoort tot die vrouwen, die in dit opzicht eene eigene innerlijke overtuiging bezitten, en die durven uiten, waar de meeste vrouwen integendeel op dit punt zichzelve blinddoeken, en het voor ‘rein’ houden zich te omhullen met een doorzichtig waas van quasi-onschuld en quasi-vergeestelijking, enz, enz. Heerlijk voor U van die goede tijding steeds!

Mevr W. v/d. M. - Hartelijk dank voor de kaart. Inderdaad, ik heb in lang niets van U gehoord. Ja, die oogen zijn mooi, van dien hond rechts. Honden-oogen zijn inderdaad bijna altijd aandoenlijk-geheimzinnig-trouw. Er is in hun blik zulk een wereld van liefde en toewijding gepaard aan een wondere melancholie die ook de meest-vertroetelde en best-behandelde hond nimmer geheel en al mist.

Nora. - Hartelijk dank voor Uw drie kaarten. Die van het Volendammertje, met die poes neven zich, is allerliefst; een echt leuk, lief ventje; zulk een kaart is een gunstige variatie op het eeuwige genre van Volendammers, waarop de vreemdelingen worden vergast, en die men op alle Engelsche reclame-platen kan vinden. Ook heb ik nog Uw vriendelijken brief te beantwoorden. Hoe heerlijk dat het U nu weer beter gaat; dat besluit van U leek mij ook terstond bijzonder verstandig. Ik kan mij zoo levendig voorstellen dat gij - na Uw vroeger leven - het niet hebt kunnen uithouden zonder althans één viervoeter bij U. Gij hebt ineens zóóveel moeten missen, dat gij m.i. er wijs aan geedt U althans dat eene terug te geven wat gij-U-zelve nog kunt schenken, namelijk het gezelschap van een dier. - Neen, het ‘Leven’ lees ik niet geregeld, maar indien gij mij het nommer opgeeft waarin Uw schetsje voorkomt, dan wil ik het gaarne bestellen en lezen. - Ja ik ook heb Johanna van Wonde indertijd hoogelijk gewaardeerd om haar Jong-Hollandsch-Binnenhuisje, maar de Lelie wilde onder hare redactie niet anders zijn dan een jonge-meisjes blad, terwijl ik haar, in overleg met den uitgever, veranderde in een gewoon weekblad voor volwassenen. Indien er nu nog steeds hier en daar kwaadwilligen zijn, die, uit jaloezie, steeds blijven doen als of zij dit niet weten, dan haal ik-voor-mij de schouders op om dergelijk soort van unfaire concurrentie door het verspreiden van leugen en laster. Zeker, de uitgever en ik zouden rechtens dengenen kunnen vervolgen die zulke onwaarheid drukken. Maar waartoe? ‘Het kan ons niets schelen. Want de Lelie is bekend genoeg om voor haar-zelve te spreken. Ja, lieve Nora, - goede raad is duur wat aangaat het ‘voorzichtigzijn’ in ons klimaat. Professor Schott gaf mij bij mijn afreis den raad veel frissche lucht te zoeken, maar niet uit te gaan in mist, noch in wind, noch in vochtigheid. Ik antwoordde hem dat ik in dat geval dan wel den geheelen winter, ja eigenlijk het geheele jaar (maar 's zomers ben ik niet hier) zou moeten thuisblijven! -

- Uw vraag naar aanleiding van die nieuwe auteurswet is meer eene voor een jurist dan voor mij. Want er valt achter elke wet zoovele haken en oogen te slaan, dat alleen een jurist U kan zeggen in hoeverre gij hier onwedersprekelijk recht hebt. Zelfs dan echter nog als dit het geval is, zult gij de zaak toch moeten schikken in goedheid met den uitgever in quaestie, want, indien deze blijft weigeren, dan hebt gij geen ander dwangmiddel dan een proces, en de onkosten daarvan zijn voor U oneindig veel grooter dan het geringe voordeel dat gij te wachten hebt van een eventueele uitkeering. Daarom geef ik U den raad bij den bewusten uitgever aan te kloppen niet een beroep op zijn rechtvaardigheidsgevoel, of anders iemand op hem af te sturen die hem overtuigt van zijn ongelijk. - Ja, de geschiedenis van Manuel van Portugal en zijn jonge vrouw en hare plotselinge ziekte is ongetwijfeld een zeer geheimzinnige. Mij is het vooral opgevallen dat de Koninginmoeder van Manuel zoo stiekem in Evian lesbains is blijven zitten gedurende die geheele ziekte, in plaats van bij haren zoon en schoondochter over te komen. Natuurlijk laten de groote Bladen zich geen van alle éérlijk uit, en kunt gij hunne berichten even weinig vertrouwen als de zoogenaamd-eerlijke bulletins van de behandelende geneesheeren. Maar evenmin kan men maar dadelijk geloof slaan aan de praatjes van àndere zijde, van kwaadwilligen en lasteraars. Het beste is af te wachten of het wáár is, dat de prinses nu toch nog met haren Manuel naar Twickenham zal vertrekken, dan of zij, zooals de eerste lezing luidde, zal achterblijven bij hare ouders bij wien zij thans vertoeft op het slot te Sigmaringen. In dat laatste geval is er natuurlijk alle reden aan te nemen dat er iets meer en iets ergers is gebeurd dan een gewone ongesteldheid. - Overigens, lieve Nora, moet ik U, die nog wel zelve zúlk een groote dierenvriendin zijt, met nadruk wijzen op het onrecht dat gij den dieren aandoet door, in verband met bovenstaande geschiedenis, te schrijven: Wat een zwijn! Neen, géén zwijn! Wezenlijke zwijnen drinken geen jenever, liggen niet - zooals o zoo vele onzer heeren rechters, doktoren, dominees, hoogleeraren, enz., het als studenten dagelijks deden - bezopen van sterken drank in de goot of in hun bed, en leven ook geenszins op eene vuilpoetsige en onnoembare ziekten te weeg brengende wijze, zooals alweder o zoo vele hoogstfatsoenlijke ‘heeren’ het wèl doen. Daarom, spreek s.v.p. nimmer in zulke en dergelijke gevallen van ‘beestachtig’ of van ‘zwijnerij’, enz.; de beesten, de zwijnen incluis, leven reiner dan de menschen, in elk opzicht.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.