De Hollandsche Lelie. Jaargang 27

Varia.

I.
Dankbaarheid van Menschen aan een dier.

Ik lees in de Lelie zoo dikwijls bewijzen van dankbaarheid van dieren aan menschen bewezen, dat 't me genoegen doet nu ook eens bovenstaand staaltje te kunnen vermelden. Van Nijmegen binnendoor naar Berg-en-Dal rijdend (niet met de tram, of langs de tramweg) kan men daar bij zonnig weer op een beschut plekje achter een kasteel een paard zien grazen.

Dit paard is rentenier. Trouw heeft hij de famille, aan wie hij nog behoort, steeds gereden, zoo trouw zelfs, dat eens, toen de koetsier, dronken zijnde, op de bok in slaap was gevallen, hij de familie even goed als anders voor de poort van het kasteel heeft gebracht. Bij de gedachte, wat er had kunnen gebeuren (in het rijtuig had men niets gemerkt van den toestand van den koetsier) was de familie het trouwe paard buitengewoon dankbaar.

JOHANNA STEKETEE.

De lezeressen van de Hollandsche Lelie, die in de buurt van Arnhem wonen, kan ik voor costuums en mantels op maat ten zeerste aanbevelen de Firma Theunissen, Steenstraat Arnhem.

De firma is modern, vriendelijk, billijk en zeer op de hoogte van het vak.

Ede,

JOHANNA STEKETEE.

II.
Instinct, of verstand, of nog meer dan dat?

Voor Jacobus.

We gingen met ons drieén uit, of beter gezegd met ons vieren: mijn moeder, bij wie wij, mijn zoontje en ik, op bezoek waren geweest, zou ons over de hei met haar hond een eindje weg brengen.

Koos, - zoo genoemd naar Jacobus, mijn zoontje, - een aardige fox met bruin-krullend haar en mooie, donker-bruine oogen, had al een tijdje, terwijl wij ons klaar maakten, kwispel-staartend gereed gestaan. Hij kende geen grooter genoegen, dan zoo een hei-wandeling. Daar stoeide hij dan als gewoonlijk met het kind over de hooge zandheuvels; dan rende hij weer vooruit door de dennenboschjes.

Toen opeens was hij weg, terwijl wij een klagend gehuil uit het diepste der boschjes hoorden.

Dat gejank bleef aanhouden, maar zien konden wij het arme beest niet.

Het boschje, waarin hij verward was geraakt, lag aan de overzij van den spoorweg en was door prikkeldraad omrand.

Wat te doen?

Jacobus wist 't wel.

Terug naar Oma's huis en Oom Helenius halen. Die was zoo flink en groot; zeker zou die het arme dier kunnen verlossen.

Ons middagmaal in de steek latend, togen we dus weer terug over de warme hei, om Oom Lenius te halen.

Juist waren we weer op weg, vol moed, nu we Oom Lenius bij ons hadden, toen het arme dier eraan kwam rennen. Hij vloog op zijn baas af en toonde hem zijn poot, waarom een dik koperdraad verward zat, dat hij had afgebeten.

Wat was er gebeurd?

[p. 271]

Het dier was in een hazenklem gevangen geraakt. En in zijn ellende was het hem eindelijk gelukt het draad door te bijten.

Wat 'n vreeselijke oogenblikken moet hij hebben doorgestaan, toen hij ons hoorde en ons desalniettemin niet kon bereiken!

Hij zag er dan ook erg gejaagd en bestoven uit. Maar nu was het leed weldra voorbij.

Mijn broer verloste hem spoedig van de knellende band.

En door dit voorval waren wij nog meer gehecht geworden aan het dier, dan vroeger.

JOHANNA STEKETEE.