De Hollandsche Lelie. Jaargang 27

Overzicht van de Week.

Telegraaf-stijl!
I.

‘Parmantig stapt de Koningin door de hei tot een der heuvels, vanwaar-af men een goed overzicht heeft over het geheel’ - (Verslag der Leger-manoeuvres).

Dat ‘Parmantig’ is kostelijk! Het woord namelijk vloeit den Telegraaf-lik-mannen steeds uit de pen waar het prinses Juliana geldt. Alles wat deze doet is ‘parmantig’. Nu, bij vergissing, passen ze het óók toe op de dertig-jarige vrouw en moeder, die, in hare waardigheid van Koningin, zich ver-

[p. 229]

plicht voelt de ‘groote’ legermanoeuvres met hare tegenwoordigheid te vereeren. Voor haar, deze reeds dertig-jarige, en, onder die oorlogszuchtige omstandigheden, klinkt dit woord ‘par-mantig’ als een bespotting, als een onnoozele kwajongens-uitdrukking. -

Enfin, we hebben nu onlangs, door de indiscreties dezer zelfde Telegraaf, vernomen hoe inderdaad aan kwajongens van 16 jaren enz. de verslagen der Pers (met een hoofdletter) worden toevertrouwd. (Zie Lelie van 17 Sept. j.l. Over critiek in de Pers).

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

II.
Flink zoo.

Voor Arnhem heb ik sympathie gekregen! Dat lijkt daar een flinker soort menschen dan men gewoonlijk vindt. De gemeenteraad van die stad gaf het goede voorbeeld door een verzoek om subsidie voor de te vieren onafhankelijkheidsfeesten gladweg te weigeren, m.a.w. door het belasting-geld te bewaren voor betere en nuttiger dingen dan jenever-vreugde en dronkenmansjool, onder de valsche leuze dat het gaat om Oranjeliefde en vaderlands-vereering. En, waar aldus de ‘vroede vaderen’ een zoo werkelijk wijs voorbeeld gaven, daar volgden de anderen vanzelf, en, van 80 jongelui, aan wien men verzocht een historischen optocht te willen vormen, verklaarden zich slechts twee bereid aan die uitnoodiging gevolg te geven.

- Nietwaar, niet voor niets heeft de Gelderschman een goeden naam in den lande! Bij deze gelegenheid van algemeene phrasenmakerij, geld-weggooien, en dwaasheden uithalen zonder einde, toonde hij, in de hoofdstad zijner provincie-zelve, hoe zijn hoofd helder en zijn blik juist bleef. Mijn compliment aan Arnhem!

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

III.
Waar het Vredespaleis al niet goed voor is.

Mevrouw Carnegie heeft, sinds het Vredespaleis er staat, nevens haar man een algemeene Europeesche vermaardheid verkregen - dank zij het goud dat beiden zoo kwistig om zich werpen. Vandaar dan ook dat de vanouds bekende en zeer lekkere Haagsche hopjes, van de firma Nieuwerkerk, nu nog een extra beroemdheid ten deel valt, nu niemand minder dan de ‘groote’ mevrouw Carnegie ze óók lekker vindt. ‘Het Vaderland’ deelt namelijk dit heug'lijk feit uitvoerig mede in een beschrijving van een nieuw filiaal door de firma Nieuwerkerk gevestigd:

Verder bleek ons, dat mevr. Carnegie de kunst der firma hoogelijk weet te waardeeren, en speciaal de Carnegie-bonbons, welke de firma voor het eerst in 1912 vervaardigde en in een prachtdoos aan de familie Carnegie aanbood. We zagen uit ons overgelegde brieven van mevr. Carnegie ettelijke nabestellingen. Na kennismaking met de heerlijke chocolade-bonbons konden wij niet anders dan een eere-saluut aan mevr. Carnegie brengen.

Goddank, Goddank. Ik heb ook altijd veel, bijzonder veel zelfs gehouden van de Haagsche hopjes van Nieuwerkerk. Maar wat kan ik ze nu eerst met een extra-gevoel van blijdschap eten, nu ik weet dat niemand minder dan de geld-vrouw Carnegie ze óók vereert met hare hooge gunst! - Naar den auto staan kijken, waarin het echtpaar Carnegie zich wèl wilde verwaardigen te gaan zitten, den man aangapen in zijn ‘indrukwekkenden eenvoud’ in het Vredespaleis, dagelijks lezen van zijn eten en zijn bezoeken bij dien vorst en die grootheid, al die uitgezochte genietingen zijn den slavenzielen van Europa en van Holland rijkelijk ten deel geworden sinds de opening van het Vredespaleis. Nu weten ze daarenboven óók nog wat mevrouw Carnegie gelieft lekker te vinden! Goddank, goddank. Voortaan zijn de Haagsche hopjes nog eens, wat zeg ik, nog duizendmaal zoo lekker als voorheen! Als eene mevrouw Carnegie ze óók eet. - - -

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

IV.
Toen en Nu
of
Als ik het doe dan mag het; en als een ander het doet, dan mag het niet.

‘Het Vaderland’ wijdt een uitvoerig en zeer juist artikel aan de onwaardige interruptie zijdens Jhr. Mr. A.F. de Savornin Lohman, toen de heer Lieftinck als waarnemend voorzitter de eerste Kamerzitting presideerde, en daarbij de gebruikelijke gelegenheids-speech hield. De heer de Savornin Lohman namelijk vond toen goed, tegen alle aangenomen gebruiken van welvoegelijkheid in, er tusschen in te roepen, dat er bij gelegenheid der voorafgegane verkiezingen was gelogen. Ziehier wat het Vaderland dienaangaande schrijft:

Onder de rede, waarmede de grijze Lieftinck,

[p. 230]

als oudste in jaren, de eerste zitting der Tweede Kamer presideerende, de nieuwe leden (niet minder dan 29 in getal) welkom heette, en de leden, die heengegaan waren, herdacht, viel een pijnlijk incident voor. Toen de tijdelijke voorzitter de woorden sprak: ‘Deze verkiezing is voorafgegaan, zoo als wel tedenken was, door een groote, een machtige werking in het land. Er is oneindig geredeneerd, gedebatteerd, er is zelfs gebeden voorde gunstvan de stembus’, viel de heer De Savornin Lohman in met een: ‘En gelogen!’

En nu vragen wij: Waar moet dat heen? Men begrijpe toch wel, dat wat de heer Lohman zich op dien dag veroorloofde eenvoudig niet te qualificeeren is, en een treurig misbruik maken was van het feit, dat er een tijdelijke voorzitter zat, die uit den aard der zaak niemand tot de orde kan roepen of wil roepen. Het is dan ook nog nooit in Nederland gebeurd, dat een lid der Kamer den Nestor in zijn openingsspeech interrumpeerde; dat heeft niemand zich ooit kunnen voorstellen dat zou gebeuren, laat staan op zoo grove wijze.

Het is niet onaardig, in verband met deze terechtwijzing van Het Vaderland, hier in herinnering te brengen, hoe diep verontwaardigd deze zelfde Jhr. Mr. de Savornin Lohman zich aanstelde, toen een zijner eigene partijgenooten werd aangevallen - ik méén door den heer Schaper - met de ironische opmerking, dat zekere rechterzijde-minister in zijn jonge jaren niet bepaald heeft behoord tot de ‘vromen’. De heer de Savornin Lohman maakte van die uiting een groot misbaar, verklaarde dat iemands particulier leven buiten het debat moest blijven, en stelde zich, in een woord, aan alsof een groot vergrijp ware gepleegd tegen de welvoegelijkheid, niettegenstaande het toen slechts gold een volstrekt niet hatelijk bedoelde soort van ‘geestigheid’. (Maar eene die ad rem was.) Zelve heb ik den heer de Savornin Lohman in particulier gesprek, naar aanleiding van ditzelfde feit, hooren uitvaren over de ontaarding van ons parlement tot dergelijke ‘fransche’ gebruiken, die volgens hem met alle kracht dienden te worden geweerd. Enz., enz.

Dat alles was toen. Want, toen was de Rechterzijde baas. En toen liet de heer de Savornin Lohman, die de drijfkracht was van het Rechterzijde-ministerie, niets toe dat ook maar leek op eene miskenning van die vrome regeerders.

Maar nu is de Kamer ‘om’.

En nu is niemand onder al de rechtzinnige politici zoo boos en zoo teleurgesteld, en zoo geslagen ook in zijn eigen chr. hist. partij, als de heer de Savornin Lohman. En nu ontziet hij zich dientengevolge niet gebruik te maken van eene gelegenheid, waarbij hij niet tot de orde kan worden geroepen, en waarbij het geldt eene gelegenheids-speech, om op de meest grove en ‘fransche’ manier lucht te geven aan zijn eigene woede en verbittering, door woorden te bezigen veel erger en veel beleedigender, dan die indertijd gericht door het socialistisch Kamerlid aan het adres van den toenmaligen minister. - -

Waarlijk, de tuchtiging van het Vaderland is welverdiend.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.