De Hollandsche Lelie. Jaargang 27

Overzicht van de Week.

I.
Ten hemel-schreiend!

Als de gewoonste zaak ter wereld wordt onder het ‘gemengde nieuws’ het volgende meegedeeld:

Treurig. - In de Groezelaan te Utrecht kwam men gisteren tot de ontdekking, dat in een armelijke woning eenige kinderen zonder verzorging waren achtergebleven. De politie stelde een onderzoek in, en trad het huisje binnen, dat zeer vervuild bleek te zijn. Enkele kinderen bevonden zich zonder toezicht in deze woning, en bleken al eveneens in vervuilden toestand te verkeeren, het jongste kind zelfs in die mate, dat geneeskundige hulp moest worden ingeroepen. De dokter oordeelde overbrenging van den kleine naar het ziekenhuis noodzakelijk, doch, vóórdat het kind kon worden weggebracht, was de moeder, die onder invloed van den drank verkeerde, thuis gekomen, en deze verzette zich tegen de opname van het vervuilde kind in het gasthuis, zoodat daarvan voor het oogenblik moest worden afgezien. (U.D.)

(Vaderland.)

Daarmee uit! - Verder vult zich de courant met berichten van feestvierende Vredes-congres-menschen, oplikkerijen van Carnegie, gejuich over onze onafhankelijkheid, interessante meedeelingen wáár de Koningin gisteren wandelde, en hoe het met de zenuwhoofdpijn van den Prins gaat, enz, enz. - Maar, zich warm maken over het afschuwelijk lot dezer onschuldige, diep-beklagenswaardige kinderen, wel neen, dit valt de Pers (met een hoofdletter) niet in ten onzent. Waarom kon dat arme wezentje, wiens overbrenging naar het ziekenhuis door den dokter noodzakelijk is geacht, niet worden gered uit de klauwen eener dronken moeder? Verbood de wet het? Waren er andere bezwaren? Wat is thans

[p. 151]

uit die ongelukkige schepseltjes geworden?

Al die vragen schreien om antwoord. - Maar, niemand bekommert zich dáárom. Waar blijven nu die menschenvrienden, die beweren dat ze, van louter menschenliefde, geen tijd hebben zich om het mishandelde dier te bekommeren? Heb ik geen gelijk indien ik zeg, dat zij, die met het verwaarloosde dier waarachtig medelijden hebben, ook juist dezelfden zijn die de partij trekken van het verwaarloosde, verschopte menschenkind? Als het geldt een ongelukkigen zwervenden hond van de straat te verdrijven, omdat hij die zoogenaamd ‘verontreinigt,’ dan staat de courant vol Van ingezonden stukken door egoïste menschen, die moord en brand roepen over de ‘vreeselijke verontreiniging’ waarin zij moeten leven door de natuurlijke behoeften van een hond, (waarvoor immers de straatreiniging is); nu het echter geldt een paar arme kinderen, door de eigen moeder veroordeeld tot de walgelijkste onreinheid en daardoor ziekte, nu zet niemand der bovengenoemde ‘zindelijke’ menschen een pen op papier om dáárover verontwaardigd te zijn. Want, nu geldt het een ander dan eigen ik.

En de ‘Pers’ geeft daarin het voorbeeld. Door zoo iets vrééselijks kalmpjes-weg te berichten onder het gemengde nieuws. En het er verder bij te laten rusten.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

II.
De ‘democratische’ Nederlanders.

Wij doen er ons altijd zoo op te goede, dat wij een democratisch-gezind volk zijn, dat wij een fieren, vrijen aard bezitten, enz., enz. Een typisch staaltje van theorie en praktijk in dezen geeft het onderstaand bericht:

Al te familiaar.

Door den chef van den dienst der Exploitatie van Staatsspoorwegen is de volgende order uitgevaardigd:

‘Het publiek beklaagt er zich over, dat sommige conducteurs en controle-beambten, na inzage van abonnementskaarten, enz., bedanken met het woord ‘merci’ zonder meer, hetgeen aanstoot geeft, omdat het voor vele ooren te vertrouwelijk klinkt.

‘Het betrokken personeel wordt daarom verzocht, voortaan dat uitheemsche woord niet meer te gebruiken, maar eenvoudig “dank u” te zeggen.’

(Centr.)

Kan het bespottelijker, ingebeelder, dom-hoogmoediger? Dus, omdat een beambte tegen ons zegt: ‘merci’, daarom is hij te ‘familiaar’. God wat zijn we toch een vrij-denkend innerlijk-beschaafd voelend volk! Wat mij betreft, als ik in den trein zit is het me nog nooit zelfs ingevallen er ook maar op te letten, of een beambte tegen mij ‘merci’ zei, of iets anders. Zoo min als ik er ooit op let of men mij met mevrouw, juffrouw, freule, of wat ook betitelt. M.i. heeft wezenlijke hinderlijke familiariteit niets te maken met zulke uiterlijke vormen, zoo min als wezenlijke beleefdheid en wezenlijke beschaving afhangen van iemands toevalligen titel, of betrekking, of positie in de wereld. Wat moeten het beklagenswaardige, bekrompen zielen zijn, die zulke bezwaren uitvinden, en aan de betrokken directies durven meedeelen. En ook, welk een lamzalige directie die dáárop ingaat! -

In een wezenlijk vrij en democratisch land, zooals b.v. Zwitserland, kan men zich zulke nonsensige verordeningen zelfs niet vóórstellen!

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

III.
Christendom!

Toen de oorlog met Turkije uitbrak, gemaakt door Ferdinand van Bulgarije, om zijn grondgebied te vergrooten op de meest wederrechtelijke wijze, toen héétte het, dat het ging om het Christendom tegen den Islam, om de christenen te beschermen tegen Turksche wreedheden.

Ik heb terstond daarom smalend gelachen, behoord tot hen, die wijs genoeg zijn om te weten wat er schuilt achter oorlogen begonnen uit zulke quasi nobele principes.

Intusschen is nu het blaadje gekeerd. De misselijke ‘christelijke’ Ferdinand heeft met zijn voormalige bondgenooten ruzie gekregen, en een tweede oorlog, thans onder de vroegere verbondenen onderling, brak daardoor uit. Het is de moeite waard te lezen welke gruwelen thans zijn begaan door die quasi zoo christelijke Bulgaren! De Engelsche Daily Telegraph geeft daaromtrent de meest nauwkeurige en meest afschrikwekkende bijzonderheden, die men daarom teméér kan gelooven, omdat zij komen door Russische onderzoekingen (dus van eene voor Bulgarije vriendschappelijk gezinde zijde). Bovendien zijn de feiten door den Engelschen journalist-zelf gecontroleerd, in tegenwoordigheid van vele zijner collega's van andere groote Bladen uit het buitenland. Uit die onderzoekingen blijkt dat de ‘christelijke’

[p. 152]

Bulgaren de vrouwen verkrachtten, de gewonden en gevangenen op de meest-wreede wijze pijnigden, en, aan elkaar gebonden, lieten liggen sterven, dat zij stalen als raven, en de ongelukkigen, die in hun handen vielen, dwongen hun have en goed af te geven op de meest wederrechterlijke wijze. Uit die onderzoekingen blijkt óók, hoe de Mohammedaansche Turken hunnerzijds veel menschelijker handelden ten opzichte van gevangenen en zieken, hoe hunne troepen geenszins bestonden uit roofzuchtige bandieten zooals die der Bulgaren, maar stonden onder behoorlijke discipline en toezicht.

En toch zijn de Turken ‘slechts’ heidenen! En toch durft het ‘christelijk’ Europa den schijn aannemen alsof de Balkan-oorlog is begonnen om de christenen te beschermen tegen de Turken, dus uit een zeer ‘christelijk’ motiet.

O ten hemelschreiende huichelarij.

Waarvoor de vredes-congres-menschen in den Haag, - die zelf ook niets anders doen dan huichelen, op dit oogenblik althans, - maar liefst de oogen sluiten.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

IV.
Net goed!

‘De hondenbelasting zal te Hamburg aanmerkelijk verhoogd worden. Nu zijn de hondenvrienden op een zeer practischen inval gekomen. Het staat natuurlijk iedereen vrij uit de landskerk te treden, waardoor hij zich kan onttrekken aan de verplichting tot betaling der kerkgelden. Wie thans b.v. 300 mark kerkgeld betaalt, en zijn uittreding aankondigt, kan daarmede de verhoogde belasting voor vier honden betalen... Met cynologie en dierenliefhebberij heeft een belastingmaatregel op zichzelf niets uitstaande, maar als staat of gemeente ons aan den eenen kant tot abnormale offers dwingen, dan zal men eenvoudig de gelegenheid aangrijpen, om aan den anderen kant uit te sparen.

Volgens berichten in de pers hebben nu reeds 1400 eigenaars van honden zich door hun handteekening verplicht, de verhooging der hondenbelasting te contrabalanceeren door de uittreding uit de Evangelische kerk. (Uit een Duitsch blad overgenomen).

Deze kostelijke methode beveel ik ook den Nederlander aan, die men lastig valt met muilkorven, verhoogde hondenbelasting, of andere extra uitgaven. Het is een even afdoend als practisch middel om zichzelf te vrijwaren voor onnoodige uitgaven, en daarenboven tevens de Kerk, die ook ten onzent een machtige instelling is, te dwingen beter dan tot hiertoe op te komen voor de zaak van 't verongelijkte dier. Als zij, de Kerk, het voelt in haar eigen zak, dan zal zij wel wakker worden geschud. Dit geldt zoowel voor de protestantsche kerkgenootschappen als voor de R.K. Kerk.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.