De Hollandsche Lelie. Jaargang 27

De Tentoonstelling ‘de Vrouw’ 1813-1913.
IV.
Zaal met inzendingen uit Oost- en West-Indië.

Deze zaal bevat alle inzendingen uit Oost- en West-Indië; ook wordt er te zien gegeven, alles wat de zending heeft tot stand gebracht.

Binnen komende heeft men aan de rechterhand eerst Suriname met magnifique handwerken en borduursels. Verder op komt men aan Borneo met allerlei sarongs, zakken, kralen kettingen en hoofddeksels, baadjes, alles door vrouwen vervaardigd. Er hangt een voorwerp, dat ik voor een plumeau aanzag, doch bleek te zijn een haarsieraad voor vrouwen, gemaakt van rijstvezels en veêren.

Bij de volgende étalage der Batakkers trof mij iets van de zending; door poppetjes werd voorgesteld, hoe vroeger moederlooze kinderen werden verzorgd. Ze werden n.l. in een palmboom vastgehangen, in een matje liggende, niemand hoefde er dan naar te kijken. Nu door de zending was een huis gebouwd en werden die kinderen daar verzorgd door meisjes, sommige met de zuigflesch, andere spelen op den grond onder toezicht. In diezelfde étalages zag ik goed, dat gemaakt was van ananasvezels, heel typisch!

Een interessante inzending van de vrouw van den Majoor-Chinees te Medan (Deli) bestaande uit een Chineesche bruiloftstoet trekt er de aandacht; de poppen zijn fijn gemaakt en alles geeft een goede voorstelling van de zaak.

Van Java ziet men een groote inzending. Eerstens die van Dr. de Mooij, geneeskundig materieel, dat heel goed door vrouwen kan toegepast worden. Dan de koffiecultuur, vrouwen met zakken op den rug, die koffie plukken. Theecultuur, door vrouwen met al 't materieel, dat er bij behoort.

Dan een miniatuur-warong van atap gemaakt, dat aardig is om te zien. Een vrouw zit achterin en allerlei potten en pannen, waarin al de eetwaren, heeft ze vóór zich; er om heen, banken voor de lui, die er gaan eten, zoo ècht.

Een inlandsch huisje, waarin een vrouw zit te weven; met een trapje gaat men uit 't huis op straat.

Dan komt een hoedenvlechtster met de sarong tot aan de borst vastgemaakt, zooals ze dikwijls doen.

Verder ziet men allerlei modellen van batiks, waar Hollanders altijd doodelijk van zijn.

Dan volgen inzendingen uit de Molukken, en Midden-Celebes; er is een pop, die heeft een kleeding aan van boomschors gemaakt, onoogelijk, maar wel typisch! Van Atjeh 2 poppen met kleederdracht.

Een model-ziekenhuis van Semarang, dat zeker wel de verpleegsters interesseeren zal.

't Is alles zóó veel, wat je ziet, dat 't onmogelijk is, alles in de puntjes te bekijken.

Dàt is zeker, er is veel moeite besteed, om alles zoo volledig mogelijk te krijgen; ik zoek echter aldoor naar iets amusants, iets leuks, iets lichts. Konden ze in deze zaal maar eens een paar Inlandsche meisjes laten tandakken (dansen) bij gamelangmuziek!

Ja, dàt zou iets zijn, wat zouden er dan velen naar toe vliegen! Zoo'n lenig lijfje van een Inlandsch meisje, dat zich zoo gracielijk buigt naar alle richtingen en dan die gamelang-muziek, soms zoo intens-melancholiek!

- - - - - - - - - -

- - - - - - - - - -

[p. 95]

V.
Bloemententoonstelling, afdeeling Landbouw.

Denzelfden dag, dat ik de Indische afdeeling in de zaal bekeek, was er een bloemententoonstelling in een andere zaal, waar ik heen toog.

Er waren 4 versierde tafels, gereed voor diners, o.a. een van Couturier, 1e prijs, een middenstuk van rose anjelieren met groene ranken en aan iederen kant van de tafel een staande bouquet van dezelfde anjelieren en groene ranken: het stond beeldig.

Een andere tafel was versierd met donker roode rozen, en nog een, die den 2^en prijs won (Mej. v.d. Wiele) was versierd met donker paarse irissen: heel mooi.

Wat mij echter het meest bekoorde en een 1^en prijs verwierf, was een bruidsbouquet, een heel hooge vaas (van Mej. Stroomenbergh) met spierwitte orchideeën en asperge-groen, vastgehouden door 2 lange witte Libertyzijden linten.

Dat was toch zoo innig gedistingeerd en ofschoon ik geen liefhebster ben van orchideeën, aangezien deze bloemen mij niets zeggen of aandoen, vond ik het geheel toch zóó mooi en rein, dat mijn blik onwillekeurig er door geboeid werd.

Verder een ontzettend groot bloemstuk van Horstink, bestaande uit rose rozen en licht paarse lathurus. Twee kleuren bij elkaar vind ik nooit zoo mooi, doch in deze bouquet deden ze niet onaangenaam aan.

En nu moet ik nog even vertellen dat er een bouquet 1813 was ingezonden. Och, och. wat stond dat stijf, tusschen al dat moderne en artistieke, maar tòch trok 't je aan, waarom weet ik niet, ik denk door het intens naieve er van. Verbeeldt u, heel in 't midden van de bouquet één rij witte rozen, daar omheen één rij heliotrope en daarna 3 rijen donkere violen en tot slot, één rij roode anjelieren. Er omheen was een uitgeschulpt papieren rand.

Vreeselijk stijf, maar tòch wel innig, tòch lief.

In mijn verbeelding zie ik al een heer in Oud-Hollandsch costuum het meisje zijner keuze (in crinoline natuurlijk) zulk een bouquet eerbiediglijk aanbieden.

Mij dunkt, dat het beroep van tuinarchiteete iets bepaald voor vrouwen moet zijn, daarbij heel gezond zoo te werken in den tuin, vooral in den tegenwoordigen tijd, waar zooveel meisjes van de zenuwen te lijden hebben.

Waarom wordt dat beroep zoo weinig door vrouwen beoefend?

Steeds in de open lucht te zijn en dan met bloemen, rijk van kleuren en harmonie, is dat niet verrukkelijk?

C. ARNTZENIUS.