De Hollandsche Lelie. Jaargang 27

Varia.

I.
Over hygiëne en corsetten.

Een correspondente vroeg mij onlangs, naar aanleiding van mijn aanbeveling der corsetten van mevrouw Marie Derwel, Anna Paulownastr. 19 den Haag, of ik openlijk de namen zou willen noemen der door mij in het bewuste artikel aangevoerde doktoren. Het artikel in quaestie is verschenen omstreeks December of Januari van den afgeloopen jaargang, en bevatte o.a. de meedeeling dat een onlangs geopereerde dame, die haren arts kennisgaf corsetten van madame Derwel te dragen, daarop van dezen het voor madame Derwel zeer vleiend antwoord ontving: ‘Dan behoef ik Uw corset niet eenmaal te zien; hare corsetten zijn steeds aan te bevelen.’

In hetzelfde artikel vertelde ik ook van een in het buitenland op een badplaats vertoevende hollandsche, die insgelijks de ervaring had opgedaan dat het door madame Derwel haar aangemeten corset terstond werd goedgekeurd door den haar toen behandelenden duitschen specialiteit.

Alvorens te voldoen aan den wensch mijner correspondente - een wensch intusschen gevolgd door meerderen van dien aard van verschillende zijden - heb ik gemeend het verlof te moeten vragen van madame Derwelzelve tot het openlijk noemen der bewuste namen. Dat verlof gaf zij mij, en ik ben blijde daardoor in de gelegenheid te zijn aan veler verlangen te kunnen voldoen. Professor Wenckenbach, vroeger te Groningen, thans in Duitschland, en dr. Geheimrat Schliess te Baden-Baden, zijn de beide artsen op wier gunstig oordeel madame Derwel zich mocht beroemen.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

[p. 46]

II.
Voorheen en Thans, of de Spoorweg des Levens.

Het is 25 jaar geleden, dat te Delft aan de Voldersgracht, in plaats van den heer Petillon een nieuw Schoolhoofd werd benoemd, de heer ter Laan. Al spoedig kwam te voorschijn, dat de man ‘socialist’ was. Sommige menschen, als zij die school passeerden, maakten angstig een kruisje - of klopten geheimzinnig driemaal met hun vinger tegen een boom, - om het gevaar af te wenden, van dien man besmet te worden.

Het volk, - verzamelde zich voor dien man's woning, om de ruiten in te gooien, of revolverschoten te lossen. Angstig zaten vrouw en kinderen in de kamer aan de straat, de droeve dingen af te wachten, die komen zouden. Er loste een schot!!

Toevallig kwam ik daar langs. Al die menschen kenden mij van aanzien of van naam. Ik ging er tusschen loopen, hun uitlachen. ‘Menschen’, zei ik ‘jullie zeggen altijd dat je vrij wilt wezen te doen en te denken zoo je wilt; wat verdomd-flauw vind ik dat van jelui, dien man nu ook niet te laten denken en doen zoo hij wil. Hij doet niemand overlast aan.

Beschaamd, met de staart tusschen de beenen, trok het volk morrend weg, nog loens achterom kijkend naar hun verloren prooi, de ‘rooie’, die ze hadden willen vernietigen, verscheuren!

Nu, 25 jaar later!

Geheel de ‘rooie’ vlag in top.

De aanvoerder geëerd door de Koningin!

Elf kanonschoten te zijner eere.

Een heel ‘bos’ hulde.

Eerder, de rooien gooien met mest - nu strooien met bloemen.

Toen, de menschen die het luidst schreeuwden van Oranjeboven, het meest door de politie de hand boven 't hoofd gehouden.

Nu, een Inspecteur die de menschen uit elkaar ranselt, omdat ze zingen van Oranje!

Voorheen en Thans. -

De Spoorweg des Levens!

H. VAN HOLK.