De Hollandsche Lelie. Jaargang 26

Overzicht van de Week.

I.
Uitstekend.

In het belang van de honden voldoe ik gaarne aan den wensch van den heer C.G. Honig Hz., Haarlemmer Houttuinen 8 B, Amsterdam, die het onderstaande ingezonden artikel in de ‘Telegraaf’ plaatst, met bijvoeging: ‘Andere bladen wordt verzocht dit epistel over te nemen.’

Tevens breng ik met allen nadruk hulde aan de flinkheid van genoemden heer, van zijn naam en adres op te durven geven, in plaats van zich te verschuilen achtereen pseudoniem.

De hond, waarmee te praten viel.

Lectuur voor den edelachtbaren Raad van Amsterdam, den heer Vliegen niet uitgezonderd, en voor elken hondenbezitter.

Droomend zat ik de vorige week neer, te peinzen over de voor mijn fox ongewijzigde politieverordening. De bestaande onbillijkheid tegen mijn trouwen waker bracht mijn gedachten tot revolutie, toen Vliegen's ‘Met een hond kunt ge nog praten’, me in den bol kwam. Ik voelde Foks tegen me op, den kop op mijn knie, mij zeer verstandig aanstarend.

‘Wel Fokkie’, zeg ik, ‘er is met jou te praten, maar, of het tot je door zal dringen, betwijfel ik.’

Waakte of droomde ik, was mijn hondje onder Vliegen's magischen invloed gekomen? Ik weet het niet... doch Fok's duidelijk antwoord was: ‘Ja, baas, ik weet waarover je zit te peinzen, en dat je het als altijd goed met me voorhebt, dus zal ik je ons standpunt, zooals het door honden en hondjes gezien wordt, eens uitleggen.’

De wonderen zijn de wereld niet uit en zoo had ik met Foks het volgend gesprek:

Ik: ‘Nu, Fok, vertel. Bezien jullie de zaak anders?’

Foks: ‘Ja baas; wij stellen ons geheel op dierlijk standpunt en vergelijken de rechten en plichten van de afzonderlijke diersoorten met elkaar, dat noemen jullie menschen geloof ik klassenstrijd. Daarnaast stellen wij de overheersching door den mensch, die ons verplichtingen oplegt zonder ons daarin te kennen. Daar komen wij ook tegen op, dat noemen de menschen geloof ik rebellie.’

Ik: ‘Mijn hondje, je verbaast mij; waar worden jullie zoo wijs?’

Foks: ‘De ondervinding leert ons veel en daarbij hebben wij kort geleden opgericht de Algemeene Bond voor Huis- en Waakhonden. Wij hebben van de menschen afgezien, dat al wat met of zonder recht ontevreden is een Bond sticht. Op de laatste vergadering heb ik de leiding gehad en zal u mijn rede weergeven.

‘Makkers,’ zei ik, ‘ik heb een goede positie, ik ben waakhond, doch mijn baas betaalt belasting voor me als huishond, omdat ik anders niet in zijn huiskamer zou mogen komen en zijn trouwen makker heeft hij gaarne overal om zich. Ik geniet goeden kost en als den slager iets besteld wordt, wordt er steeds om een kluifje voor me gevraagd, wat bijna altijd meekomt. Ik ben dus in zoover tevreden, doch voor zoo'n goede positie wensch ik iets te presteeren en mijn beroep zonder last uit te oefenen. En hierin werkt ons de politie-verordening van Amsterdam tegen.

En wij mogen eischen, dat de politie-verordening in plaats van tegenwerken ons steunt, want wij nemen als trouwe wakers de politie werk uit de handen en daarenboven betalen onze bazen elk jaar belasting voor ons. Doch wat doet men? Is een baas arm of vergeet hij onze belasting, dan worden wij voorgoed weggemoffeld, alsof wij de grootste bandieten zijn.

Is dit geen schreeuwend onrecht, dat ons aangedaan wordt? Zie b.v. de kat, die stroopt en zwerft op anders erven, houdt rendez-vous onder afschuwelijke muziek liefst midden in den nacht, houdt onze bazen uit den slaap en laat hen de kans loopen, dat hun huizen gesloten zullen worden doordat er overspel gepleegd wordt. Van belasting geen sprake. Waarom niet? Omdat ze nuttig zijn door het vangen van muizen? Maar dat doen wij, Fox-terriers, toch ook! Zie b.v. den haan, die 's nachts de bazen uit den slaap houdt en die vrij uitgaat, omdat anders het hanenhouden verboden zou

[p. 806]

zijn? Maar wil men ons, nuttige honden, dan verbieden, ons, waarvoor belasting wordt betaald, die alleen dan 's nachts protesteeren (lawaai maken noemen het de Raadsleden) als er onraad is, zooals verdachte lieden en katten, die op het terrein van onze bazen niet hooren, als wij kraaiende hanen of miauwende katten willen waarschuwen onze bazen niet wakker te maken?

Wij moeten zwijgen. Omdat er met ons is te praten, beschouwt misschien de politie ons als onderkruipers? 'n Kat en 'n haan maken nimmer in den nacht leven uit een nuttig doel; als wij leven maken is er een gegronde oorzaak. Nu de politie-verordening ten nadeele van ons zoo is gebleven, moeten wij protesteeren en ik bid de natuur om mij althans voor éénmaal aan mijn baas verstaanbaar te kunnen maken en wordt mijn wensch vervuld, dan zal ik mijn baas vragen een oproep in een courant te doen naar al onze bazen, opdat die gezamenlijk protesteeren. Helpt dit niet, dan moeten wij een reuzen-meeting uitschrijven en in grooten optocht demonstreeren in een raadsvergadering. Ik heb gezegd.’

‘Ziet ge, baas, nu weet je, wat wij honden denken, want de natuur verhoorde mijn beê om éénmaal met u te kunnen praten.’

Ik: ‘Fok, je wil geschiede.’

Waarop Fok blafte en zijn menschelijke spraak weer verloren scheen te hebben.

Doel van bovenstaande is, briefkaarten en adreskaartjes te ontvangen van alle hondenbezitters in Amsterdam, die ageeren willen tegen het onzinnige blafverbod, om bij genoegzame deelneming te trachten alsnog dit verbod opgeheven te krijgen, of anders het eens aan de wet te toetsen.

Andere bladen wordt verzocht, dit epistel over te nemen.

C.G. HONIG Hz.,

Haarlemmer Houttuinen 8 B.

Amsterdam, 26 Mei 1913.

(De Telegraaf).

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

II.
Laffelingen.

Een abonnee vraagt mij het door haar voor mij uitgeknipt onderstaand ingez. stukje (uit ik weet niet welk blad) te willen overnemen. Ik doe dit van ganscher harte graag, tevens mijn minachting uitsprekend voor dit gezelschap ‘menschen met een goddelijke ziel’, en meteen mijn groote sympathie voor mevrouw M.L. Mispelblom Beijer-Theunissen, die het feit niet enkel aan de kaak stelt, maar ook den moed heeft harer overtuiging, door eerlijk met haar naam te durven onderteekenen.

Vond haar voorbeeld in dit opzicht algemeene navolging, heel wat lammelingen en laffelingen zouden, althans uit vrees voor zulk openlijk aan de kaak gesteld worden, niet durven mishandelen.

M. de R.

Verzoeke beleefd voor het onderstaande een plaatsje in uw blad. Bij voorbaat mijn dank.

‘Op den namiddag van den 1sten Pinksterdag, loopende op den 's Gravelandscheweg, zag ik daar voor eene villa een landauer stilhouden, beladen met vier personen, en getrokken door een klein, mager, wit paardje.

De menschen stegen uit en 't dier vervolgde doodop zijn weg, nu en dan struikelend van moeheid; en wat deed toen de koetsier?.... Hij ranselde telkens den stumper met 't achtereind van zijn zweep, zóó onbarmhartig, dat 't weerklonk op de ribben van 't magere paard.

Dat was gemeen, ellendig gemeen. Waarom de dieren, die zich voor ons toch al doodop werken, zoo laf mishandelen! 't Gaat zoo straffeloos nietwaar? Een dier kan zoo weinig terug doen, en in dat bewustzijn, wordt een mensch soms een beest, lager dan de wreedste dieren.

En nu kom ik vragen aan allen, die des zondags of in de week op mooie zomerdagen uit rijden gaan, denk eens om hem die U moet trekken, zie toe, dat uw stalhouder U een paard of paarden levert, welker kracht berekend is voor de vracht, die zij te trekken krijgen, en wanneer gij een paard of trekhond ziet mishandelen, schroom dan toch vooral niet er werk van te maken. Wij beweren altijd, dat wij boven de dieren staan (waar ik zoo zeker nog niet van ben), laten wij 't dan ook toonen door hen menschelijk te behandelen.

(w.g.) M.L. MISPELBLOM BEYER - THEUNISSEN.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

III.
Flink zoo!

Gisteren had ik het voorrecht, - een voorrecht dat mij niet alle dagen te beurt valt, - een dier weinige waarachtig-hoogstaande, waarachtig-achting afwijkende persoonlijkheden uit regeeringskringen te onmoeten, wiens oordeel mij wat waard is, in mijne oogen iets beteekent. Daarom trof het mij, hoe sympathiek en gevoelig hij sprak over de plicht van den mensch om goed te zijn

[p. 807]

voor het dier, en, waar hij er bijvoegde dat zoo heel dikwijls domheid en onverstand en innerlijke onbeschaafdheid de oorzaken zijn van mishandeling en wreedheid, der dierenwereld aangedaan, daar sprak ik in gedachten den wensch uit: Mochten er velen, velen in den lande zijn, die, geplaatst in zulk eene positie van invloed, aldus de goede zaak der dierenbescherming opvatten, hoe oneindig zou dat haar ten goede komen, hoe oneindig veel bijdragen tot verbetering van misstanden en doen ophouden van noodelooze kwellingen.

Daarom, elke poging aangewend door mannen van invloed, om, op welke wijze dan ook, iets te doen voor de bescherming van het van den mensch afhankelijke, in zijn macht zijnde dier, verdient den meest onbepaalden lof. En het is dan ook met een gevoel van groote instemming en blijdschap, dat ik, juist na dit hierboven vermelde gesprek, langs anderen weg werd opmerkzaam gemaakt op het request, verzonden door ‘de afdeeling Nijmegen’ der Ned. Vereeniging tot Bescherming van Dieren, aan zijn Excellentie den Minister van Oorlog, welk request ik hier in zijn geheel afdruk:

Aan Zijne Excellentie den Minister van Oorlog, te 's Gravenhage,

geeft met gepasten eerbied te kennen de ‘Afdeeling Nijmegen’ der Nederlandsche Vereeniging tot Bescherming van Dieren;

dat de tegenwoordige Voorzitter van genoemde afdeeling zich een tiental jaren geleden als bestuurslid der ‘Afdeeling Gemeente Renkum’ gewend heeft met een open brief, waarvan wij ons veroorlooven een afschrift hierbij te voegen, aan de eigenaren van paarden uit alle standen der maatschappij, om geen paarden met gecoupeerd staartbeen meer aan te koopen;

dat op 2 November 1898 de Koninklijke Maatschappij van Landbouw in Groot-Brittannië besloten heeft, om beginnende met de tentoonstelling in 1899, geen veulens met gecoupeerde staarten meer toe te laten, en dat dit verbod in 1900 de eenjarige en in 1901 ook de tweejarige paarden gold;

dat in 1901 door het Engelsche legerbestuur eene order werd uitgevaardigd, waarbij bepaald werd, dat de staarten der officiers-, troepen- en trekpaarden minstens 21 engelsche duim - 0.53 M. - lang moeten zijn;

dat het bestuur ‘des Verbandes der Tierschutzvereine des Deutschen Reiches’ zich op 9 October 1911 met een verzoek tot de ‘Landwirtschaftkammern’ gewend heeft om daarop aan te dringen, dat het inhumane bedrijf van het coupeeren der paardenstaarten verboden worde;

dat bij aankoop voor de Duitsche remonte gecoupeerde paarden buiten beschouwing blijven, en dat zulke evenmin voor den ‘Kaiserlichen Marstall’ in Berlijn meer worden aangekocht;

redenen waarom ondergeteekende uwe Excellentie met den meesten ernst eerbiedig verzoekt het daarheen te leiden, dat bij aankoop voor ons leger paarden met gecoupeerd staartbeen geweigerd worden.

De ‘Afdeeling Nijmegen’ der Nederl.

Vereeniging tot Bescherming van Dieren.

VAN LAER, Voorzitter.

F.J.A. VAN VOLLENHOVEN, Secr. Nijmegen, Mei 1913.

Is het inderdaad niet treurig, en getuigend van innerlijke onbeschaafdheid, dat men, uit modezucht, de paardestaarten coupeert! Mag mode ook maar één woord meespreken waar het geldt levende wezens, dieren èn planten, al wat leeft in een woord, te kwellen en te mishandelen! In een open brief, gericht door den heer Van Laer, Voorzitter van de afd. Nijmegen der Dierenbescherming, tot de eigenaren van paarden uit alle standen der maatschappij, welken brief ik hier, wegens plaatsgebrek, slechts gedeeltelijk kan opnemen, schrijft hij o.a.

Onbegrijpelijk is 't dat vele liefhebbers van paarden niet inzien hoe hun span op deze wijze, van zijn sieraad beroofd, eigenlijk een bespottelijk figuur maakt. - Mij pijnigt het altijd zulk een span te zien, en ik vraag dan onwillekeurig waarom de vrouw, - bij wie wij toch allereerst een ontwikkkeld schoonheidsgevoel mogen verwachten - zich niet verzet tegen zulk een verkrachting der natuur, en haren invloed ten goede aanwendt.

Waarom, hooggeachte heer van Laer, omdat ten eerste maar heel weinig menschen, ook vrouwen, waarachtig schoonheidsgevoel bezitten, en ten tweede omdat het den meesten menschen, óók vrouwen, ten eenenmale ontbreekt aan die innerlijke beschaving, die alle met wreedheden gepaard gaande modezucht veracht. Omdat het ‘mode’ is, daarom wordt een op zichzelf heel-leelijk iets - want dat is en blijft een gecoupeerde paardestaart - mooi, ja onontbeerlijk gevonden, door zóógenaamde paarden ‘liefhebbers’. (Het woord is een bespotting nietwaar?) Om diezelfde reden van ‘mode’ óók

[p. 808]

wordt een weerloozen jongen hond staart en ooren afgeknipt.

Het argument, dat het hun geen pijn doet, is daarbij een besliste leugen. Mijn eigen kleine Frits namelijk, - dien ik kocht van een honden-koopman - zijn de ooren niet geknipt door dezen ‘omdat hij daarvoor bij zijn geboorte te zwak was’. De man-zelf verontschuldigde zich, wegens dat ‘gebrek’ aan Frits, bij mij op dien grond zijner zwakte. Waaruit dus logisch volgt dat het afknippen van den staart wel degelijk van het slachtoffer pijn en daardoor krachtenverlies eischt. Onnoodig te zeggen dat ik den man antwoordde, hoe ik de zwakte van Frits een geluk vond in dit speciale geval, omdat het arme dier daardoor zijn ooren in hunne volle lengte had behouden. Want, inderdaad, zelfs afgescheiden van alle andere beweeggronden, het zuivere schoonheidsgevoel reeds komt in opstand tegen iets zoo weerzinwekkend-leelijks als het ontsieren van paarden en honden door hun een deel van hunne staarten en ooren af te knippen.

En vragen we naar oorzaak of reden hiervan, dan vinden we als antwoord geen ander dan, eigenbelang, mode en sportmanie.

Aldus de heer Van Laer in bovenaangehaalden ‘Open Brief’. Juist. Juist. Slechts eigenbelang (het paardenhaar wordt verkocht), mode (nadoenerij dus van anderen) en sportmanie (m.i. een soort hedendaagsch idiotisme bij velen) zijn de drijfveeren van deze schandelijke kwelling den paarden aangedaan. Ik eindig, onder het brengen van oprechte hulde aan den heer Van Laer, met het overnemen van de slotwoorden van zijn Open Brief:

Laat af van eene schandelijke dwaasheid door de mode geboden, en hebt medelijden, gegrond op eerbied voor natuurlijk schoon, met uwe nuttige en kostbare huisdieren, uwe getrouwen in moeilijke dagen, uwe hulp bij den arbeid, en bederft niet langer hun sieraad dat de natuur in hare wijze zorgen hun geschonken heeft als een belangrijk wapen!

Gaat eens na hoeveel last U een tergende vlieg kan veroorzaken en eene opgeruimde gemoedsstemming kan verstoren; hoe in zonnige dagen, zonnig ook voor ons geestelijk leven, dat leven verbitterd kan worden door de kleine insecten, als muggen, vliegen, wespen, die het op uw bloed afgezien hebben, en ontneemt uw paard niet langer het kostelijk wapen, dat hem voor de plagerijen en beten zijnen vijanden beschermen moet!

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

IV.
Misdaad en Krankzinnigheid
of
de Ontoerekenbaarheid van de Durchschnitt-vrouw.

De schandelijke daad van miss Davison, de suffragette die bij de Derby-wedrennen in Engeland het paard van den koning tegenhield, en daardoor den jockey een gevaarlijken val bezorgde, en zichzelve den dood, - deze krankzinnige, laffe daad is een zooveelste bewijs voor de stelling waarvan ik voor mij eene aanhangster ben, dat de Durchschnitt-vrouw, zoodra zij haar roer kwijt raakt van het gewone dagelijksche vrouw-leven, waarvoor moeder-natuur haar bestemde, overslaat tot hysterie, en bijna ontoerekenbaar moet geacht worden dientengevolge.

Zeker, zij, op zichzelf beschouwd, kan het geenszins helpen dat de sociale quaestie, de hedendaagsche toestanden, haar rukten uit haar sfeer, door moeder-natuur haar voorbestemd, en haar dwingen steeds meer zich te bewegen in de maatschappij naast en met den man. Juist om die reden heeft zij m.i. ook volkomen gelijk, indien zij het onrechtvaardig en onbillijk vindt haar het stemrecht te onthouden. Maar het feit als zoodanig dat zij hare toevlucht neemt, ter bereiking van haar doel, tot zulke haar eigen leven, en dat van anderen in gevaar brengende laffe en verachtelijke praktijken als die van de Engelsche suffragettes, dat feit is teekenend voor de zwakte harer denkvermogens, en de verwarring die in hare hersenen pleegt te ontstaan wanneer zij een ‘rol’ wil spelen in het publieke leven.

Al is miss Davison zelve het slachtoffer geworden van hare misdaad, en al heeft zij daardoor het medelijden van het groote publiek thans op hare hand, dat verandert niets aan de zaak als zoodanig, dat zij een minne en verachtelijke, verraderlijke handeling beging, door een jockey en een paard, (beide natuurlijk geheel onschuldig aan de grieven van hare richting tegen de regeering) op de meest roekelooze wijze bloot te stellen aan verminking. - -

Dat zij-zelve eveneens blootgesteld was aan die verminking, maakt niet goed hare lafheid jegens dien op dat oogenblik weerloozen jockey en jegens het even weerlooze dier. Maar wèl kan men van haar aannemen dat zij zich te goeder trouw, als een half-ontoerekenbare, hysterische juffer, heeft laten op-

[p. 809]

zwiepen tot eene in haar eigen-oogen martelares-daad, - die echter in waarheid niets heeft van martelares-schap, integendeel enkel getuigt van alle begrip van goed en kwaad verloren te hebben.

Immers, alleen dan is men martelares voor een zaak wanneer men daarvoor waagt het eigen leven alleen. Hoe anderen over die zaak denken doet er dan niet toe; in elk geval dwingt men, door zulk een opoffering van eigen leven, achting af en eerbied en heeft dientengevolge recht op den martelarestitel. Wanneer men echter, op de meestverradelijke en meest-onverhoedsche wijze, geheel-onschuldige anderen gaat verminken, menschen en dieren, dan is men geen martelares, in de verste verte niet, maar wél eene besliste misdadigster - waarvoor in gevallen als dat van miss Davison, enkel het excuus is aan te nemen van verregaande hysterie en zinsverbijstering, door al de opzwieperijen van mrs. Pankhurst en hare dochters en dito manwijven. Deze laatste uitwassen van het vrouwelijk geslacht dragen de wezenlijke zwaarste verantwoording. Zij namelijk zijn het, die de groote bende achter haar misvormen tot zulke verdwaasden en goed-en-kwaad-niet-meer begrijpenden als miss Davison, welke laatste m.i. een waarschuwend voorbeeld oplevert van de zwakheid der vrouwelijke hersenen, in het algemeen genomen.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.