De Hollandsche Lelie. Jaargang 26

[p. 791]

Overzicht van de Week.

I.
Zegt het voort.

Een abonné zendt mij de Gorinchemsche Courant, met onderstaande advertentie, waarop ik langs dezen weg de aandacht vestig:

Asyl.
Bewaarplaats voor Noodlijdende Dieren.

Voor dit plan, dit ook te Gorinchem op te richten, wordt instemming en medewerking gevraagd.

Adres onder bovenstaand motto aan het Bureau van de Nieuwe Gorinchemsche Courant.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

II.
Een goed voorbeeld.

Een abonné zendt mij het onderstaand uitknipsel, dat ik, om het goede voorbeeld, gaarne afdruk:

't Was maar een hondje!

Fikkie was oud. Zestien jaar had hij reeds met zijn baas lief en leed gedeeld en werd als een jongste spruit in huis vertroeteld en bedorven. En op zekeren middag viel Fikkie in de Burgel. Onmiddellijk waren putsen, dreg en ladder bij de hand en werden wanhopige pogingen aangewend om Fikkie op 't droge te brengen. Maar helaas, het oude dier begreep met zijn klein, dommelig hondenverstand niet de goede bedoelingen en zwom in een cirkeltje rond, in doodsangst klagelijk jankend. Moest Fikkie aldus zijn einde vinden?

Daar komt iemand aanfietsen, springt af bij de plaats des onheils en... zijn besluit is genomen. Hij ontdoet zich van de meest hinderlijke kleedingstukken en springt volgens de regelen der kunst pardoes te water. Als hij weer boven komt en zijn bemodderd gelaat wat heeft afgeveegd, heeft hij Fikkie spoedig gevonden en gered. Een hoeraatje gaat op. 't Was maar een hondje, doch - ook zonder des redders naam te noemen! - eere wien eere toekomt.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

III.
Om te onthouden.

Een abonné zendt mij toe De Dierenvriend van 10 Mei ll., waarin voorkomt een ‘Gids’, dien ik gaarne iedereen ter overdenking aanbeveel:

Gids voor leiders van trekhonden.

(Zie Weekblad ‘De Dierenvriend’ No 33.)

13. Het is eene wreedheid den staart der runderen te wringen, als het dier, verschrikt of afgemat, niet verder gaan kan.

14. Het is eene wreedheid vederen uit de huid van levend gevogelte te rukken.

16. Het is eene wreedheid hoenders of ander pluimvee bij de porten te grijpen en ze met het hoofd naar onderen voort te sleuren of te dragen.

17. Het is eene wreedheid gevogelte of andere dieren in manden en kooien, waar zij zich nauwelijks verroeren kunnen, opeen te stapelen, zoodat zij samengeperst zitten, stikken of zich verwonden.

Ook is het eene wreedheid gevogelte in zakken te steken, zoodat zij noch lucht, noch eten, noch drinken krijgen; men moet ze in wijd gevlochten korven vervoeren, waar zij zich verroeren kunnen zonder elkander te bezeeren en voorzien zijn van drinken en voedsel.

18. Het is eene wreedheid kikvorschen van hunne pooten te berooven en ze langzaam te laten sterven of die nuttige dieren op andere wijze te mishandelen.

19. Het is eene wreedheid zee- en rivierkreeften te folteren door ze te koken, het is niet noodig die dieren te eten.

20. Het is eene wreedheid levende palingen te villen; men moet den kop overlangs door- en daarna afsnijden en ze daarna het vel afstroopen. Ook visschen moeten eerst geheel onthoofd worden vóór eenige handeling van schoonmaken op hen mag verricht worden.

21. Het is eene gruwelijke wreedheid vinkjes en andere vogels de oogen uit te steken, uit te schroeien of met vernis te bedekken.

22. Het is eene wreedheid vogelnesten te storen en vogels van hunne eieren en jongen te berooven.

23. Het is eene wreedheid toe te laten dat de kinderen meikevers een draad aan de pootjes binden en ze zoo laten opvliegen.

24. Het is eene wreedheid konijnen bij de ooren op te nemen: men neme ze op door beide handen onder het lijf te brengen.

25. Het is uit zelfverdediging onvermijdbaar kwaadverrichtende dieren te dooden, maar men moet dat doen zonder het beest te doen lijden, op de snelst mogelijke wijze.

26. Hetzelfde geldt voor de dieren, die wij tot ons voedsel gebruiken: men moet ze dooden met zekerheid, vlugheid en zonder nuttelooze folteringen. In het algemeen kan men zeggen dat het met één slag onthoofden onmiddellijk achter het hoofd met een zeer scherp hakmes op een blok of steunvlak (en zóó dat de oogen van het dier bedekt gehouden worden, opdat het geen angst hebbe) den

[p. 792]

snelden dood moet geacht worden, overeenkomende met de guillotine, welke ook oorspronkelijk is uitgevonden om de doodstraf zoo snel mogelijk te doen geschieden. Overwegingen, dat de kop dan van het dier gescheiden en kleinere zoogdieren en vogelsoorten dan dikwijls niet te onderkennen zijn, mogen bij een zoo verheven doel als beperking van lijden, niet wegen.

Het afgeslagen hoofd moet steeds in de hoogte gehouden worden met de wond naar onderen, opdat het bloed uit de hersenen, den zetel van het bewustzijn, kunne wegvloeien en daardoor bewuste loosheid in het hoofd kan intreden.

Tusschen wreedheid jegens dieren en die jegens menschen, ligt het onderscheid enkel in het verschil der slachtoffers.
Lamartine.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

IV.
Een wáár woord over predikanten en politiek.

Een abonné zendt mij, naar aanleiding van de ook door mij zoo dikwijls besproken afkeurenswaardige rol, gespeeld heden ten dage door predikanten, in verkiezingsdagen, een zeer waar artikel, van de hand van den heer C. Verster, voorkomende in ‘Onze Courant’ (officieel orgaan voor Rijsenburg en Driebergen) van 17 Mei l.l., en getiteld: Arm Nederland. Plaatsgebrek belet mij dit artikel in zijn geheel te citeeren. Ik haal daarom - met volkomen instemming - enkele gedeelten eruit aan:

Zij, die zich nog den ouderwetschen, goedmoedigen zieleherder van vroeger herinneren, die zich betrekkelijk weinig met wereldsche zaken inliet, en zijn tijd verdeelde tusschen zijn studie in de theologie, zijn prêeken, zijn huisbezoek en zijn catechesaties, - zij zullen wel vreemd te moede worden, wanneer zij zich zulk een dominé voorstellen, staande in een vergaderzaal, waar over ‘politiek’ wordt gesproken, en hij, zoo hij al niet zelf het hoogste woord voert, dan toch een rijkelijk aandeel in het debatteeren neemt.

De couranten wemelen van ingezonden (dikwijls helaas ook óngezonde!) stukken, waarin nu eens de eene ‘broeder’ met ‘hartzeer’ kennis geeft zich van den ‘beminden broeder’, Ds. zóó - en - zóó, te moeten afscheiden, ‘hoezeer hem 't harte ook bloedt’, en tusschen de regels kan men lezen, dat die beminde broeders, elkaar, bij wijze van spreken, het licht niet in de oogen gunnen, en liever elkander een permanent vacante plaats op de Mookerhei zouden willen aanbieden.

Wat er van de leer van Christus, die ons gebood ‘onze naasten lief te hebben als ons zelven’ op deze wijze wordt, - het laat zich licht bevroeden.... En dat zijn nog wel de voorgangers der Gemeente!

Nu begin ik dadelijk toe te geven, dat er voor eerzuchtige predikanten (‘en zijn er heden ten dage nog wel oneerzuchtige?’ is men geneigd te vragen) wel benijdenswaardige voorbeelden zijn.

Kuyper en Talma, zij die nu zetelen op ‘het gestoelte der eere’ (om 't maar eens in hun taal uit te drukken), zij zijn wel exempelen om van te watertanden, en... als de meiboom in de kap van 't gebouw staat, zijn de vleeschpotten van Egypte misschien wel in den kelder aanwezig!

Maar dan dient toch ook wel degelijk te worden bedacht, dat in deze politieke autoriteiten bijkans geen zweem van den waren, zichzelf verloochenenden predikant meer overig is, dat alles aankomt op het doen koningkraaien van hun haantjes, en 't laten dansen naar de pijpen van ‘den van God gegeven leider’, die aan ongehoorzaamheid een broertje dood heeft, en bij verkiezingen niet wachten kan: ‘geen dag en geen nacht.’

En nu is voor mij, en ik hoop voor velen, het weerzinwekkende, dat er altijd wordt gesold met de meest verheven godsdienstige gevoelens, met de meest supérieure menschelijke deugden, terwijl het in de praktijk zoo geheel anders toegaat, en men draait en verdraait zooals 't in de kraam nu en dan te pas komt.

En dàt masker, dàt is 't nu wat ik zoozeer verfoei!

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

V.
De theosoof (?) Mr. Leadbeater, en immoraliteit.

Ik heb, op verzoek van een mijner lezers, onlangs herdrukt een boekbespreking over een brochure van J.H. Fussell, waarin deze theosoof met feiten aantoont hoe Annie Besant niet is de directe opvolgster van madame Blavatsky, en hoe haar bijzondere vriend en mede-theosoof, de heer Leadbeater, openlijk heeft erkend te behooren tot hen, die een tegennatuurlijke leer verkondigen in zake den omgang der sexen onderling op sexueel gebied. In verband met een en ander is het interessant thans te vernemen dat deze zelfde heer Leadbeater nu, om deze zelfde reden, een opzienbarend proces tegen zich aanhangig ziet gemaakt. Ziehier wat Le Matin daaromtrent meedeelt:

[p. 793]

Om een jongen Hindoe voor zijn hooge roeping voor te bereiden heeft men hem toevertrouwd aan leeraren die met hem reizen, dan eens in Engeland, dan in Italië, onlangs in Parijs... alles onder de hooge inspiratie van Mr. Leadbeater en madame Annie Besant.

Ongelukkig is de vader van den jongen man, die in Madras woont, heel weinig ingenomen met de door den heer Leadbeater verkondigde leeringen aan den toekomstigen Heiland (den jongen Hindoe).

Hij heeft den heer Leadbeater een proces aangedaan, waarvan ‘de Times’ alle bijzonderheden meedeelt. Volgens het groote Engelsche Blad gelooven de rechters in Madras noch aan de quasi-goddelijkheid van Mr. Leadbeater, noch aan de verheven roeping van den jongen Hindoe. Zij hebben uitgemaakt dat deze aan de ouders moet worden teruggegeven vóór den 26sten Mei, op grond, dat Mr. Leadbeater zonder twijfel een onzedelijk iemand is, geheel ongeschikt om jonge mannen te leiden.

Commentaar is hier overbodig. Met de theosofie als zoodanig, die namelijk van madame Blavatsky en van hare opvolgster Mrs Tingsley, heeft dit weerzinwekkend reclamegedoe van Annie Besant, met haar twijfelachtig verleden, en haar twijfelachtigen vriend Mr. Leadbeater, overigens natuurlijk niets uit te staan. Het is niet onnoodig juist hierop te wijzen. Men ziet dat men, evenals in de brochure van den theosoof J.H. Fussel hier te doen heeft met gestaafde feiten over den heer Leadbeater persoonlijk.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.