De Hollandsche Lelie. Jaargang 26

De Courantenjongen.

Op een kouden, guren, stormachtigen winteravond stond op den hoek van eéne der hoofdstraten van New-York een kleine knaap van een jaar of zes, terwijl hij een half dozijn couranten in zijne verkleumde handjes vasthield.

Hij bood die couranten ten verkoop aan. Maar, alle voorbijgangers wierpen wel een haastigen blik ter zijde, doch niemand kocht een exemplaar van hem.

Door het koude weer gedreven, versnelden allen den pas om zoo spoedig mogelijk hunne woningen te bereiken.

Geen enkele der voorbijgangers dacht slechts een oogenblik na of die arme jongen wel zulk een genoegelijk tehuis had als zijzelf.

Zij wisten niet, dat de knaap, wanneer hij thuis kwam, niet eens op een avondeten kon rekenen. Dat hing af van den verkoop van zijne couranten.

Had hij er geene verkocht, dan zou hij zijnen maaltijd missen. Zoo had vader hem thuis verteld.

De armoede, de voortdurende ellende had den vader van den jongen bijna gevoelloos gemaakt en hij zond zijn zoontje iederen middag uit om couranten te verkoopen, daar hij anders 's avonds geen eten kreeg.

Dien bepaalden avond was het bijzonder guur weer, het sneeuwde en hagelde afwisselend. Onze courantenverkooper stond onder een afdakje, terwijl hij onophoudelijk riep:

‘Couranten, couranten, nieuws van Europa en alle staten van de Unie, laatste telegrammen’.

De voorbijgangers stoorden zich niet aan zijn roepen, dat hoe langer hoe zwakker werd, daar de koude zich steeds nijpender deed gevoelen.

De verkleumde handjes lieten de couranten soms vallen, maar hij raapte ze geduldig weer op, totdat hij niet meer kon en hij schreide.

Bíttere tranen rolden over zijn gezichtje.

Niemand kocht eene courant van hem.

Waarom waren de menschen toch zoo wreed?

Hij begreep dien rijkdom niet, waarvan niets voor hem overschoot.

Naar huis durfde hij niet gaan. Want wat wachtte hem, indien hij geen enkel exemplaar had verkocht?

Hij had daar vanaf 's middags gestaan, zonder iets verkocht te hebben.

Het was nu acht uur 's avonds.

Zijne voetjes konden hem bijna niet meer dragen. Zijn halfbevroren handjes hielden de couranten ternauwernood.

Hij weende en weende en niemand in de wereld bekommerde zich om hem.

Enkele groote magazijnen werden gesloten.

[p. 749]

De bedienden, mannen en vrouwen, jongens en meisjes verlieten de kantoren en winkels om naar huis te rennen. Bij zulk weer hadden ze geen tijd aan couranten te denken.

Ook zij liepen allen den knaap voorbij.

Eindelijk kwam een meisje van een twintigtal jaren aansnellen om eveneens naar huis te vliegen?

Neen, ze zag den jongen weenen.

‘Wat is er aan de hand, mijn lieveling?’ zei ze.

‘Den geheelen namiddag heb ik hier gestaan om couranten te verkoopen en ik heb niets verkocht,’ antwoordde de knaap schreiend en en met snikkende stem.

‘Kom maar met mij mee, hoor, jongen!

Bij ons thuis zult ge wat goeds eten en we zullen je eene courant afkoopen en bij buren zullen we trachten je andere couranten te verkoopen.’ En meteén ging de knaap aan de hand van de beschermster naar haar huis.

Ze was ook vermoeid. Den geheelen dag had zij als verkoopster in een bazaar gestaan. Hare voeten konden ook haar bijna niet meer dragen, zoo vermoeid was ze. Zij was eveneens arm. Zij moest hard werken voor een schamel stuksken brood. Bij haar thuis was ook geene weelde.

Zij was jodin, maar daarom niet minder lief en goed. Hare ouders waren uit Rusland verdreven en hadden have en goed moeten verlaten, toen zij nog zeer jong was.

Na vele jaren moeilijken arbeid in dit voor hen vrije land hebben zij het met hulp van hunne kinderen zoover gebracht, dat zij kunnen bestaan, weliswaar niet in weelde, maar toch kunnen ze nu rondkomen. Dat meisje had zelf veel leed gekend en wist dus beter dan iemand, hoe hulp noodig is, waar ellende heerscht.

Zij hielp den knaap en dien avond nog begeleidde zij, hoewel zelf erg moede van een te langen dag van werk, den jongen naar zijn huis en zelfs had zij niet vergeten de ouders van den jongen courantenverkooper met een goeden pot met eten te verblijden.

Het ging nu ook dezen armen menschen beter, want zij had zich in hun rampzalig lot geïnteresseerd.

Gedurende verscheidene avonden bracht zij hun iets goeds te eten.

De vader van den knaap gevoelde zich langzamerhand krachtiger worden en kon na korten tijd weer geregeld werk verrichten, waardoor het geheele huisgezin geholpen was.

Onze jongen behoefde niet meer op den hoek van eene van New-York's hoofdstraten te staan couranten te verkoopen.

Door toedoen van deze jodin was ervoor gezorgd, dat hij zijne couranten iederen avond geregeld aan hare familie en goede buren kon verkoopen. Hij kon nu overdag de school bezoeken en 's avonds in minder dan een uur tijds zijne couranten bij zijne geregelde afnemers bezorgen.

Later vernam ik, dat onze jodin, eenige jaren na dit geval, terwijl zij van haren arbeid naar huis terugkeerde, eene verkoudheid had opgedaan, die in eene longontsteking was overgegaan, waaraan zij overleden was.

Indien er een hemel bestaat en de god der christenen heeft daar voor haar geen plaats,

dan wil ik van dien god niets weten.

O.G. THODEN VAN VELZEN.

Noot Redactrice.
Tegelijk met mijn Overzicht v/d Week in dit nummer bracht de post mij dit stukje uit Suriname. Het past zoo geheel bij mijn opvatting dat ik het terstond opneem.
Mochten alle menschen eens nadenken over hunne arme naasten!
ANNA DE SAVORBIN LOHMAN.