De Hollandsche Lelie. Jaargang 26

[p. 565]

Overzicht van de week.

I.
Troost!

Onlangs deed een courantenberichtje de ronde, meldende dat de Prins, gedurende zijn verblijf op Hohenmark, een kind heeft overreden, een zevenjarig meisje!

Natuurlijk heette het een ‘licht ongeluk.’ Ik heb zelfs ergens gelezen dat de Prins zelf aan de Koningin zou hebben getelegrafeerd, hoe 't meisje slechts onbeduidend werd gekwetst.

De fransche couranten - minder genoodzaakt tot beleefd doodzwijgen dan de hollandsche - berichtten intusschen terzelfder tijd onmiddellijk, hoe het arme kindje hopeloos was....

En inderdaad stierf het. - -

Over 't auto-ongeluk aangericht in Amsterdam, door den bezitter van ‘Het Leven’, zwijgt althans Amsterdam niet. - -

Van dit met den dood betaald prinselijk ongeluk echter lezen we alleen, als gold het zoo heelemaal niets bijzonders:

In Heddersheim is gisteren op de begraafplaats het lijkje ter aarde besteld van het 7-jarig meisje, dat kort geleden door den auto van Z.K.H. den Prins, en bestuurd door diens chauffeur, werd overreden.

Z.K.H. had een krans gezonden, terwijl de adjudant en de chauffeur van den Prins bij de teraardebestelling aanwezig waren.

(Vaderland.)

Ik vraag U, kan het troostrijker? Niet alleen de chauffeur, maar zelfs de adjudant van den Koninklijken Hoogheid waren bij de begrafenis aanwezig! En dan nog een krans van den Prins-zelf! Je zoudt voor zooveel ‘eer’ met plezier je heele gezin laten overrijden! - -

Ten minste, sommige menschen zouden dat. - -

Wat mij betreft, kinderen heb ik niet. En mijn Benjamin houd ik - uit vrees voor de auto-bandieten - steeds aan de lijn. Dus, als de Prins dien overrijdt, dan doet hij 't mij metéén. En kan ik hem zijn eventueelen troost-krans niet eens terugzenden. - -

Maar, 't is wáár ook, Benjamin is ‘maar 'n hond.’ Die zou nog zelfs die ‘hooge eer’ van 'n krans niet deelachtig worden.

- - - Wat komt het eigendom van 'n ander er op aan, hond of kat, of wat ook, als 'n auto-bandiet gelieft te snel te rijden!

Wees liever op je knieën dankbaar dat het je kind is dat wordt gedood, want, in 't eerste geval krijg je heelemaal niets tot troost, maar, in 't laatste, een in de couranten besproken begrafenis, bijgewoond door den onvrijwilligen moordenaar, en door den adjudant van den inzittenden vorst, en, last not least, opgeluisterd door een krans, gezonden door dien vorst!

Voor zóó veel eer moet je toch wat over hebben, nietwaar?

Al is het ook de bloedige dood van je zevenjarig, niets-kwaads-vermoedend meisje!

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

II.
Lamlendigheid.

In het Overzicht van de week, in de Lelie van 19 Februari, gebruikte ik de uitdrukking: ‘En met zoo'n lamlendig antwoord moet je je dan maar vergenoegen.’ Daar deze uitdrukking den indruk, maakt alsof ik het bestuur van de Dierenbescherming, en in 't bijzonder den bewusten meneer, die mij het aangehaalde antwoord gaf, beschuldig van ‘lamlendigheid’, wil ik hier, ter voorkoming van misverstand, nog bijvoegen hoe ik het hollandsch publiek-zelf op het oog heb gehad met mijn beschuldiging van ‘lamlendigheid’ in zake dierenbescherming, en geenszins hen, die zich alle mogelijke moeite geven die lamlendigheid te bestrijden, namelijk de verschillende besturen der verschillende vereenigingen, welke werkzaam zijn in het belang van het verongelijkte en mishandelde dier.

- Immers, indien het publiek-zelf, het nederlandsche volk, die medewerking en die belangstelling toonde, die b.v. het fransche volk, van de hoogste tot de laagste klassen, der dierenbescherming wijdt, óók bij monde van de groote pers, dan zou men reeds lang hebben kunnen overgaan tot menigen afdoenden maatregel - zooals b.v. óók het aankoopen van terrein tot een kerkhof voor dieren - die nu niet kan worden genomen, tengevolge van de lamlendigheid en behoudendheid en bekrompenheid der Nederlanders in het algemeen.

Ziedaar wat ik heb willen zeggen in het bewuste artikel; geenszins lag het in mijn bedoeling den invloedrijken dierenbeschermer, die mij het antwoord gaf: ‘Daarvoor is Holland nog niet rijp’, persoonlijk te beschuldigen van ‘lamlendigheid.’ Integendeel, ik weet dat hij zich zeer veel moeite geeft voor

[p. 566]

de hem, als mij, na aan het hart liggende zaak der dierenbescherming, en daarvoor doet wat in zijn macht is. Vandaar dat ik mij verplicht voel mijn bedoeling nader en duidelijker te omschrijven.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

III.
De dank des ‘vaderlands’.

Excelsior, dat, evenals álle fransche couranten, geen gelegenheid laat voorbijgaan om elken franschen soldaat op te hemelen als ‘held’, doet thans een beroep op de liefdadigheid van zijn lezers ten behoeve van een oud-sergeant, over wien het Blad het onderstaande meldt:

Onze lezers zullen zich herinneren, hoe wij voor eenige maanden photo's publiceerden van een klein militair museum, samengesteld door een ex-sergeant, gedecoreerd met de medailles van Italië, China, de Koloniën, van 1870....

.... Welnu, thans verhindert de ouderdom dien ex-sergeant zijn eigen brood te verdienen. Hij is, op 74-jarigen leeftijd, zonder middel van bestaan, en ziet zich genoodzaakt zijn kleine verzameling souvenirs te verkoopen.... Wij bevelen dezen dapperen soldaat, die vier of vijf campagnes meemaakte, aan aan de edelmoedigheid onzer lezers. - - -

Eenigen tijd geleden was hetzelfde Blad genoodzaakt voor een in den oorlog in Marocco blind-geschoten ‘held’ (dien beide oogen waren uitgeschoten) op dezelfde droevige wijze te bedelen..

- - Ziedaar de werkelijke belooning, die hen ten deel valt welke zoo gek zijn van er een ‘vaderlandsliefde’ op na te houden, die dáárin bestaat, dat zij zich laten gebruiken tot moordenaars van menschen, die hen nimmer iets misdeden, (en dat alleen, omdat de smerige politiek van financiers en diplomaten, belust op eigen voordeel, nu en dan een oorlog, of een inpakken van een kolonie, noodig heeft tot eigen belang.)

Een dergelijke, door de couranten kunstmatig-gekweekte, ‘vaderlandsliefde’ en ‘heldhaftigheid’ is noch het een noch het ander, maar enkel een uitvloeisel van het egoïsme der achter de schermen op hun eigen roem en winstbejag azende regeerders van èlk land. En zij, die zich met het schoone woord ‘held’ laten paaien hun eigen leven en gezondheid te offeren, kunnen aan de door mij hierboven meegedeelde bewijzen zien, hoe dom zij zijn, en hoe mal zij zich voor den gek laten houden door de grooten dezer aarde.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

IV.
Arme ouders!

De Koningin en prinses Juliana zijn voor een langdurig verblijf naar den Taunus vertrokken, om den Prins gezelschap te houden. En de kleinkindertjes Bentinck óók, om op hunne beurt de prinses gezelschap te houden. En natuurlijk was het afscheid van de Haagsche autoriteiten charmant, en de Koningin allerliefst, en de prinses van 's gelijken, en 't volk een en al enthousiasme, en de aanwezige slavenzielen waren een en al onderdanigheid! - In één woord: een hartroerende hartverheffende aanblik moet het geweest zijn, - - volgens de couranten.

En die liegen nooit!

Enfin, ik ben er niet bij geweest, en 't kan mij niet schelen ook, dus, mijnentwege zal het allemaal wel zoo zijn geweest. - -

Maar, toen ik vanochtend las, in diezelfde couranten, dat laconieke berichtje van die begrafenis van het door den Prins overreden 7-jarig meisje, toen dacht ik ineens aan de tegenstelling: de aankomst straks van Zijn meisje bij Hem, Zijn meisje dat Hij kan omringen met alle zorgen en alle voorzorgen, die in menschenmacht staan, en daarneven de dood - door onvoorzichtigheid - van dat andere kleine meisje, kind uit het volk, niet behoed door gouvernantes en lakeien, en daardoor aangewezen op de medelijdendheid en het goede hart van de rijken dezer aarde, - wier auto's de straat, de eenige speelplaats der arme kinderen, onveilig maken met opzet, door overdreven snel rijden. - -

En ik dacht......

Neen, ik zal maar niet zeggen wat ik dacht.... Ik laat het mijn lezers liever gissen - vanwege zekere wetten, die ik moet eerbiedigen.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

V.
Liegen.

Gij zult geen valsch getuigenis spreken tegen Uwen naaste.
(De Bijbel, Tien Geboden).

De ‘christelijke’ Roomsch-Katholieke Maasbode, die woedend is, omdat een kenner van Indië den moed heeft den ‘christelijken’ Indischen Gouverneur-Generaal de wáárheid te zeggen in de Holl: Lelie, - en dat juist tegen de verkiezingen, - is bang, beweert zij in een desbetreffend schimp-stukje, hoe ik zeggen zal, dat zij boos is op mij, omdat ik niet Roomsch wil worden. - Och Heere neen! Ik word het immers tòch niet -

[p. 567]

of de Maasbode mij dat kwalijk neemt, of niet, - - en ik blijf toch zeggen wat ik wil, - - met of zonder permissie van de Maasbode. - -

Wat ik hier alleen wil constateeren aan haar adres is dit, dat zij, ondanks haar ‘den Heere dienen’, schromelijk kan liegen, wanneer zij beweert dat ik het welke redactie ook euvel zou duiden ongeteekende stukken op te nemen. Geen enkele redactie kan dit vermijden, ik ook niet! Maar wèl veroordeel ik de schrijverszelf van ongeteekende stukken, en onderteeken ik daarom alles wat ik-zelve schrijf met mijn eigen naam voluit. En mijne medewerkers weten dat ik het afkeur, indien zij niet onderteekenen durven of kunnen, zoodat ik hen om die reden zelfs steeds voordraag aan den uitgever tot minder honorarium, dan wanneer zij den moed hebben hunne opinie openlijk met hun naam te bevestigen.

Christus, - dien de R.K. Maasbode héét te dienen, - had óók den moed zijner overtuiging. En ik herinner me zoo iets uit den Bijbel van de Schriftgeleerden (de toenmalige dominees en pastoors), die hij ‘addergebroedsel’ noemde, en die in Zijn tijd precies zóó optraden als de hedendaagsche verkiezingscampagnes-leidende zwartrokken doen, namelijk liegende en bedriegende en den naaste bezwadderende onder het mom van.... Godsdienst.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

VI.
De Wegen der Amsterdamsche politie
of
Hollandsche Vlugheid!!

Maandag-avond jl. 24 Febr: te Amsterdam zijnde verloor ik daar een ring. Waar en hoe doet er niet toe, omdat hij is teruggevonden, en ter hand gesteld aan de Amsterdamsche politie. Letwel, dat hij, die hem vond, mij reeds Dinsdag 25 Febr., daarvan verwittigde, en dat ik Maandag, 24 Febr., terstond na mijn terugkomst in den Haag, heb geschreven aan den hoofd-commissaris der Amsterdamsche politie:

1^o om hem nauwkeurig met de plaats waar ik den ring had verloren in kennis te stellen;

2^o om hem mede te deelen, dat deze voor mij een buitengewone waarde bezat, als zijnde van een afgestorvene;

3^o om hem te verzoeken alle pogingen in het werk te stellen hem terug te bezorgen, en opkoopers te waarschuwen. (De ring heeft het wapen der familie de Savornin Lohman).

Van den hoofd-commissaris, noch diens trawanten, kreeg ik ook maar eenig antwoord. Daarentegen ontving ik, gelijk hierboven meegedeeld, particulier bericht van den vinder, dat hij den ring bij de politie te Amsterdam, 25 Febr., heeft gedeponeerd, welk bericht mij nog langs anderen weg werd bevestigd door een vriend, dien ik insgelijks verzocht navraag te doen, en wien de rechercheur der politie te Amsterdam, in wiens bezit toen de ring zich bevond, weigerde hem af te geven, niettegenstaande deze vriend van mij behóórt tot de politie. - -

Donderdag, 27 Febr. jl., richtte ik opnieuw een zeer beleefd schrijven tot den hoofdcommissaris te Amsterdam, met beleefd verzoek mij mijn eigendom, door den vinder bij hem gedeponeerd, te willen doen toekomen. -

Heden, Zaterdag, 1 Maart nog steeds geen antwoord, - - noch ring.

‘Ai ziet.... hoe zalig, hoe lieflijk is 't’, - (om met den psalmdichter te spreken), tot de belasting-betalers te behooren, en daarvoor dan ook van de weldaden te genieten van een geordende maatschappij! Waarin de ambtenaren, de Amsterdamsche politie vooraan, actief te werk gaan.^*)

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

*) Op raad van een vriend wendde ik mij thans tot den Burgemeester van Amsterdam-zelf, die zoo vriendelijk en beleefd was mij omgaand te antwoorden, dat hij de zaak zal onderzoeken.