De Hollandsche Lelie. Jaargang 26

[p. 522]

Desillusie,
door E. Overduyn Heyligers.
(Vervolg van No. 30).

Zooals ze daar zat kwam een bang verwijt haar benauwen, ze voelde zich de medeplichtige van Henk. Ging ze het nu tante afnemen om een put te dempen, die later misschien bleek bodemloos te zijn....

‘'t Is natuurlijk maar voor tijdelijk, he kind?’.... kwam tante zacht, iets meevoelend van Mary's benauwing.

‘Ja, tante, ja,.... dat hopen we tenminste....’

‘Als ik je nu eens wat effecten meegaf?.... Een vijf duizend gulden waarde.... Zou je daar niet een heel eind mee komen?....’

‘Zoo nauwkeurig kan ik het niet opgeven, maar het is zeker al een heel sommetje.’

‘Die zal ik dan even voor je halen....’

Mary keek de kleine oude vrouw na, zooals ze daar uit de kamer liep, en ze moest zich geweld aan doen niet in tranen uit te barsten.

O.... o waar moest 't toch heen.... En ze wist zelve niets.... niets.

Vlug herstelde ze zich, toen ze tante's zachte stap over de loopers hoorde.

‘Hier kind, neem dit maar mee. Vijf duizend Vaderlandsche hypotheekbank.’

‘Wacht, ik zal even een bewijsje voor u schrijven....’ en Mary stond op, verloomd, aan al haar leden, stak tegelijk de effecten in haar taschje.

‘Dat hoeft immers niet, ik vertrouw je wel. Neem ze zoo maar mee,.... jij bent toch de eenige, die van me erft.’

Mary voelde weer de tranen naar haar oogen dringen. ‘Dank u wel, tante, duizend maal’ .... en ze gaf tante Henriette een zoen.

‘Kom, malle meid, ga je d'r nou om huilen?....’

‘Het is al over,’ probeerde Mary te schertsen. ‘En vindt u nu goed, dat ik maar dadelijk wegga?’

‘Nou al?.... Zou je niet eerst bij me blijven eten?.... Je komt zoo laat thuis, dat je daar ook het middageten misloopt.’

‘O, Henk zal wel wat voor me bewaren, en ik ga het hem nu maar hoe eer hoe liever vertellen.’ Mary snakte er naar bij tante weg en in de frissche buitenlucht te komen. Ze nam hartelijk afscheid van de oude dame, die haar omhelsde, en tot aan de buitendeur uitgeleidde.

‘Groet Henk van me hoor, en zeg hem, dat ik hem ook eens gauw hier verwacht.’

Mary beloofde het. ‘Dag...., dag....’ Toen viel de deur dicht en was ze alleen op straat.

Het was mooi weer, de namiddag van een warmen dag.

De zon goot nog schuinsche stralen over het Damrak, toen Mary met lijn 2 er langs tramde. Met hoeveel andere gewaarwordingen was zij hier vroeger, als ze bij tante Henriette ging logeeren, of een dagje met grootma bij haar doorbracht, geweest.

Het was nu wel anders geworden, en Mary kon zich nauwelijks indenken, dat zij het was, die daar neerzat, en naar het Centraalstation reed.

Hoe was in die enkele uren haar levensaspect veranderd.... Wel had ze het voelen aankomen in het drukkende gevoel waaronder ze gebukt ging,.... maar dit....

Zij ontliep de drukte van het station, zoo snel als zij kon, kocht haar kaartje, en ging de tunnel door, om naar den trein van den Haag te vragen.

Hij stond voor het station en Mary stapte dadelijk in, koos zich een hoekje bij het portier. Ze was doodmoe, meer nog van overspanning en nervositeit dan van haar tocht.

Ze had niet nagezien wanneer de trein naar den Haag ging, het kon haar eigenlijk ook niet schelen, ze reden vaak genoeg, en ze zag er tegen op thuis te komen.

Even bedacht ze zich of ze Henk nog een telegram zou zenden, maar die gedachte verdrong ze weer snel. Ze zag geen uitkomst in het bezit van geld. Ze had 't, nou ja,... maar ze moest daardoor een ander tekort doen, en dat woog haar zwaar. Bovendien was het geld van tante misschien niet eens toereikend, om alles te dekken....

Opgewonden als ze was, hield ze een heel gesprek met zichzelf, zat voortdurend hardop te praten zonder het te bemerken.

Een heer, die op het perron heen en weer liep, had haar al eenigen tijd nauwlettend gadegeslagen. Hij scheen te luisteren naar wat zij luidop zeide.

In haar overspanning miste ze volkomen de beheersching over haar zenuwen, zij bemerkte niet, dat hij was ingestapt, en tegenover haar had plaats genomen.

Wat verschrikt zag ze op, toen bij het wegrijden hij haar vroeg of het haar zou hinderen, dat hij het portier sloot. Hij vertelde haar slecht tegen tocht te kunnen.

Mary had wel liever de frissche lucht

[p. 523]

willen inademen dan zich in die benauwende atmosfeer van een gesloten coupé tevreden te stellen; maar in haar verwarring stond ze het toe, en trok zich wat in haar hoekje terug, met een poging tot slapen.

Toen ze een poos met gesloten oogen had gezeten, en die weer opsloeg, zag ze, dat haar medereiziger haar oplettend zat aan te staren. En opeens was het haar onaangenaam met hem alleen in de coupé te zitten.

Dadelijk veronderstelde ze een aanslag op het geld, dat ze bij zich droeg, en dat hen uit den nood moest redden.

Zij werd hoe langer hoe zenuwachtiger toen ze ontdekte, dat haar medepassagier een mahoniehouten kistje bij zich had, vermoedelijk een revolverkistje, en verder geen andere bagage.

Onwillekeurig las ze de waarschuwing over het remtoestel, en ze nam zich voor dadelijk daaraan te trekken, zoodra haar eenige beweging van den heer verdacht voorkwam.

Het kostte haar moeite, in haar overspannen toestand, zich kalm te houden.

Toen de trein in Haarlem stopte, vroeg ze een conducteur haar een andere plaats te geven, in een damescoupé. Het viel haar niet in, dat haar eigen vreemde houding aanleiding was geweest tot deze meer dan gewone belangstelling.

Verruimd haalde ze adem toen ze tegenover een paar dames kwam te zitten, en deze geen notitie van haar namen. Er was plaats genoeg, en hier zou ze tenminste gevrijwaard zijn tegen den lastigen vervolger dien ze in den heer zag.

Al heel gauw reed de trein verder, en de dames tegenover haar vielen door de broeierige warmte spoedig in slaap.

De lucht stond strak en geen koeltje verfrischte de zwoele atmosfeer, er was dreiging naar onweer.

Mary poogde ook wat te slapen, het taschje met de geldswaardige papieren vast in haar handen gedrukt.

Zij kalmeerde langzaam aan, voelde een verslappende verlooming over haar komen. Als een droom ging haar gansche leven aan haar geest voorbij. 't Was alles verleden.... En wat nu?.... Ze kon zich nauwelijks indenken wat haar toekomst zou zijn....

Alles afbetalen om te voorkomen, dat Henk wegens schulden zijn ontslag uit den dienst zou moeten nemen, dat was het allereerste.... en dan verder?....

De trein, in snelle vaart, deed haar van den eenen kant naar den anderen schokken,... dat verbrak even haar gedachten.... Waar was ze ook weer over aan het denken?

O, ja,.... als ze thuis kwam, zou ze maar niet dadelijk aan Henk vertellen van het geld. Ze zou hem eerst dwingen met haar naar den kassier te gaan.... Ze wilde volkomen op de hoogte zijn van den toestand.

Henk zou haar wel op de gewone manier, op onheusche wijze, een scène maken, en haar verwijten, dat zij hem niet vertrouwde; daardoor zou ze zich niet laten imponeeren.... Het kostte wat het wilde....

Henk was dien middag, nadat Mary hem verlaten had, ongedurig heen en weer gegaan,.... eerst van zijn dienst, daarna van de Witte, telkens eens naar huis getramd, om te zien of er een telegram was.

(Wordt vervolgd).