De Hollandsche Lelie. Jaargang 26

Overzicht van de week.

I.
Zoo is het.

Wat kan professor Hector Treub het toch heerlijk-raak zeggen! Onlangs deed een berichtje in de bladen de rondte, waarin zijn leuk, den spijker op den kop slaand geestigheidje over 't Vredes-paleis werd meegedeeld. En, behoef ik er nog aan te herinneren, hoe hij met zijn oorspronkelijk in de Holl. Lelie verschenen, later in brochure-vorm herdrukt artikel over de reform-kleeding aan dien ontwakenden wansmaak den doodsteek toebracht, en meteen het daarvoor zoo passende woord ‘hobbezak’ voor goed het levenslicht deed aanschouwen?! Thans weer geeft hij in het Maandblad voor Ziekenverpleging een zeer juiste opmerking ten beste aangaande het feminisme:

‘Onder de vrouwen, die tegenwoordig aan het openbare leven deelnemen, zijn twee vrij scherp onderscheiden types waar te nemen, nl. de vrouwen, die praten en schrijven (te pas en te onpas) en de vrouwen, die doen. Voor mij, en ik vermoed voor ieder, die een afkeer heeft van praatjesmakerij, is het eerste type buitengemeen onsympathiek, het tweede daarentegen in de hoogste mate sympathiek.

Het eerste type heeft den mond vol van vrouwenkiesrecht en andere rechten en vergeet daarbij, en daardoor, dat er ook zoo iets als vrouwenplichten bestaan.

Om te toonen, dat ik niet overdrijf, noch zonder reden geen sympathie voor dit type heb, een enkele opteekening uit kindermond. Het zoontje van een der bekendste voorvechtsters voor vrouwenkiesrecht, die altijd weer zich “en évidence” plaatst als zij de kans schoon ziet in het publiek te fraseologeeren, is op bezoek bij een, evenals hij, tienjarig vriendje. Aan het einde van den dag zegt de kleine bezoeker tot zijn jeugdigen gastheer: “Wat ben jij gelukkig, dat je een moeder hebt, die thuis is, en zich met je bemoeit.” Tragischer veroordeeling van zulke kakelvrouwen is wel moeilijk denkbaar.

Daarnaast het andere type. De vrouw, die voor zichzelf of voor haar minder gefortuneerde geslachtsgenooten practisch werk zoekt en mogelijk maakt. Werk, dat niet alleen de beteekenis heeft van bezigheid voor onvoldane leegloopsters en leeghoofden, maar dat voldoening en levensonderhoud verschaft aan de werkster, en nut oplevert voor de gemeenschap’.

(Overgenomen uit de Telegraaf.)

Inderdaad, 't heele verschil tusschen die categorie, die antipathiek aandoet door haar geschreeuw en haar verwaarloozing van de moeder- en huishoudplichten, en die andere, die werkt, dapper en flink, voor 't dagelijksch brood, en die daarom is sympathiek, wordt hier met een paar geeselende woorden aangetoond.

En, wie beter dan professor Treub, wiens speciaal vak hem juist in vrouwenleven zoo menigen blik achter de schermen doet slaan, is hier tot oordeelen bevoegd; te meer nog, wanneer hij, zooals hier 't geval is, beschikt over een zoo scherpen blik, een zoo helder verstand, en een zoo vaardige pen!

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

II.
Nationaliteits-gevoel.

Uit een advertentie geknipt, van een onzer grootste Haagsche firma's:

‘Een hoekje onzer show-room’.^*) - Wie in de tram zit kan dagelijks, in sommige trams, van een andere firma, een dergelijke manier van ‘hollandsch’ schrijven onder de oogen krijgen: ‘Onze Show-room^*) is dagelijks te zien.’ -

Is het omdat ons ‘intelligent’ Haagsch publiek, bij alle zucht het den Engelschen na te doen, toch nog te weinig Engelsch kent, om het een volledigen Engelschen zin te durven voorzetten, dat de leveranciers hun toevlucht moeten nemen tot zulke belachelijke invoegsels van één Engelsch woordje hier en daar tusschen 't overige gewone hollandsch in? Men zou het heusch wel denken als men zulken kinderachtigen nonsens ziet. Overigens, ik leg er allen nadruk op, dat ik het van zulke firma's heel natuurlijk vind, indien zij offeren - om den wille van 't voordeel - aan de modefratsen van de malle menschen, van wier zak zij nu eenmaal moeten leven en rijk worden. In hun geval deed ik-zelve ook niet anders. Diegenen, die ik uitlach, dat is het zóógenaamd Haagsche élite-publiek,

*) Cursiveering is van mij. Red.

*) Cursiveering is van mij. Red.

[p. 469]

waardoor zulke nonsens verlangd en aangemoedigd wordt, dat, eenerzijds, brult en zich dik maakt van wat ben je me, van quasi vaderlandsliefde, nationaliteitsgevoel, enz., enz., en anderzijds zoo weinig eigenwaarde bezit, dat het meent zichzelf voornaam voor te doen door 'n stopwoordje Engelsch hier in te flansen, en 'n Fransch zinnetje daar aan te brengen, en van de leveranciers te verlangen, dat zij zich ‘Royal’ en ‘Tailors’ en ‘Maison’ zus of zoo noemen, en er een ‘show-room’ op na houden. Enz., enz.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

III.
De godzaligheid is tot alle dingen nut, of:... Vergadert U geene schatten, die roest en mot verteren...

(De Bijbel.)

Mej. Kuyper, de dochter van den grooten Bram Kuyper, vroeger een eenvoudig predikantje, nu een rijk man, hield een lezing te Almelo over Rome, waar zij een tijdlang vertoefde. De entree was gesteld op 50 en 25 cents, - en dat voor een gewone lezing! Maar later bleek de reden. De juffrouw had f 100. - gevraagd voor één zoo'n lezing, en, toen men dat niet aandurfde, toen heeft zij het per gratie (?) gedaan voor f 60. -! En deze christelijke dame wil er dus ook al een slaatje uitslaan.

(De Vrije Socialist.)

Een mijner, thans overleden, naaste bloedverwanten heeft mij indertijd verteld, te hebben aangezeten, ten huize van Dr. Abraham Kuyper - met wien zij en haar man toen zeer intiem verkeerden - aan een diner, waarvan de enkele bloemen-tafel-versiering kostte: f 1200. -. Ik sta voor de waarheid van dit feit, dat bedoelde bloedverwante mij meedeelde, omdat zij beweerde het voor een Christen ‘wel wat heel erg’ te vinden, zooveel geld aan luxe uit te geven, overigens niet in, en neem het niet voor mijne rekening. Dat echter, in elk geval, inderdaad de in de Kanaal-straat in den Haag wonende protegé van wijlen Groen van Prinsterer, Abraham Kuyper, een zeer rijk man is geworden, al ‘den Heere dienende’, dat weet iedereen. En het is daarom wèl aardig hier eens, door iemand die uit de school klapt, te vernemen, hoe allerchristelijkst zijne dochter nogtans sjachert, om zoo véél mogelijk centen te slaan uit haar reis naar Rome. Zoo snijdt het mes van twee kanten.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

IV.
Een dominee, die mijn sympathie heeft.

Ds. J.A. Cramer, te 's Gravenhage, behoort tot die predikanten, die het dier beschouwen als een schepsel Gods. Eere zij hem daarvoor! Ziehier een paar uittreksels uit zijn voordracht, gehouden op het Congres van den Wereldbond tegen de Vivisectie 5-9 Augustus 1912 te Zürich:

Toen God nu den mensch schiep, en tot hem zeide: ‘heersch over al het gedierte des velds,’ heeft Hij zeker niet daarmede bedoeld, dat de menschen het arme dier door allerlei kwellingen tot hun egoïstische doeleinden zouden gebruiken!

Daartegen hebben wij het dier in bescherming te nemen, te meer daar het zich zelf niet kan verdedigen. Het zal wel niet noodig zijn op dit Congres over de gruwelen der Vivisectie veel te zeggen, noch over de instrumenten en werktuigen, waarvan de Heeren Vivisectoren zich in hun laboratoria bedienen.

Moest de Kerk niet vooraan staan? Moest zij niet de groote vredesstichting zijn? Moest zij niet de eerste zijn om in den naam van haar Heer den strijd tegen de Vivisectie aan te binden?

Hij, de Evangeliedienaar, moet met zijn gansche persoonlijkheid, in woord en geschrift, voor de zaak der gerechtigheid opkomen. Van menschenvrees moet echter in het geheel geen sprake zijn. Wanneer wij Christus prediken, moeten wij ons op den haat der wereld voorbereiden. En wij prediken Christus niet alleen wanneer wij aan zondaars de liefde Gods brengen, maar ook wanneer wij in ons leven toonen, hoe deze liefde onze geheele persoonlijkheid geadeld en ons tegenover menschen en dieren rechtvaardig gemaakt heeft.

Zie, indien alle predikanten aldus hunne taak opvatten, hoe veel beter en anders zou het er uitzien met de ‘Kerk van Christus’; hoe zouden dàn onze Evangeliedienaren ons eerbied afdwingen, en ons sympathiek zijn, ook al waren wij 't niet altijd eens met een of ander dogma. De leer van Christus in het leven, consequent doorgevoerd en zonder menschenvrees, zòò behoort een Evangeliedienaar te handelen, wil hij waarachtig dien naam verdienen, en niet tot huichelaar worden. Mogen deze woorden van ds. Cramer een opwekking zijn voor velen, inzonderheid voor aanstaande predikanten.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.