De Hollandsche Lelie. Jaargang 26

Brieven uit Brussel.

Lieve Emmy.

Daar zit ik nu met dit afschuwelijke weer in Brussel. Ten spijt van al de beweringen van weerkundigen en van menschen, die om het klimaat uit Holland weggingen, en in Brussel gingen wonen, verzeker ik je, dat 't hier even koud en guur is als daar.

Ik woon in het Grand Hotel, en elken dag verheug ik er mij opnieuw over dat ik me niet heb laten bepraten in een pension te gaan. Wel zou me dat wat voordeeliger zijn uitgekomen, en zou ik zelfs wel in een billijker hotel terecht kunnen dan in het Grand Hotel. Maar ik voel me hier zoo heelemaal chez moi, dat ik me door geen geldelijke overwegingen van mijn keuze laaf afbrengen.

Als ik 's avonds van het theater thuis kom en nog even met een paar kennissen in het restaurant, dat aan het Grand Hotel behoort, een glas kummel heb gedronken, dan is het een zaligheid zoo van den Boulevard Anspach in den cour d'honneur te stappen, even een halven slag door de tochtdeur heen te draaien en terecht te komen in het kleine kamertje, dat de lift is, en waar het vriendelijke gezicht van den liftmeneer of van den goedigen neger, je verkleumdheid al dadelijk weldadig ontdooit. Zonder dat je 't merkt kom je op je étage, waar je al wat uitgerust uitstapt, en de heerlijke warmte je overal tegemoet komt.

Ik neem mijn kamersleutel van het sleutelbord en ga regelrecht naar mijn kamer, draai 't electrische licht op, om na 't me wat gemakkelijk gemaakt te hebben, - ik neem altijd een kimono en kamermuiltjes mee op reis - nog een uurtje te gaan zitten en de couranten te lezen, die me uit Holland worden toegezonden, en die ze 's morgens onder mijn deur doorschuiven voordat ik nog aan opstaan heb gedacht.

Het Grand Hotel heeft een groote verbetering ondergaan: robinets met koud en warm water op de slaapkamers, waar de waschtafels door keurige lavobo's zijn vervangen, en 't verbruikte water dadelijk wegstroomt. Bij je slaapkamer is een badkamer en last not least een telefoontoestel op den schoorsteenmantel, zoodat je op je gemak kunt converseeren en afspraakjes maken voor den volgenden dag met vriendinnen en kennissen zonder zelfs je kamer te verlaten, wat vooral met slecht weer altijd te apprecieeren valt.

In het théatre de la Monnaie woonde ik een opvoering van Beethovens Fidelio bij, die heel goed geslaagd mag heeten en de première van Les enfants roi van Humperdinck.

Bij het laatste frappeerde mij vooral de opvoering. Zoodra het scherm opging kwam de ganzenhoedster op het tooneel met een twaalftal witte ganzen, die men geruimen tijd voor echte ganzen aanzag, zoo natuurgetrouw waren ze gemaakt, en waren hun bewegingen.

Humperdinks muziek was ook zeer bekoorlijk en men had voor deze première en voor den Fídelio Lohse als dirigent uit Leipzig laten komen.

[p. 397]

De toiletten in de loges.... vielen me tegen, waren soms brutaal voyant; en de aigrettes achter afhangend aan het kapsel kunnen mijn goedkeuring maar matig verwerven.

Dear me, wat me het meest opvalt is de langzame verdwijning der groote hoeden. Op zeer enkele uitzonderingen na waren de hoeden klein, zeer klein zelfs, en de pleureuses.... hebben ook afgedaan. Die ze heeft draagt ze nog; maar in de magazijnen worden ze niet meer verwerkt. De hoeden worden diep in de oogen gedragen, zonder hoedenpen, en zijn in langwerpigen vorm, achter langer dan van voren.

Natuurlijk behooren bij die kleine hoeden voiles, die men strak over het gezicht trekt, veelal wit, zwart, of wit en zwart gemêleerd.

Lange fluweelen of bonten mantels zag je overal en als boutonniëre daarop een roode of witte camelia. Die heel mooi wilde zijn droeg een fluweelen chrysante van couleur évêque. Als nieuwste nieuwtje moet ik je nog vertellen, dat de garçons in de restaurants heel weinig meer met ‘garçon’ worden aangesproken, men zegt nu: ‘Monsieur’ wat veel van 't intieme, dat zoo'n fransch restaurant met den gemoedelijken snel toeschietenden garçon had, wegneemt. De bediening is nu niet meer zoo goed en snel. Die nog niet weten, dat er geen garçons meer zijn in Frankrijk en België, worden heel langzaam, soms in 't geheel niet bediend, totdat 't modernisme tot hun brein is doorgedrongen.

Ik luisterde naar een verhaal van mijn tafelbuurman, die beweerde zich nooit door tegenspoed van weer of anderszins in het leven te laten ontmoedigen. ‘Ik neem alles maar van den besten kant....’

‘Ja, la vie en rose’ zei ik, waarop een ‘monsieur’ mij heel schalks antwoordde: ‘non, du chou-croûte garni, madame,’ en mij een portie zuurkool met spek en worst voorzette. Zoo zie je is de humor bij die heeren er nog niet heelemaal uit, als je maar niet tegen den bon ton zondigt.

Over toiletveranderingen valt niet veel te zeggen. Altijd nog de nauwe rok, soms met een paar vastgehechte plooien, de mantel als een heeren-jaquet.

Paniers, waarover ik vroeger heel slecht te spreken was, zag ik op de planken heel mooi dragen, n.l. van voile de Ninon, die heel mooi sluik afhing en volstrekt niet breed maakt.

De kapsels hebben groote verandering ondergaan; kort geknipt voorhaar de rigueur, 't behoort ook bij Botticelli en het Fontange-kapsel, dat in luchtige groote golven, ondulation Marcel, het heele hoofd bedekt, en dat werkelijk een verademing is na de zware krullen en vlechten, waaronder tot nu toe ons hoofd schuil ging. Mais brisons là dessus.

Later wat meer uitgebreid over de coiffures, ik mag niet abuseeren van de plaatsruimte.

In treuer Liebe

JOSEPHINE.