De Hollandsche Lelie. Jaargang 26

Desillusie.
door E. Overduyn Heyligers.

Ze liepen al eenigen tijd te zoeken: Henk, jongblond Hollandsch officier, in uniform, met lange overjas, en Mary, zijn vrouw. En ze tuurden op de witte naambordjes, die glimmerden op de smalle deuren van de van Speijkstraat.

- ‘Hier moet 't zijn, ik heb 't zelf genoteerd, 't is 158’, zei Mary, al wat ongeduldig, om het niet kunnen vinden van den opgegeven naam.

- ‘Ja, hier staat wel 158, maar ze wonen bij Joostens, en hier lees je toch duidelijk de Vries.’

- ‘Laten we maar 's aanbellen....’ raadde Mary.

Henk drukte op het schelknopje, en wachtte....

Geheimzinnig klakte het deurslot, en, als bewogen door onzichtbare handen, week langzaam de deur.

Henk gaf een duw er tegen, dat ze openkierde, en liep naar binnen. Een donkere silhouet boog zich over de leuning, begrabbelde een smoezelig touw, dat schurend heen en weer bewoog.

- ‘Woont hier luitenant Doorens?....’

- ‘Luitenant Doorens?....’ Geërgerd klonk een krachtige stem van boven.

- ‘Ja, die met verlof is uit Indië?.... Hij woont hier toch met zijn familie op kamers?....’

- ‘Op kamers?....’

- ‘Ja, natuurlijk....’

- ‘Gut mensch, we verhuren niet eens, en dan an Indische!.... Je ben verkeerd.’

- ‘Ja, dat geloof ik eigenlijk ook.... hm....’ - ‘Zou u me misschien niet kunnen inlichten waar de familie Joostens woont?.... 't is in deze straat....’

[p. 327]

- ‘Nee, ik heb nooit van dien naam gehoord;.... maar as ik me dochter 's effe vraagt.... die weet nog al veel....’

- ‘Neen, dank u,’ viel Henk in de rede. En norsch, met tegenstreven in zijn gansche figuur van jongen blonden man, liep hij naar buiten.

- ‘Verkeerd, net als ik dacht....’

Mary, jong blond vrouwtje, van een frêle schoonheid, zag teleurgesteld hem naar buitenkomen.

- ‘Nog 's kijken, voor alle zekerheid....’ zei ze, en zocht in haar taschje, haalde een verfrommeld papiertje eruit.

- ‘Zie je, 't is 185....’

- ‘Nou, je zei toch 158.’

- ‘Ja, ik heb me vergist in de plaats van de 5 en de 8.’

Ze moesten er beiden om lachen.

- ‘Nou maar overgestoken, en regelrecht er op af. Je kunt nooit sekuur genoeg zijn. Ze zullen al op ons wachten....’

- ‘Ja, ellendig....’ zuchtte Mary.

Al spoedig vonden ze het juiste nummer, en met een blij ‘gelukkig’ liep Mary naar binnen, zoodra de deur aan het touw werd opengetrokken.

- ‘Pas op, 't zal wel donker zijn, loop niet ineens de trap op’, waarschuwde Henk.

Tastend, toch wat bang de witte handschoenen te besmeuren, strompelden ze naar boven, zoodra met een smak de deur achter hen dichtviel.

Nu stonden ze in het halfduister....

Boven wachtte een klein dienstmeisje, het slonzige haar, van een twijfelachtig blond, in een klein toetje gedraaid, dat rustte op een reuzen strik van twee vleermuisachtige zwarte lussen, die rechtstandig achter haar ooren omhoog staken.

Wat bedremmeld stonden ze nu, in het kerstmisdonker te zamen gedrukt: Henk, Mary, en het dienstmeisje met den giganten strik, die dreigend wiekte, en waarmee ze Mary bijna in de oogen stak.

Even schenen dezelfde gedachten door hun brein te schieten. Het meisje stond boven aan de trap, volgde Mary, dan Henk....

't Was nu de kunst de plaatsen zoo te verwisselen, dat het meisje bij de complex van deuren kwam waarvoor Mary stond en geen weg wist.

Dat ging in het smalle gangetje niet gemakkelijk.

Eindelijk toch, even snel als de gedachte, leek er een ongezegde overeenkomst te ontstaan. In draaiende beweging, allen denzelfden kant uit, voorzichtig voortschuifelend, kwam het dienstmeisje op haar plaats, voor de deur van de woonkamer, Mary nog even rakend met de nachtvogelen-vlucht van den zwarten strik.

Het meisje, wat verlegen lachend, toch wel goed gedresseerd, tikte op een der deuren.

Er werd van binnen open gemaakt, en Henk en Mary stonden in een kleine vierkante kamer, ruchtig begroet: ‘O zijn jullie daar eindelijk!’....

Te komen uit het donker, in het plotse licht, leek hun een openbaring.

En in dat licht zag Mary haar oude vriendin Corrie van Wel, die haar onstuimig in de armen sloot.

Wat minder luidruchtig was de begroeting van de heeren.

Henk ontmoette voor het eerst den pas tot kapitein bevorderden luitenant Doorens van het Indische leger.

- ‘Mijn man’, presenteerde Corrie, even lachend kijkend in het open, flinke gezicht van Henk, met wien ze vroeger bij Mary's huwelijk kennis had gemaakt.

- ‘Kom, vent geef jij nou's een stoel’, verzocht Corrie. - ‘Jullie moeten niet rondkijken, we zitten in een rommel. Over veertien dagen gaan we weer terug naar Indië, en er is nog zooveel te doen.’

Mary zag in een hoek een naaistertje opduiken.

- ‘Ja, dat kan niet anders, we hebben maar twee kamers’, verontschuldigde Corrie, die meteen naar een anderen hoek in de kamer wees, waar een eenvoudige wieg stond, de gordijntjes stijf gesloten.

- ‘Wat is dat?’.... vroeg Mary.

- ‘Ja, verbeeld je. En net in den verloftijd. Ik heb altijd thuis kunnen blijven, ze is nu vandaag twee maanden.’

De dames lachten...

- ‘Gaan jullie toch zitten’.... noodde Doorens, wees naar de stoelen, rond de groote tafel.

Een kleine jongen, in matrozenpakje, stak zijn hoofd door de deur naar binnen.

- ‘Zoo, ben jij ook al wakker? Kom 's even een handje geven’.

Schuw verlegen, half onwillig gehoorzaamde het kind, stak naar Mary en Henk zijn groezelig handje uit.

- ‘Een flinke jongen,’ prees Mary.

- ‘Ja, vindt je niet? Kom Wim, ga jij

[p. 328]

nou maar in de slaapkamer zoet spelen, of vraag of je bij Lydia mag’.

Lydia was het meisje met den giganten strik.

- ‘Nee’, zei het kind, - ‘ik wil niet’.

- ‘O, wil je niet? Doe dan de deur maar dicht’.

Wantrouwend rondkijkend, zag het beurtelings Henk dan Mary aan, het volkomen negeerend dat Mary haar hand naar hem uitstak om een gesprek met hem te beginnen.

- ‘Kan je niet netjes naar mevrouw gaan?’....

Doorens' commandostem klonk dreigend en streng.

't Hielp, want hoewel onwillig, schoof hij langzaam naar Mary toe.

- ‘Zeker wat verlegen’, vergoelijkte Mary.

- ‘Wat is het een tijd geleden sedert wij elkaar gezien hebben, ik vind 't heerlijk, dat jullie ons komt opzoeken, nu je voor een een paar dagen in den Haag bent. Je bent nog precies dezelfde gebleven’, zei Corrie met een bewonderenden blik naar haar elegante vriendin, die met haar eenvoudigen tailleur en den breedgeranden hoed met struisveeren vreemd deed in het schamele milieu.

- ‘Mij vindt je zeker veel veranderd? Veel dikker he?’

Bijna met angst in haar stem en een beetje verlegen zei Corrie dat, al bang dat ze weer den hinderlijken uitroep: ‘O wat ben je dik geworden,’ zou hooren.

Weg in haar denken zat Mary haar aan te staren, plots gestoord door die vraag in haar gesoes, schrok ze op.

- ‘Dik?... Ja, wel wat dikker dan vroeger... Maar het staat je goed’.

- ‘Ach ja, zie je, in Indië, door dat indolente leven, komt dat zoo vanzelf. Iedereen heeft er last van, 't komt misschien wel door 't goeie leventje, he vent?’

Dat vent klonk Mary wat vreemd.

- ‘Hoe heet je man met zijn voornaam?’

Met een tevreden lachje naar Doorens, die in druk gesprek was over het onuitputtelijk onderwerp: ‘de dienst’, antwoordde Corrie: ‘Karel, maar ik zeg altijd maar vent. Dat doen we bijna allemaal in Indië.’

Mary vond het hoogst eigenaardig, en probeerde bij zichzelf hoe het haar af zou gaan, als ze Henk ook vent zou noemen.

Corrie bemerkte het niet, ging door, op haar langzamen, zekeren toon, te vertellen van haar wedervaren aan boord...

En terwijl ze daar zat, bezag Mary haar vriendin met kritischen blik, viel het haar op, hoe slecht haar japon zat, met den veel te wijden slordigen boord, 't malle oudmodische corset, dat hare zware buste opdrong, en haar het aanzien gaf of ze dreigde te stikken.... het donkere haar over een veel te lichten bouffant, die er aan alle kanten brutaal uitgluurde. En van haar-zelf uitgaande die sfeer van burgerlijkheid, van zich te voelen zoo, zooals ze was, heerscheres daar, in dat milieu van bekrompenheid, dat Mary tegenstond. Doorens met zijn sedert dagen niet geschoren gezicht, dat hem ouwelijk maakte, en onfrisch deed uitzien als een teringlijder, gaf, lang en mager als hij was, den indruk van onverzorgdheid.

Niets herinnerde bij Corrie meer aan het vroegere Haagsche nufje.

Doorens leek Mary wel een flink officier, een dienstdoener, met op zijn borst de militaire Willemsorde; maar in zich de gave alles te nivelleeren, te brengen tot zijn eigen niveau van burgermans zelfgenoegzaamheid.

In den beginne had Corrie nog wel gepoogd een zekere distinctie in haar huis te handhaven; probeerde ze haar man over te halen zich 's avonds wat te kleeden, en in hun voorgalerij samen bezoeken af te wachten, hun huisje tot het middelpunt van gezelligheid te maken van de kleine plaats, waar ze woonden.

Maar, eerst willig, daarna al trager had Doorens daarin toegestemd, tot het hem begon te vervelen en hij op een avond, toen ze in hun voorgalerij zaten, hij met het bezwijmend boordje om zijn hals, Corrie met het steeds in omvang toenemend lichaam, geprangd in een te nauw corset, tot haar zei: - ‘Ben jij er nou zoo dol op om hier elken avond zoo te zitten?’

Ze had het voelen aankomen, die vraag, die telken avond dreigde. Maar nu was zij uitgesproken, moest ze hem er een antwoord op geven.

En hoewel noode, gaf ze toe, dat zij ook vond, dat ze er niets aan hadden, en het prettiger zou zijn om in de achtergalerij, in gemakkelijke kleeren, op hun luie stoelen te liggen lezen, zich te laten gaan in weldadige gemakzucht.

En ze bracht dit offer wel gaarne, want ze had hem lief, dien eenvoudigen man, die haar plaagde om haar zelfmartelingen, van te willen hebben een mooi figuur en dure kleeren, daar je au fond niets aan had, en waaraan de costumiers handen vol geld ver-

[p. 329]

dienden, om er later een lekker leventje van te nemen in Europa, terwijl zijzelf zich daarvoor opofferingen moesten getroosten.

En Corrie als volbloed Hollandsche, te weinig bekend met de geheimen van het Indische toilet, streed niet langer tegen het laisser aller, dat zich van haar begon te vermeesteren.

Zij ging nu meer voelen voor den materieelen kant van het leven, verraste haar man eens met een lekker schoteltje dat ze zelf bereid had, en waaraan hij smulde, en waarvan hij nu hoog opgaf tegen Henk....

Neen, hij verlangde hard terug naar Indië, hij was nu kapitein, 'n goed traktement, en met zoo'n klein kind in Holland....

- ‘Jammer, dat je dat maar niet een beetje hebt uitgesteld, dan had je meer kunnen profiteeren van je verloftijd,’ zei Mary.

- ‘Ja, dat is wel zoo, maar we zullen er ons wel doorheen slaan. Het ergste is al geleden, ik kan verlangen naar de zeereis. Wij zijn het leven in Holland ontwend,’ beweerde Doorens.

- ‘Een zeereis moet heel interessant zijn, ik zou die ook wel eens willen maken, jij niet Henk?’ vroeg Mary.

- ‘O ja, als ik maar weer terug kon; het leven in Indië zou mij niet bevallen, ik heb behoefte aan de Europeesche maatschappij, aan kunst, aanraking met anderen; het materieele bevredigt mij niet,’ zei Henk.

Een medelijdende blik van Corrie ging even naar Mary. O, hoe beklaagde ze haar vriendin.

- ‘Komen jullie naar boord als we vertrekken,’ noodde ze, om een andere wending aan het gesprek te geven.

- ‘O ja, dol graag! Jij kunt best een dag verlof krijgen, niet Henk? Ik zou 't dol vinden eens een zeeboot te zien. Wanneer vertrekken jullie?’

- ‘Over veertien dagen. Het is juist aardig als er kennissen aan boord zijn, en met de twee kinderen vinden we het makkelijker om maar van Rotterdam af te reizen. Dat lang in een spoor zitten verveelt de kinderen zoo gauw. En Doorens heeft een detachement.

- ‘Je kleintje is anders erg zoet, mag ik het eens zien?’ vroeg Mary.

Met moederlijken trots sloeg Corrie het gordijntje weg van het geïmproviseerde wiegje

Een klein rood molletje, met het speentje in het telkens aanzuigend mondje, de handjes gespreid over het dekentje, dook op tusschen de lakentjes.

- ‘Vind je 't geen snoes?’ en Corrie zag met een liefkozenden blik op haar kindje.

- ‘Ja, een dot.’

- ‘Heb jij geen kindje?

- ‘Neen, gelukkig niet,’ voorkwam Henk het antwoord. - ‘Wij kunnen zoo'n handenbindertje niet gebruiken; ik vind kinderen heel lief, als ik ze zelf maar niet hoef te hebben.’

- ‘En jij, Mary?’

- ‘O, ik wel....’

- ‘Een heele last en zorg zoo'n klein kind over zee,’ onderbrak Henk het plotse stilzwijgen. Maar Doorens met zijn optimisme lachte hem uit. - ‘Dat schikt zich allemaal vanzelf; we hebben een baboe genomen, ze komt al over een paar dagen, dan is Wim vast aan haar gewend.’

- ‘Kan je op zoo'n mensch rekenen’ vroeg Mary.

- ‘Natuurlijk, we geven de hoogste markt; ze heeft haar cadeau al beet. Ze moest veertig gulden hebben, dat hebben we haar maar gegeven. 't Zou veel te druk zijn voor Corrie, al help ik haar wel een handje,’ blufte Doorens.

Henk en Mary zagen elkaar even veelbeteekenend aan. Het werd nu heusch hun tijd.

- ‘Tot over veertien dagen, ik reken er op, dat jullie aan boord komen,’ animeerde Doorens bij het afscheid nemen.

- ‘Je hebt zeker veel bezoeken gehad, je hebt zooveel kennissen in Holland,’ vroeg Mary.

- ‘In het begin nogal, zie maar eens wat een kaartjes er liggen.... van de van Leeuwens, van de Barnaarts, en van verscheiden anderen; maar we konden meestal niet ontvangen en toen is het er bij gebleven. Je begrijpt in mijn omstandigheden. De laatste dagen hopen we nu nog eens te profiteeren. Als we in de binnenlanden zitten is het weer voor een heele poos uit.’

- ‘Dweep je nog altijd met de Siegfried?’ Mary zag ondeugend naar Corrie.

- ‘Neen, heelemaal niet meer, wat waren we toch echte zottinnetjes, he....’

Bij de trap namen ze afscheid, een lichtplek helderde de gang in.

Het meisje met de vleermuisstrikken werd naar voren geduwd door haar mevrouw, die bezig was het middagmaal te bereiden voor haar commensalen. Weer kierde de deur, die Henk, toen ze op straat stonden, met een klap achter zich dicht trok.

Buiten haalden ze diep adem, snoven gul-

[p. 330]

zig de versche lucht op, en bleven even besluiteloos staan.

- ‘Dien kant op naar de laan van Meerdervoort’, wees Mary.

Toen ze den hoek om waren vroeg ze: ‘Hoe vond je ze?’ En angstig zag ze naar Henk.

Hij trok met de schouders - ‘Burgerluidjes’......

- ‘Ik geef Indië de schuld van alles’, aarzelde Mary gedesillusioneerd,....

- ‘Ik niet. 't Is mij altijd opgevallen, dat de Indische dames zich met zooveel zorg kleeden, en bijna zonder uitzondering hebben ze mooie figuurtjes. Ik beschouw het meer als zielsverwantschap tusschen die twee. Ze gaan in elkaar op, met voorbijzien van alle uiterlijkheid. En ze zijn, geloof ik, heel gelukkig’.....

Mary liep zwijgend door, overwoog, dat haar elegante verschijning niet den minsten indruk op Doorens gemaakt had. En even vlijmde het in haar, dat Henk, zelfbewust, gewend was, te kijken naar elke vrouw, die er een beetje goed uitzag, of door haar kleeding de aandacht trok... Hoe geheel anders was haar leven, vergeleken bij dat van Corrie.

Corrie, totaal opgaande in haar man en kinderen, en zij.... mooi elegant vrouwtje, ijverig het hof gemaakt door Henks collegaas...

Die hulde vergoedde haar niet het gemis aan toewijding van Henks kant. In haar mondain leventje zag ze nu plots het onvolkomene. Ze was er aan gewoon geraakt zich te laten gaan in de dagelijks weerkeerende beslommeringen, en verplichtingen van mondaine menschen.

En ze had er zich in geschikt, zonder zich veel te verdiepen in het leven van anderen, dat haar leek volkomen gelijk aan het hare.

Ze zou zich Henk niet gewenscht hebben als Doorens, die zich plaatste boven conventie, en maatschappelijke mooidoenerij. Maar nu ze Corrie gezien had, in haar algeheel opgaan in haar man, voelde ze plots heel sterk, dat haar iets ontbrak.

Het intieme, rustige, van een bestaand geluk, dat gaf aan Corrie die zelfbewustheid, die zij miste.....

Wat was ten slotte de adoratie van haar kennissen, vergeleken bij het mooie samenleven van Corrie met Doorens.....

- ‘Er is heel wat anders geworden van het Haagsche nufje’, onderbrak Henk haar gedachtengang.

- ‘Je zou ze niet eens meer kunnen presenteeren in onze kringen. Hoe kan zoo'n verfijnd freuletje zoo afdalen, en zich aanpassen aan een man als Doorens. Ik vind zijn gezelschap irriteerend’.

- ‘Ik had hem ook wel wat meer gesoigneerd gewenscht; maar hij schijnt daarboven verheven, het werkelijk oorlogvoeren maakt van de Indische officieren toch wel wat anders dan van de Hollandsche’, zei Mary, en liep zwijgend door.

Henk voelde zich geërgerd door die opmerking van zijn vrouw, mokte wat over het banale van zoo'n huwelijk als hij dat van de Doorens beschouwde. - ‘Goed voor burgermenschen’, zei hij. En hij ergerde Mary door zijn lachen om het heelemaal opgaan van Corrie in haar man, met zijn bourgeois manieren, een man waaraan Corrie zich had geassimileerd, was geworden van hem. Met hem een onafscheidbaar geheel.

Veertien dagen later gingen Henk en Mary al vroeg op den trein, om het afgesproken bezoek aan het vertrekkend schip te brengen.

Het was een mooie dag in Januari. Hoog verijlde het want van de vele booten en schepen in den aether, waaroverheen koepelde een strakke blauwe lucht.

Het bedrijf aan de haven was in vollen gang. Dreunend knarsten de kettingen bij het laden en lossen der goederen, die opgestapeld aan de kade hun bestemming wachtten. Soms doorsneed een schel gefluit het geraas van den rusteloozen arbeid, en wolkten zwarte rookpluimen van een wegstoomend vaartuig boven den chaos van masten en touwen, die leken zich te verwarren in een vaste omstrengeling.

Even bleven Henk en Mary staan kijken, geboeid door de majesteit van het grootsche schouwspel.

- ‘Daar ligt de Sindoro,’ zei Henk, en wees een eind van zich af naar een reuzenboot, nog overtroffen in grootheid door een stoomer van de Amerika-lijn. Kleine launches, met zenuwachtig getik van hun motors, schoten als grillige dwergen er tusschen door, staken het water over, wijkend hier en daar voor lichters, die, onder zware vrachten langzaam voortbewogen. Ze liepen haastig voort, telkens uitwijkend, voor de in werkzwoeg gehaaste werklieden.

Aan het dek van de Sindoro stond Doorens hen al op te wachten, wenkte hen toe, met gezwaai van zijn uniformpet.

- ‘Je treft 't niet, de baboe heeft ons in den steek gelaten, en nu moet Corrie bij het

[p. 331]

kleintje blijven in de hut, zei hij, ondanks deze teleurstelling, opgewekt en vroolijk lachend.

In zijn marschtenue, dat hij als geleider van het detachement moest dragen, maakte Doorens een gansch anderen indruk dan toen Henk en Mary hem in de kleine kamer van de van Speykstraat zagen.

- ‘Toch wel een kranig officier’.... dacht Mary, hem haar hand toestekend.

Ze gingen het eerst naar beneden, waar Corrie hen wachtte in de hut, in ongeduld om het kleintje, dat maar niet slapen wilde en haar verplichtte beneden te blijven.

- ‘Heb je 't al gehoord van de baboe?’ vroeg Corrie. ‘Voor alle voorzichtigheid zijn we gisteravond maar aan boord gegaan, om het ons een beetje gemakkelijk te maken. Ik weet heusch niet hoe we ons er doorheen moeten slaan; als het schip erg schommelt ben ik niet in staat me met iets te bemoeien. En ik had er me juist zooveel van voorgesteld vandaag eens een prettig uurtje met jullie door te brengen.’

- ‘Als het kind slaapt kunnen we het gerust alleen laten, tot zoolang zullen we elkaar maar afwisselen, vrouwtje. Ik begin met een rondgang door het schip, in dien tusschentijd zal Mientje wel tot rust gekomen zijn. En wie weet verrast de baboe ons in dien tusschentijd.’

Corrie vond het goed, maakte Mary opmerkzaam op enkele bijzonderheden van de inrichting der hutten.

- ‘Vreeselijk leuk die kleine kamertjes, precies een boudoir’, lachte Mary, en volgde Doorens door de smalle gangen, waar ze op de deuren de verschillende naamkaartjes las van de passagiers, die de reis mee zouden maken.

Vandaar kwamen ze in de eetzaal, de kajuit genoemd. - ‘Hier gaan we aanstonds lunchen, dan zien we de inrichting vanzelf.’

Henk wees Mary op de keurig gedekte tafels, waarboven een menigte electrische gloeilampjes in fijne, teedere kleuren 's avonds hun zacht schijnsel uitgoten.

- ‘Het moet hier vooral 's avonds heel gezellig zijn....’ Henk zag met welgevallen naar de mooie inrichting van den salon.

- ‘Jij voelt je dadelijk aangetrokken tot het schoone’, plaagde Doorens, en ging hen voor den koperbeslagen trap op naar het dek, om in de rookkamer even te toeven, en van daaruit te kijken naar het rustelooze heen en weer geloop der passagiers.

De meesten gingen te Marseille aan boord; maar kwamen toch eerst een kijkje nemen op het schip, om zich een beetje te oriënteeren.

In de rookkamer werd zelfs met eenigen kennis gemaakt, en Mary voelde zich alsof ze zelve straks de reis mee zou maken.

Het was Corrie eindelijk gelukt haar kleintje in slaap te krijgen, en nu kwam ze met Wim aan haar hand naar boven, voegde zich bij de anderen.

Henk ging met Doorens naar de machinekamer, waar de eerste machinist hun een kijkje veroorloofde in die geheimzinnige complex van ijzeren raderen, en giganten wielen, nu nog in hun massale kracht tot rusten gedoemd; maar, die straks het reuzengevaarte weer tot nieuw leven zou wekken, als de dreunende polsslag ging trillen in wat nu energieloos droomde, stil temidden van de vele reeds tot uitvaren gereede booten, die hun uittocht vierden met schaterend gefluit, als wilden ze de wereld hun blij herleven te allen kant verkonden.

De lucht stond strak, maar een koude Noordenwind blies scherp door het want, belette een lang toeven op het dek.

De etensbel voor de lunch deed haar welkom geklingel hooren. En nu stroomde te zamen de velen elkaar vreemden, om zich te schikken, tot een gemeenschappelijken disch.

Een klein gedeelte van de passagiers zou te Rotterdam aan boord komen, en toch waren de plaatsen aan de groote eettafels in de kajuit alle bezet.

Doorens, als detachementscommandant kreeg een plaats aan het hoofd van de tafel, naast den gezagvoerder. Dra knalden champagnekurken. De glazen werden gevuld tot den afscheidsdronk, en in groote harmonie zaten, de voor enkele oogenblikken elkaar nog vreemden, thans genoeglijk bij elkaar.

Met zorg gekozen gerechten werden gepresenteerd, en de gasten deden alle eer aan de gastvrijheid van de Rotterdamsche Lloyd.

Een hartelijke dronk werd uitgebracht op den gezagvoerder, en toen er ook op de voorspoedige reis was gedronken, maakte men aanstalten om weer naar boven te gaan.

Over eenige oogenblikken zou het bevel ‘allen van boord’ weerklinken, en met eenige spanning zagen de meesten dat tegemoet.

Henk en Mary gingen nog even in de hut met Doorens en Corrie om naar het kleintje te zien, dat rustig sliep, toen namen ze Wim

[p. 332]

mee naar het dek, om vandaar het plechtige oogenblik van ankerlichten bij te wonen.

Corrie en Mary omhelsden elkander, en de heeren wisselden een handdruk. - ‘Tot weerziens’, klonk het van alle kanten.

Aan de kade bleven Henk en Mary tusschen de menigte wachten. Het dek was nu ontruimd, en slechts weinigen bogen zich over de verschansing, om naar den wal te blijven kijken. Onder die enkelen bevonden zich Doorens met Corrie, het kleine ondeugende matroosje tusschen hen in.

(Wordt vervolgd.)