op gang. Ietwat schuchter verweerde zij zich tegen de al te groote spontaniteit van haar cavalier. Maar Jan Verolme gaf 't niet zoo gauw op.
‘Toe dan ma'r. Vooruit. D'r steekt toch niks in. Vooruit. Alles in 't fersoenlijke. Kiek dan naer hulder! Kiek Kees Koem dan 's, met Jans Verweyde. Allo, vooruit dan meid!’
Maar ze bleef zich verweren.
‘Schei uut noe! Noe is 't genogt! Schei uut; wat hé je d'r an?’
Ze geneerde zich voor de menschen, die rondom de caroussel toezagen; de heeren, de dames, die zich blijkbaar met hen vermaakten. Ze was altijd wat verlegen. Dat vond ze zelf akelig, maar ze kon er niets aan doen. Misschien zou 't straks beter gaan, als ze eerst maar 's goed op gang was, als ze een paar kroegen in geweest waren.
Maar Jan Verolme begreep 't wel. Dat zou niet veel geven. Ze was altijd zoo stug. Hij had haar maar gevraagd, omdat hij op 't oogenblik geen ander had kunnen krijgen. En met verbittering bedacht hij hoe Kees Koem 'm vóór geweest was, hoe die 'm de mooie zwarte Jans Verweyde had ‘of'esnoept’. Die mooie, levendige Jans, met d'r donkere oogen en zwarte haren.
En ineens was z'n vroolijkheid weg. Hij zag hoe Jans met Kees stoeide, hoe haar vol, gloeiend gezicht tegen zijn hals lag, hoe ze met hem zat te vrijen, hoe ze hem zoende, met hem stoeide. En onwillekeurig keek hij even naar de magere, dooie Trijn Verbrugge, met haar verlept, schuchter gezicht. Hé jasses! Hij wou wel dadelijk van haar af. Kon hij nog maar ‘een andere meid’ krijgen...
De caroussel stopte.
‘Ik bluuf nog 'n rondje zitten,’ zei Jan. Hij voelde zich ellendig en bitter. Maar hij had zijn plan nu gemaakt. Hij zou de club stil door laten gaan en met Trijn blijven zitten. Dan, als de anderen weg waren, zou er wel 'n gelegenheid zijn haar ‘te loozen’. En dan zou hij de club weer opzoeken, quasi vragen of ze Trijn ook gezien hadden, zeggen dat hij ze in de drukte kwijtgeraakt was en dan zich aansluiten bij de club en zoo bij Jans zien te komen. Dan had Kees Koem ze tenminste niet alleen.
‘Gaan jullie nie' mee, Jan Verolme?’
‘Nee, we bluven nog wat!’
‘Och, kom, laten we maar meegaan,’ vond Trijn. Ze wilde liever niet alleen met hem blijven.
‘Nou, ga jij dan ma'r. Ik bluve nog wat.’
Maar Trijn was niet doortastend genoeg om alleen te besluiten en terwijl de caroussel zich in beweging zette zag ze de club al de tent uithossen. Ook Jan zag het. Hij had alleen oogen voor Jans Verweyde. Hij voelde ze, hij dacht ze, hij zag ze, tot ze met de anderen de tent was uitgehost en de laatste woorden van haar vroolijke stem een dreun werden in zijn hoofd....
We gaene verhui-ui-zen, wie gaet 'r mee?
We gaene verhui-ui-zen, wie gaet 'r mee?....
Ze waren weg.
Even wachtte Jan tot de molen in vollen gang was. Toen sprong hij er uit en liet Trijn in den steek.
Buiten gekomen haalde hij even flink adem in de frissche lucht. Daar ginder was de club. Hij haastte zich er heen.
‘Hallo, jongers, hebben jullie m'n meid ook 'ezien?’
‘Wat is 't? Is je meid kwiet?’
‘Jae, in de drukte ben 'k 'r kwiet 'eraekt.’
‘Nou, vooruit jongers!’
Ze begonnen al op te dringen, de clubluidjes. Jan maakte van dat oogenblik gebruik zich maar aan te sluiten aan den rechterarm van Jans Verweyde. Zij verzette zich niet, maar een nijdige blik trof hem van Kees Koem, maar hij lette er niet op en reeds was de club in vollen gang en dreunde het met zware dronkemanscadens:
Neen, nooit van m'n leven
Geen huzaar meer aan mijn zij!
't Ging er vroolijk toe. En 't was vol geworden op 't kermisterrein. Ze wilden wel naar ‘Oud-Gelderland’' om Cocadorus te hooren. Maar 't kostte een extra-dubbeltje, waar je nog niets voor had. En 't was daar zoo vol aan den ingang dat ze er bijna niet door konden, vooral omdat twee van de zes meiden mank waren en bijna weggesleept moesten worden.
‘Vooruit dan Mie, je hangt zoo 'an m'n erm!’
‘Hé! Hola! Wat 's dat voor 'n spul?’
Voor 'n groote tent stond in reusachtige, gothische karakters:
‘The Américain Cakewalkroad.’
‘Ha, jongers, dat is de “kakewalk!”’
‘Kiek ze daar noe staen te dansen!’
‘Vooruit, daer motte we wezen, vooruit!
Ik gae d'r niet in, 'oor; ik doe 't niet! protesteerde de kromme Mie Roffel. Ze had van buitenaf door het spiegelglas de buitelende en struikelende bezoekers gezien.’
‘Ik bedank er ook glad voor om m'n nek te breken!’ kwam haar zuster haar helpen.
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd