De Hollandsche Lelie. Jaargang 26

Overzicht van de week.

I.
Schandelijk.
Ingezonden door een abonné.

- Haagsche snorders. Een mededeeling omtrent het verkeerswezen in Den Haag, die niet van belang ontbloot is, doet S.W.H. in een artikeltje in het Weekbl. voor Dierenvrienden.

Volgens hem zijn er in Den Haag meer dan vijftig koetsiers, die zonder nummer rondrijden. Koetsiers, die van gemeentewege geen nummer hebben, mogen niet stationneeren. De paarden mogen geen oogenblik stilstaan, zelfs niet om gevoerd te worden.

Artikel 45 van de Algemeene Politieverordening verbiedt het rondrijden van rijtuigen (die geen nummer hebben) met 't doel die te verhuren. En toch zijn er, volgens den schrijver, méér dan vijftig. Die verordening schijnt dus geheel ontdoken te kunnen worden. Daarbij komt nog bovendien, dat de meeste rondrijders geen beroepskoetsier zijn. Ik sprak met verscheidene van die rondrijders en informeerde naar hun toestand. Een er van zeide mij, dat hij overdag sleeper was. Hij bezat één paard, dat nu voor zijn rijtuig stond. Het dier was dampig. Het zag er uitgeput en ellendig uit. Hij vertelde mij, dat dit dier 's morgens te vijf uur voor een wagen werd gespannen om sleepersdiensten te verrichten, ook o.a. menigmaal naar Wassenaar, enz, om afval van visch weg te brengen, waarmede de landerijen dan bemest icorden. Dan kwam hij te zes uur 's avonds weer thuis en spande zijn paard af om het dan te zeven uur (dus één uur later) weer voor zijn rijtuig te spannen, waarvoor het ongelukkige dier dan tot drie uur 's nachts moest dienst doen en dan.... begon het weer 's morgens te vijf uur opnieuw. Dus twee uur rust. De man reed nu 's avonds rond, en als hij een vracht had en dan weer terug was, mocht hij met zijn rijtuig niet stilstaan, want 't had geen nummer. (En nummers worden maar tot een bepaald aantal uitgegeven, daar men beweert, dat er geen standplaatsen genoeg zijn.) Altijd maar door stappen zonder een oogenblik rusten.

Indien deze mededeelingen juist zijn - en zij maken daarvan helaas wel den indruk - dan is het hoognoodig dat tegen dezen vorm van dierenmishandeling met doortastendheid worde opgetreden.

Juist zoo!

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

II.
Net goed.

Een aviateur, die zijn leven waagt voor een nieuw soort sport, moet zelf weten wat hij doen wil met zijn lichaam. Onder omstandigheden kan men hem mal-roekeloos en mal-eerzuchtig vinden, onder andere eerbied-afdwingend van wezenlijke bravoure, en eerlijke doodverachting waar het geldt zijn enthousiasme voor een nieuwe uitvinding. - In elk geval echter gaat zijn wagen met zijn eigen lichaam niemand aan dan hem-zelf.

Een aviateur echter, die zijn geblaseerdheid van alles, òòk van de luchtsport, tracht te vergeten door in de verre wildernissen dieren te gaan mishandelen, en hen te kwellen met vreeselijke wonden, zoo'n lammeling van een karakter verdient, dat men zich innig verheugt als hij-zelf 't slachtoffer wordt van zijn eigen laagheid, en wordt vermoord in plaats van te moorden!

Ziedaar waarom ik - toen de couranten, - de fransche vooral, want Latham is een franschman, - zich uitputten in jammer-kreten over den ontijdigen dood van den veelbelovenden aviateur, ginds in Afrika, mijnerzijds mij heb verkneukeld van genot erin, en een hartgrondig ‘net-goed’ heb geslaakt. Immers, Latham, een door een overzeeschen vliegtocht zeer bekend geworden, rijke, fransche meneer, had dezen winter ook van deze laatste liefhebberij, schijnt het, genoeg gekregen, was daarom naar Afrika gegaan om er zich aan het edel (!) tijdverdrijf te wijden van olifanten en buffels doodschieten. - - Ach, ware 't dat maar: doodschieten. Maar 't blijft in menig geval bij enkel verwonden van zoo'n arm dier, dat dan, onder vreeselijk lijden, rondzwerft, eerst na dagen ellendig sterft in de wildernis, terwijl zijn dappere(!) moorde-

[p. 105]

naar ondertusschen ergens prettig campeert, in een met allen comfort uitgestoffeerde tent, en, straks in Europa teruggekeerd, bluft op zijn ‘jacht-avonturen’. - Intusschen, van tijd tot tijd achterhaalt de gerechte straf zoo'n mispunt, en slaagt het aangevallen dier erin op zijn beurt zijn lafhartigen belager te dooden. Dat is ook geschied met Latham, gelukkig, drieduizendmaal gelukkig. Telegrammen berichtten onlangs reeds, dat een buffel de wereld heeft verlost van dezen laffen wreedaard, en nu brengt ons de New-York Herald een omstandig relaas van het ‘noodlottig gebeuren’. De held (!) had zooeven een olifant aangeschoten (let wel, lieve lezers, niet gedood, maar aangeschoten slechts), toen een wilde buffel plotseling op het terrein verscheen, en hem zoo'n trap gaf dat hij met èèn kreet dood bleef, op de plaats-zelf. (Nog een vèèl te zachte en te spoedige dood voor zoo'n mispuntig wezen, dien ik 't had gegund, dat hij-ook, op zijn beurt, had moeten lijden, uren en dagen achtereen, zonder hulp hoegenaamd, zijn eten en drinken zichzelf zoekend, zooals een gewond wildernisdier dat moet doen.)

Zoolang men eenerzijds abattoirs opricht voor 't gevoelloos-doodmaken van ter voeding gebruikte dieren, zoolang aristocratische dames er een eer in stellen voor onze zang-vogels ijverig partij te trekken, terwijl men anderzijds de vorsten en de high-life toejuicht, die, enkel voor hun plezier, op de jacht en in de wildernis de dieren gaan martelen, zoolang noem ik dergelijke quasi-dierenbescherming een schijn en een aanstellerij, en zoolang òòk zal ik daarom mij verheugen in den dood van elkeen, die valt en sterft, (hoe pijnlijker en hoe langzamer hoe beter,) aan de gevolgen van zijn eigen wreedheid.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.