De Hollandsche Lelie. Jaargang 26

Overzicht van de week.

I.
Een waar woord.

Naar aanleiding van een critiekje in 't Vaderland, waarin werd geklaagd, dat het cabaret-zaaltje op Scheveningen geen Parijsch cachet heeft, schreef de ondernemende leider van dat cabaret, de bekende heer Pisuisse, een antwoord in het Vaderland, te lang om hier over te nemen, maar waarvan ik het zéér ware slot hier citeer:

Maar....!

Met 'n ijzeren kogel van honderd kilo kun je nu eenmaal niet gracielijk raketten....

En je ouwe tante van 't zelfde gewicht krijg je niet in beweging voor 'n élégante ‘twostep’....

Evenmin breng je in Nederland, waar een Nederlandsch publiek zich in den band van Nederlandsche wetten, Nederlandsche bouwverordeningen, Nederlandsche brandweervoorschriften, Nederlandsche politiereglementen.... o, en vooral van Nederlandsche degelijkheid, Nederlandsche ingetogenheid en Nederlandsch fatsoen.... op z'n Hollandsch amuseert, een Fransch of Duitsch Cabaret tot stand.

wg: Jean Louis Pisuisse.

De gespatieerde woorden zijn van mij, omdat zij m.i. zoo bijzonder goed teekenen den Nederlandschen aard bij zulke gelegenheden. Wat de heer Pisuisse iets te voren in dit zelfde stuk durfde beweren, dat namelijk de door hem en zijn mede-artisten geboden cabaret-kunst niet grof en ordinair, maar licht en gracielijk is, dat onderschrijf ik, voor zoover mijn eigen ondervinding gaat van het bij hem en de zijnen gesmaakte genot, volkomen. Maar ook onderschrijf ik volkomen, dat niets ‘Nederlandscher’ is in den door den heer Pisuisse hierboven bedoelden zin dan de aanblik van het preutsigdoende, stijf-gekleede, met wat op het tooneel geschiedt in flagranten strijd zijnde, verlegen met zijn houding publiek. Cabaret-kunst in den besten zin, zooals Pisuisse ze geeft, gaat heusch boven 't peil van dat Nederlandsch publiek - dat cabarets bezoekt - in de massa genomen ten minste.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

II.
‘Bedenk dat het een vrouw is’.

In de zaak der bekende vrouw Roerdinkholder, wier grootste misdrijf daarin bestaat, dat zij het op straat der politie lastig maakt door samenscholingen te verwekken, is door het openbaar ministerie geëischt het maximum van straf, namelijk één jaar gevangenis-straf. - Aan 't verslag der terechtzitting ontleen ik uit de Telegraaf:

Toen de vrouw daarop het bewuste bord weer om den hals wilde hangen, gelastte de president haar verwijdering. Door rijks- en gemeentepolitie werd zij gillend de zaal uitgedragen.

Op de publieke tribune begon een man te schreeuwen: ‘Bedenk dat het een vrouw is, bedenk dat het een vrome is.’

Mij dunkt, niemand zal mij beschuldigen van te behooren tot hen, die voor mijn eigen geslacht zachte uitzonderings-maatregelen eischen, als dit geslacht aanleiding geeft, door haar eigen gedrag, tot het toepassen van straffen. - In dit geval echter vind ik, dat deze man op de tribune méér 't hart op de rechte plaats toont te hebben dan de subst. officier van justitie, die verklaarde: ‘nooit heb ik met meer gerustheid het maximum gevraagd, dan voor deze beklaagde.’

Een dergelijke énormiteit kan alléén worden ingegeven door den angst van de bezittende klasse voor alles wat zweemt naar socialisme. Immers, deze zich met borden met roode strikken tooiende, gillende, lawaai-makende vrouw uit het volk is veel meer haarzelve tot last, dan wien ter wereld ook, en, indien men verstandig te werk ging, dan zou men haar met rust laten, totdat zij van-zelf kalmeerde. In dat opzicht mocht men ten onzent een voorbeeld nemen aan de wijze en bezadigde manier van optreden van de Engelsche politie en de Engelsche rechters, waar het de dwaze manifestaties der suffragettes geldt. In Engeland begrijpt men namelijk

[p. 72]

zeer goed, dat deze ‘dames’ reclame maken willen, en het best worden getemd, indien men zoo weinig mogelijk notitie neemt van hare schandalen, en haar zoo gering mogelijk straft. De Nederlandsche subst. officier echter, die, in vrouw Roerdinkholder, 't socialisme zoekt te treffen, bereikt in de eerste plaats daarmee geenszins zijn doel, omdat hij van haar belachelijkheid maakt een ernst, waardoor zij de rol gaat spelen van slachtoffer van ‘de zaak’, maar in de tweede plaats toont hij zich ook vreemd aan alle gevoel voor de verzachtende omstandigheden, die hier ruimschoots aanwezig zijn, en welke de tribuneman zeer juist uitdrukte door zijn uitroep: ‘Bedenk dat het een vrouw is.’ Indien men tegenover de hardheid, waarmede openlijk behandeld wordt deze uit hare betrekking ontslagen, daardoor 't hoofd verloren hebbende, roode strikken tentoonspreidende, overspannen vrouw uit het volk, stelt de fluweelen zachtheid, die de Haagsche Rechtbank aan den dag legde waar het gold onlangs het zedenmisdrijf van Leidsche studenten, van jongelui dus uit de eigen kringen, (maar wier verantwoordelijkheidsbesef, juist om die reden, grooter behoort te zijn, dan dat van eene vrouw Roerdinkholder, terwijl daarentegen hun misdrijf van een veel minder onschuldigen, integendeel van een beslist weerzinwekkenden aard was), zie, dan rijst de vraag: Is de justitie werkelijk zoo blind als zij wordt afgebeeld, òf... kijkt zij met één oog, ja met anderhalf zelfs, uit naar den kant van macht en voornaamheid en sluit de rest voor die der rechtvaardigheid?

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.