De Hollandsche Lelie. Jaargang 26

Overzicht van de week.

I.
Zoo moet het gaan.

Hoe dikwijls heb ik 't niet herhaald in de Lelie, dat alleen dan de pers en de politie zal gelieven notitie te nemen van het schandelijk woest en levensgevaarlijk rijden van auto's, wanneer de slachtoffers daarvan gaan behooren tot de aanzienlijken in den lande.

Dat feit is treurig, maar wáár.

Dagelijks kunt gij lezen dat een onbekende oude man of dito vrouw, of een arm kind, om van honden en katten niet te spreken, is vermoord doof de opzettelijke onvoorzichtigheid van een of anderen auto-bezitter,... en, met dat gemengde-nieuwtje-berichtje, zonder eenige commentaar zijdens 't Blad, dat het meedeelt, kunt ge het voor lief nemen, - als gold het de gewoonste zaak ter wereld.

Doch ziet, nu is in den Haag een oud-burgemeester, een meneer van bekendheid, op dezelfde onverantwoordelijke wijze om zijn leven gekomen. En ziehier wat nu ‘het Vaderland’ schrijft, - precies 't zelfde wat ik reeds jaren zeide in de Lelie:

Waarschijnlijk zal het geval tot een vervolging van den chauffeur leiden, en dan zal uit het onderzoek wel blijken welke lezing de juiste is.

Afgescheiden van dit tragische geval nemen de klachten over onbesuisd rijden door automobielen hand over hand toe, en wordt herhaaldelijk geklaagd, dat de politie zoo slap tegen de woeste rijders optreedt.

Juist zòò is het. Ik herinner me verleden jaar nog precies ditzelfde over de politie in den Haag te hebben geschreven in de Lelie, 't geen mij een woedend tegenartikel op den hals haalde in, ik weet niet meer welk, zijdens de politie uitgegeven blaadje. Welnu, thans verklaart ‘het Vaderland’ eindelijk òòk, dat de politie ‘slap’ optreedt. Nog nóóit zag ik haar een auto, die te snel reed, bekeuren. Van 't seinpost-duin zag ik onlangs een zeer bekenden dokter met zulk een duizelende vaart naar beneden stuiven per auto, dat, ware iemand onder zijn bereik geweest, een ongeluk niet zou hebben kunnen worden vermeden. Bekeuren, ho maar. Zoo gaat het telkens, in navolging van Parijs, (waar thans Le Matin een zeer nuttige campagne is begonnen tegen dat roekeloos gedoe, door elken dag een lijst te geven van de ‘écrasés’ door auto's), en in tegenstelling van het door de politie zoo wèlgeordende Berlijn, waar in de stad elke auto zeer langzaam rijdt.

't Is een voor hem zelf diep te betreuren feit dat de heer B.E. te Z., een man van nog geen 60 jaar, hier het slachtoffer nommer zoo veel is. Moet er echter een vallen, dan is 't maar gelukkig dat het er een is uit een klasse, die de Pers eindelijk den moed geeft te getuigen tegen de politie en tegen de bestaande willekeurigheid op dit auto-gevaargebied.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

II.
Bah!

De duitsche kroonprins heeft, zooals mijne lezers zich wel zullen herinneren, zichzelf geamuseerd met een dier ‘jacht’-reizen in Indië, waarin tegenwoordig vorsten uitmunten, en die daarin bestaan, dat weerlooze dieren worden opgejaagd ten hunnen behoeve en wreed door hen vermoord. Wie onzer herinnert zich niet de vele platen, die hem voorstelden, staande op zijn ‘jachtbuit’, van zoo en zoo veel olifanten, tijgers, enz.!

Nu is hem dat nog niet ‘eer’ genoeg, en heeft hij ook nog een boek uitgegeven om zijn ‘jachtavonturen,’ zoowel die van ginds als die van Duitschland-zelf, te vertellen aan het groote publiek.

Onnoodig te zeggen dat speciaal de ‘democratische’ pers, óók ten onzent, het uitjuicht hierover van devote bewondering. Want, wat is kruiperiger en vorstenlikkeriger dan een ‘democratische’ pers, en een ‘democratische’ bevolking! Echter, voor wie een eerlijken onbevangen kijk heeft op de dingen is het wèl

[p. 24]

een treurig verschijnsel, dat de navolger van dienzelfden Frederik de Groote, die het jachtvermaak verachtte als een een vorst onwaardig tijdverdrijf, zichzelf prat doet op 't éénige zoowat wat hij tot nu toe in deze wereld uitrichtte, namelijk op... 't doodmaken, onder martelende omstandigheden, van dieren, - die hij daartoe opzettelijk ging opzoeken om ze aldus te plagen en te kwellen.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

III.
Weer 'n nieuwe Comedie.

Nauwelijks had ik m'n laatste artikel geschreven over de onderzeesche ontploffing van de fransche oorlogsboot, die vijf en twintig menschen 't leven kostte, en die met phrasen over hun ‘heldendood’ wordt overspreid, of, ziedaar, een nieuw ongeluk wordt door 't militairisme teweeggebracht, opnieuw aan boord van een andere boot, waar kruit ontploft, en dientengevolge wéér sterven verscheidene manschappen, soldaten en officieren.

En wéér ijlt een admiraal er heen, en deelt lintjes en bevorderingen uit aan de stervenden, of reeds gestorvenen.

En wéér staan de fransche bladen vol van nonsens, over de voor hun ‘plicht’ en hun ‘vaderland’ gestorven ‘braven’.

En men vraagt zich daarbij af: hoe lang, hoe lang nog, zal 't volk, de geheele wereld door, zóó dom zijn, van zich dit vreeselijk stelsel van gedwongen militairisme te laten opdringen, - een militairisme dat niets te maken heeft met wezenlijke vaderlandsliefde.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

IV.
Beschaving?

‘Z'n oog zit dicht’ - roept een bewonderaarster van Carpentier - op 't oogenblik waarop het linkeroog van Klaus zich sluit onder een zwelling. Carpentier haast zich dubbel hevig het gelaat te treffen, twee, driemaal.

Ziehier een kort uittreksel uit den boxwedstrijd tusschen Carpentier en Klaus, waarnaar, zooals uit 't bovenstaande blijkt, óók vrouwen, ‘dames’, met welgevallen zitten te kijken. (prijs van 20-100 francs per plaats); een wedstrijd waarin de beide wereld-kampioenen elkaar zóó verminkt hebben, dat ze beiden, met bloed en wonden overdekt, gescheiden moesten worden ten slotte, terwijl Le Matin een walgelijk plaatje geeft van beider verminkt uiterlijk na dien edelen(?) kamp.

En ook het ‘beschaafde’ Excelsior, zoowel als alle andere bladen, houdt zijn lezers bezig in lange kolommen met de verschillende phasen van deze weerzinwekkende mishandeling, en de heele beschaafde wereld schijnt dit soort van mensch-onteerende ‘sport’ buitengewoon interessant te vinden, want zij verlangt zulke lectuur.

En dan verbeelden we ons nog dat we iets beter zijn dan in de dagen van 't Romeinsche keizerrijk, en zijn afschuwelijke worstelkampen.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.