De Hollandsche Lelie. Jaargang 25

Overzicht van de week.

I. ‘Van Vreemde Smetten vrij.’

't Wordt uitgegalmd bij alle mogelijke feesten, 't Nederlandsche Volkslied, dat deze regels bevat.

't Is óók gespeeld bij verscheidene gelegenheden in Parijs, gedurende het driedaagsch bezoek onzer Koningin aldaar.

Ondertusschen heeft deze zelfde Koningin, in den officieelen toast op het diner bij Fallierès gezegd, dat zij ‘fier is op het fransche bloed dat in hare aderen vloeit.’

En toch lacht niemand als 't Volkslied wordt gespeeld in hare tegenwoordigheid!

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

II. Tegenstellingen.

De Parijzenaars, die er zich op te goed doen dat de vrijheid uitgaat van hen, dat zij, door 't vermoorden van Lodewijk den zestienden en Marie Antoinette, de democratie verheerlijkten, staan bij honderdtallen te gapen, met 'n parapluie op, in den stroomenden regen, om iets zóó buitengewoons te zien als 'n ‘vorstin’ (lees de fransche couranten). De democratische fransche pers put zich uit in de walgelijkste vleitaal over die vorstin.

En ondertusschen, terwijl deze republikeinen aldus hun tijd vermorsen om 'n koningin na te loopen en te bewierooken, ondertusschen wordt in Marocco 't bloedigst drama afgespeeld, moorden de franschen de Maroccanen uit, onder 't motto hen te beschermen, offert Frankrijk noodeloos zijn gezonde zonen aan een zoo onrechtvaardige zaak als het aanvallen en uitmoorden van menschen, die niets misdoen dan dat ze hun eigen land, hun eigen vrijheid, verdedigen.

En, en-passant, speelt men bij 't bezoek van onze Koningin ‘revue’, en deze, in plaats van tegen 't militarisme te getuigen door zich af te wenden, daalt enthousiast nog eens extra van de tribune naar beneden, om hare buitengewone belangstelling in 't walgelijk schouwspel te toonen. En een soldaat valt daarbij in den glibberigen modder, bij het afschuwelijke weer, valt van zijn paard, en wordt gekwetst weggebracht.

En 't Vredespaleis schreit ten hemel!

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

III. Kiesch.

Tot de genoegens, welke onveranderlijk worden aangeboden aan de vorsten, die Parijs bezoeken, behoort óók een tochtje naar Versailles. Ook ditmaal heeft men het onze Koningin niet laten ontbreken aan dat bijzonder kiesch amusement van een bezichtiging van het paleis te Versailles, speciaal van de vertrekken eenmaal bewoond door de ongelukkige Marie Antoinette.

Men moet de vulgaire ziel hebben den hedendaagschen franschman eigen, om niet te voelen welk een ironie er in schuilt, dat de president eener republiek, welke aan Marie Antoinette 't hoofd afsloeg, op de méést-minne manier, thans de vorsten van Europa triomfantelijk rondleidt in de eens door haar bewoonde vertrekken, - onder hoofsche buigingen, en laffe vleitaal.

En óók, wat is 't vèr gekomen met monarchen die, in plaats van zoo'n republiek fier den rug toe te draaien, er zich voor moeten krommen, en mooi weer moeten spelen voor zijn dikken wijnhandelaar-president,^*) en diens vrouw, als hunne gelijken.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

*) In Frankrijk-zelf bijgenaamd het ‘varken’.

[p. 807]

IV. De ‘eerlijkheid’ van de Pers.

Zoo dikwijls reeds heb ik er op gewezen, dat niets omkoopbarer en oneerlijker is dan de zoogenaamde ‘vrije pers.’ Een fraai staaltje daarvan deelt mede Upton Sinclaer, de schrijver van het beruchte boek, dat de walgelijke vuiligheden van de Chicago-blikjes-makerijen onthulde. Hij begon met zijn onthullingen mede te deelen aan de New-York Herald (Amerikaansche editie), die ze eenvoudig onderdrukte, niettegenstaande de geheele redactie 't er over eens was, dat dit de ernstigste en grootste zaak was die het Blad, sinds het bestaat, was aangeboden. Geen enkele andere courant in New York durfde daarop een bericht er over brengen. Hierna sprak hij over de zaak in eene openbare vergadering, maar, niettegenstaande er vele reporters waren, van alle groote bladen, bracht niemand hunner een verslag ervan in de couranten. Op kosten van een Londensche courant-zelve zond hij aan deze een uitvoerig bericht, maar de redactie durfde het niet plaatsen. 't Zelfde geschiedde zijdens een andere courant in Londen van tegenovergestelde politieke richting. Zoo bleef hem ten slotte geen ander middel dan zijn boek te schrijven. -

Terecht teekent de ‘Wahrheit’ hierbij aan, dat het in Duitschland niets beter is gesteld met de ‘vrije pers’. En dat in de vuiligheid van Berlijn even weinig durft gewroet te worden door de ‘onafhankelijke’ couranten als in die van Chicago.

Ik mijnerzijds voeg erbij dat de Hollandsche pers 't geen zier beter, maakt. Die durft zoo mogelijk nog minder.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.