De Hollandsche Lelie. Jaargang 25

Het Dagboek van tante Jeannette.
(Vervolg van No. 32).

- ‘Natuurlijk. Pas had ik den kinderen gesproken van Lensvelt Nicola, of, jawel, daaraan hielpen geen uitvluchten, ze moesten en ze zouden naar z'n nieuwen Tea-room. -

Of Wies nu al duizendmaal gesproken had van vroeg erheen gaan, dat hielp geen zier, want we waren er al om drie uur, en toch was boven, waar je zoo leuk naar beneden in de zaal ziet, geen plaatsje meer te krijgen. Poppie vond dat niet eens zoo erg, want 't kind had 'n kolossalen schik in het op en neer loopen daardoor op den monumentalen trap die naar dat bovenparadijs voert, alles met tegels opgezet langs de wanden. Dat je, klimmend en dalend, steeds tegen de menschenmassa, die komt en gaat, in-moet, vond ze “ècht-leuk”. Enfin, dank zij de altijd even hulpvaardige chef-juffrouw, die ik, evenals de meeste der helpende juffrouwen, al sinds jaren ken, en die allen even vriendelijk en voorkomend zijn, vonden we ten slotte nog een tafeltje, dicht bij 't buffet, waarheen Poppie's oogen terstond afdwaalden naar al die heerlijke taartjes en gebakjes en andere lekkernijen. Met haar alles opmerkende oogen had ze ook dadelijk de afdeeling chocolade ontdekt, waarvan de beheerende chef-dame ook al een oude bekende is van me. Ik gaf die dan ook een oogknipje, dat we straks nog een extra bezoekje bij haar kwamen brengen. En ondertusschen bestelde ik voor ons allen thee en gebakjes, en, daar we 't nu er maar eens extra van zouden nemen - vond Dora - besloten we ons uitgangetje met vanille-ijs, en chocolade met room voor Lottie, die daarvan een buitengewone liefhebster is. Dora kon haar oogen niet genoeg te gast laten gaan aan de model-bakkerij vóórin; toen we weggingen heeft ze die van alle kanten bekeken, de namen van al de broodjes en koekjes zich opgeschreven, en zich maar steeds weer opnieuw verlustigd aan het helderwitte marmer overal, aan de vlugge, zindelijk-wit gekleede koksjongens, en aan de even smaakvolle als keurige dames-juffrouwen, die bedienen. Lottie daarentegen had meer gevoel natuurlijk voor 't ècht-buitenlandsche van die elegante tea-room - laat ik liever zeggen tea-rooms in 't meervoud, want je zit immers beneden in drie zalen, en boven óók nog overal - voor de keus van smaakvolle toiletten, die zij zag, en voor de opwekkende, 'n ècht cachet van “grosse-stadt-luft” gevende muziek. - Ze zag ook telkens kennisjes die ze toeknikte, en ik-ook moest gedurig dezen en genen groeten.

“Geen wonder dan ook” - lichtte ik haar in. - “Hier bij Lensvelt Nicola zie je tegenwoordig “tout” den Haag. Iedereen loopt hier even in, is 't niet om zelf te teaen, dan om

[p. 556]

't een of ander te bestellen uit de bakkerij, of van de confiserie.’

‘Zóó’ - informeerde Dora. - ‘Dus ook 'n confiserie; dus kan ik er óók alles van dien aard krijgen.’ - Ze had namelijk zich 't adres al genoteerd in haar adressen-boekje, voor haar a.s. bakker: Lensvelt-Nicola-Veenestraat.

‘'t Nummer weet ik waarlijk niet uit mijn hoofd’ - antwoordde ik haar, toen ze daar nauwkeurig naar vroeg. ‘Maar heusch, dat is onnoodig; iedereen kent Lensvelt Nicola, zonder méér. Al schrijf je ook, ik weet niet wáár van daan, alleen maar: Lensvelt-Nicola: den Haag, dat komt terecht, dat adres is overal bekend.’

Poppie had ondertusschen haar keuze gedaan bij de chocolade-afdeeling, en Lotty stootte mij aan met de meedeeling:

‘Ziet U eens tante - vindt U dien hoed van Elsie Merkensteijn, daar, rechts van U, niet bééldig en beeldig? Weet U van wien ze dien heeft’?

‘Uit Parijs veronderstel ik’ - zei ik. ‘'t Is een ècht snufje.’

‘Mis’ triomfeerde Lotty. - ‘Heelemaal niet. Ik heb 't haar gevraagd, en hij is van meneer Van Doren, Hoogstraat 5 - zegt zij. - Vindt U 't geen ècht chic model?’

‘Aha - meneer van Doren’ - antwoordde ik - ‘magazijn: De Vlinder. Hoogstraat 5. Nu, die is inderdaad wèl bekend voor zijn up to date hoeden. Je moet van den zomer maar eens met me gaan kijken op Scheveningen onder de Oranje-galerij, naar zijn filiaal dáár. Je ziet dan den eenen hoed voor, en den anderen na, dien je zóó zoudt willen koopen, om 't èchte cachet dat er aan is. En ook in de Hoogstraat-zelf is hij uitstekend voorzien. Wat daarenboven zoo prettig is - want ik-zelf koop er óók veel - hij raadt je zoo eerlijk, en in je eigen belang. Hij is altijd even hulpvaardig en beleefd, en hij heeft mij meermalen uitstekend bediend.’ -

Dora décideerde droef te moede, dat haar eigen hoed, dien ze onderweg in Brussel had aangeschaft - eigenlijk veel minder naar haar zin was dan dien van mevrouw van Merkesteijn, een heel flatteerende soort toque, niet te jeugdig, en toch óók niet zoo onnoodig oudmakend, als dat met zoovele hoeden van dames van middelbaren leeftijd 't geval is in ons vaderland.

‘Die hoed van mevrouw van Merkesteijn is óók van die firma van Doren uit de Hoogstraat’ - wist Lotty haar te vertellen. ‘Elsie zegt dat haar mama met alles daar is, omdat zij er zoo uitstekend terecht kan.’ -

Weer een adres dat Dora zich ijverig noteerde. - Ik moest - van Dora gesproken - lachen om haar ijdelheid, toen ik zag hoe ze, vóór in den winkel, eer we heengingen, zich daar stond te spiegelen in den reusachtigen spiegelwand, - dat het 'n aard had. Ze dacht dat ik het niet zag, tot ik ineens lachend achter haar zei:

‘Wel, vindt je je eigen nog al mooi?’

Toen lachte zij óók, en antwoordde:

‘Ik stond m'n nieuwe pakje te bewonderen, van Maison Ihle, Bazarstraat - je weet wel. Je moet namelijk weten, toen ik nog hoog en droog in Indië zat, heb ik eens in de Hollandsche Lelie gelezen, in een correspondentie van freule Lohman, als antwoord aan iemand die een eenvoudig maar goed zittend tailleur-costuum zocht, dat zij, freule Lohman, een kennis had die zich dáár, in dat Maison Ihle, zoo uitstekend kleedde. De firma was toen nog op de Amsterdamsche Veerkade, maar zij heeft zich nu énorm verbeterd in stand, door naar de Bazar-straat te verhuizen. En, zeg nu zelf eens, vindt je niet dat ik gelijk heb gehad met daarheen te gaan; zit mijn pakje niet first-rate?’ -

‘Ah zoo, - ben je door die recommandatie van freule Lohman, in die correspondentie in de Holl. Lelie, op dien inval gekomen zoo op je eigen houtje een costuum te gaan bestellen’, riep ik uit. Ik was er - onder ons gezegd - namelijk een beetje gepiqueerd van geweest, dat Dora zoo maar, zonder mij om raad te vragen, haar eigen gang was gegaan, en ik had nog geen gelegenheid gehad de uitkomst van haar zelfstandigheid te keuren, omdat ze 't pak pas dienzelfden morgen had thuis gekregen. Maar 't was wáár, 't zat gegoten, eenvoudig-gegarneerd, maar 't èchte cachet was in de volmaakte coupe-alleen.

‘Ik maak je mijn compliment’ - zei ik oprecht gemeend - ‘Maison Ihle heeft uitstekend werk aan je geleverd.’

‘En niet te duur ook’ - verklaarde Dora met loffelijken huismoeder-trots. ‘De meisjes kosten zóóveel geld; voor me zelf kijk ik daarom uit naar wel goede adressen, maar die toch niet te buitensporig zijn; en dat is hier wezenlijk 't geval.’

(Wordt vervolgd.)

Tante JEANNETTE.

pour copie conform:

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.