De Hollandsche Lelie. Jaargang 25

Het Dagboek van tante Jeannette.
(Vervolg van No. 30.)

Van middag heeft Lotty m'n eerste standje gehad.

Ze is 'n beetje verkouden, en zit thuis.

Met de handen over elkaar.

Dáárover heb ik me boos gemaakt.

‘Kind’ - zei ik - ‘heb je nu niet eens een handwerk, of zoo iets, onder handen, om je-zelve bezig te houden? Zoo gaat het toch niet’. -

‘Ik heb haar al gezegd, dat ze moet helpen mazen’ - zei Dora - ‘of Poppies' nieuwe jurk helpen naaien.’

Lotty trok 'n onwillig gezicht, en zei: ‘Ajakkes.’

‘Nu geen “ajakkes” als je blieft’ - verzocht ik. - ‘Is er iets anders waaraan je lust hebt, zeg het dan. Iets moet je toch uitvoeren.’

Nu kwam 't hooge woord eruit. ‘Ze had zoo'n mooi handwerk gezien bij Wies, 'n héél nieuwerwetsch soort van thee-kleedje - en ze bedankte ervoor om altijd zulke verstelwerkjes te moeten doen. En, als 't nu eens iets werkelijk-moois was waaraan ze werken mocht, dan wou ze óók wel.’ - -

‘En waar had Wies dat theekleedje van daan?’ - informeerde ik.

‘Van de firma Van Winkoop, geloof ik,’ zei Wies, ‘'n hééle mooie zaak’ - zei ze. -

O ja, natuurlijk. Nu wist ik er alles van: ‘Mevrouw van Winkoop, Noord-Einde 40,’ zei ik, ‘die is welbekend. Ze levert ook al sinds zoovele jaren aan de Koningin en aan de Koningin-Moeder, die véél handwerkt.’

‘Maar ik bedank ervoor om daar voor jou iets te gaan uitzoeken’ - verklaarde Dora, 'n beetje pruttelig omdat Lotty niet aan de nieuwe jurk voor Poppie wilde meenaaien. ‘Je bent zóó lastig met je verkoudheid; ik doe't stellig niet naar je zin, als ik iets voor je meebreng.’

‘Dáárop is wel wat te vinden’ - raadde ik aan, - ‘want, mevrouw van Winkoop zendt immers zichtzendingen door 't hééle land, dus, dan. zal ze óók 't wel bij ons willen doen. En, als je er dan niet mee terecht kunt, dan kunnen we nog altijd, mama of ik, naar de firma toegaan, en ons laten inlichten. Van die moderne handwerken moet je op de hoogte blijven aldoor.’

Zoo gezegd, zoo gedaan. Ik deed gauw een briefkaart op de post aan mevrouw van Winkoop, en schreef er met-een een voor Dora aan mevrouw Content-Duitz, Damstraat 16, Amsterdam, om een goed patroon voor een kinderjurk. Want, ze schiet met dat product voor Poppie, dat ze onderhanden heeft, niets op. Mevrouw Content-Duitz, - zoo vertelde ik haar, - is namelijk de bekwame redactrice, die de patronen vervaardigt van het tijdschrift: De Gracieuse, dat pas dezer dagen zijn 50jarig bestaan heeft gevierd.

‘Natuurlijk’ - viel Dora me in de rede - ‘zóó achteraf ben ik óók niet, om dàt niet te weten. De Gracieuse dringt òòk door tot in Java's Binnenlanden. Ik wras er steeds op geabonneerd. Maar ik wist niet, dat je bij mevrouw Content-Duitz-zelve patronen kunt bestellen.’

‘Dan leer ik je in èlk geval toch wàt nieuws’ - lachte ik. ‘Zij is directrice van een zeer bekende costuum-school in Amsterdam, en zij

[p. 509]

heeft een zeer practisch boek geschreven tot handleiding hij het zelf-knippen en zelf-passen; dat reeds al ik weet niet hoevéél herdrukken beleefde, en dat ik-ook heb. - En...’

De bel stoorde ons. Er kwam visite.

M'n goeie lieve moederlijke vriendin, mevrouw Vrede, kwam me vertellen, dat ze van plan is voor een jaar haar huishouden op te doeken, om haar eenige dochter, die in Japan is getrouwd, te gaan opzoeken voor een tijd - -

‘Wat 'n besluit’ - zei ik onwillekeurig. ‘Op uw leeftijd’ -

Maar ze ziet er nog zoo flink en zoo jeugdig uit, dat het haast niet is te gelooven, hoe ze eigenlijk van m'n moeders leeftijd is bijna.

‘Och wat - afstanden bestaan tegenwoordig immers niet’ - antwoordde ze dan ook, als gold het een reisje naar Groningen. - ‘Neen, 't eenige wat mij 'n beetje aan m'n hart ging, was m'n inboedel. Als je er zoo trouw voor gezorgd hebt, zooveel jaren al als ik, en er zooveel herinneringen aan zijn verbonden, dan kan je maar niet ineens besluiten alles voor goed weg te doen, zooals onze hedendaagsche moderne jonge menschen. Maar nu ben ik er in geslaagd een uitstekend adres te vinden, waar ik alles tijdelijk kan laten opbergen, namelijk bij de firma N.C. Hoogteijling, Blankenburgstraat 109, hier in den Haag. Je ruikt daar de naphtaline, die alles tegen mot bewaart, al op de trappen. De zolders zijn ruim, en droog, 't zijn bijna zalen eigenlijk, want 't gebouw is speciaal ingericht voor 't opbergen van inboedels, die allemaal, netjes door gordijnen afgescheiden, zijn bij-elkaar gesteld. De eigenaar vertelde me dat er meer dan 8000 M³. goederen plaats kunnen vinden. Ik kreeg zijn adres door een vriendin, die door hem is verhuisd, en die hem eerste klasse vindt, om zijn vertrouwd personeel, geoefend en gewillig, en om zijn uitstekend materiaal. Hij heeft meteen hare geheele woning gestoffeerd, daar hij ook zorgt voor alles wat het tapijt-vak aanbelangt. Een andere vriendin van me, die haar Indië terugging, heeft haar bagage bij hem laten opbergen. Maar, niet alleen mijn vriendinnen recommandeeren dien meneer Hoogteijling. Hij heeft vele aanbevelingen, die klinken als 'n klok, b.v.:

Jhr. Mr. Dr. W.I. Donde van Troostwijk, Gezant te Lissabon.

Baron Gevers, Gezant te Berlijn.

Jhr. Panhuys, Gezant te Bern.

Mevr. de Dre. L.C. Quarles van Ufford-Willink van Collen, Lausanne (3 maal).

Jhr. J.D. Six, Laan Copes van Cattenb. 44.

Baron Ketwich van Verschuer, Zwolle.

Jhr. de Jonge van Zwijnsbergen, Huis ter Heide, Zeist (3 maal).

Mr. J.A.N. Patijn, Burgemeester van Leeuwarden (3 maal).

Mr. Zubli, burgemeester van Rijswijk.

Jhr. van Hoogenhouck Tulleken. Trompstraat 318 (2 maal).

W. Baron Taets van Amerongen (3 maal) tijd: te Berlijn.

Jhr. F. van Schuylenburg, Huize de Schuylenburg, Terborg bij Silvolde.

Dora schreef zich hierop alvast het telefoonnommer van die firma Hooghteijling op, voor als zij zou gaan verhuizen, 2615. En, wat mij betreft, ik gaf mevrouw Vrede gróót gelijk dat zij haar beelderig ouderwetsch inboedeltje aan zulke goede handen toevertrouwt.

Tante JEANNETTE.

(Wordt vervolgd.)

pour copie conform:

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.