De Hollandsche Lelie. Jaargang 25

Oud-Jaar.

Als grijsaard, moede, wank'lend, mat,
Alléén en eenzaam, schrijdt hij stille voort,
Zijn last is licht - hij gaf ál wat hij had
Aan strijd en smart - of wat de ziel bekoort.
De klok slaat elf - nog één uur moet hij gaan,
Dán zal zijn naam bij die der broed'ren staan. -
En - henengaand - hoort hij een weemoedsroep
Van hèn, wien bange smart en dood
Zijn hand, naar Hooger Wil
Den lijdens-beker bood. - En 's levens kruis
Door zijnen komst gebracht - drukt zwaar -
Nóg is het niet verzacht door tijd en werk,
Ach! nieuw en ònbesmet is meen'ge zerk
Op stillen dooden-hof... Droef ziet hij om
Nog éénmaal naar het leed - dàn - stil en stom
Gaat hij zijns weegs... het einde is nabij. -

Nú dringt een jubel-roepen tot hem door
Van hèn, die 't lot tot blijheid uitverkoor,
En aan den vriend, die henengaat voor goed
Nog brengen, saâm-vereend, een afscheidsgroet.
Een vage glans verheldert nu zijn blik
Bij 't zien dier vreugd - maar, - ‘'t heden ik

en morgen gij’... het streeft ook eenmaal hen ter zij...

En peinzend over komen - over gaan,
Van ál wat leeft... begint de klok te slaan
Twaalf doffe slagen in den winternacht...
Stil zinkt hij weg... zijn taak is nú volbracht.

ANNIE NAUTA.