De Hollandsche Lelie. Jaargang 25

Gedachtenwisselingen.

I. Anti-clericalisme.

Na het hoofdartikel van dien naam in de Holl. Lelie van 23/8 j.l. behoeft men niet meer te vragen, wie de meest diep-doordenkende lieden zijn. Dat zijn de clericalen. Voor wie hieraan nog mocht twijtelen, is dit glashelder bewezen door den heer Emile Faquet, via den heer J.B. Naaktgeboren, in bovengenoemd artikel. Anti-clericalisme is altijd een gevolg van oppervlakkigheid, wispelturigheid, ijdelheid enz. enz. Ziezoo, daar kunnen de Denkers, die dóór hun denken juist tot godloochenerij kwamen, het voorloopig mee doen.

‘Wanneer zij iets grondig moeten overdenken, stuit hen dit en daarom zijn ze ook van huis uit anti-clericaal’, leeraart de heer E. Faquet en de heer Naaktgeboren haast zich deze pas door hem verworven wijsheid - produkt van lang en diepzinnig nadenken van E.F. - verder wereldkundig te maken.

De Franschen verkiezen eenvoudige tastbare waarheden boven z.g.n. - diepzinnige kletskoek en onbegrijpelijk-ingewikkelde leuterpraat van door-God-gegeven stembusvee-drijvers; - gevolg: anti-clericalerighed. Gevolg: besef van eigen mensch-waarde.

Anti-clericalisme voert tot revolutie!

Revolutionairen zijn dus óók: oppervlakkige geesten, een soort van halve idioten.

Heusch, men ontnéémt er den vooruitgang, de wetenschap en de wijs begeerte niets aan, wanneer men zoo nu en dan eens, tegen alle wetten en recht in, een paar Ferrers vermoordt. Integendeel, men effent haar paden.

Immers, zóó bevordert men het Clericalisme.

JOH. G. SCHIPPÉRUS.

II. ‘Juf.’

Ik ken geen hatelijker woord dan ‘Juf.’ Zelfs als het getint wordt door een voornaamwoord, of een lief bijvoegelijk naamwoord, haat ik het nog met een afschuwelijke haat.

Onze ‘juf’ klinkt mij in de ooren alsof de hoogmoed welke door het woord wordt uitgedrukt het Jufschap nog vernederender maakt.

‘Juf’ toch is meerendeels uit den stand van hen die haar hulp behoeven. Anders noem ik de juffrouw een meid-huishoudster, of wat daarmede analoog is.

Een kinderjuf is de trotsche verhooging van de werkgeefster, waar ‘kindermeid’ duidelijker en juister zou zijn.

Dat men in een huishouden van de juffrouw spreekt vind ik uitnemend; tegenover de kinderen en het personeel is dit gerechtvaardigd, maar daar ik de juffrouw de rechterhand van de vrouw des huizes noem, en zelfs deze moet vervangen vind ik het onuitstaanbaar het ‘juf’ te hooren.

Er steekt niets intiems in; het verheft niet; het brengt de huisgenooten niet nader; integendeel het eeuwig ‘gejuf’ duidt aan, dat de persoon in quaestie, buiten den familiekring om, daarin slechts getolereerd wordt.

De juffrouw moet zijn een huisgenoote, eene vriendin, eene dochter.

Als juf is zij een souffre-douleur tusschen Mevrouw en dienstbode, wier hartelijkheid en vriendschap wel eens gevraagd, - misschien wel geëischt, - wordt, maar van wie men overigens geen nota neemt dan om háár tot meid te verlagen.

De juffrouw moet willen doen wat de vrouw des huizes, en de dochter des huizes evenzeer, zonder haar hulp, zouden moeten doen, maar deze omschrijving duidt al van zelf aan, dat de juffrouw niet een ‘juf’ is, maar een tijdelijk of blijvend familielid.

Tot zoo lang mij de ‘Hollandsche Lelie in de rubriek gedachtenwisseling niet volkomen bekeerd heeft van mijn haat tegen het ‘jufschap’ zal ik de juffrouw, waar ook, de eer geven die haar als juffrouw toekomt.

GEEN ‘JUF.’

[p. 139]

III. Aan ‘Mars’ of ‘H. Hijmans’.

Het is werkelijk niet moeilijk Uw naam, Edele Anoniemus, door middel eener seance te weten te komen, maar zelfs zonder 't spiritisme is het zéér gemakkelijk geweest, die te ontdekken, daar ik uit Uw gedachtenwisseling Uw heel faire en nobele persoonlijkheid proef. Daar U echter:

1e. zoo gemakkelijk in de gelegenheid zijt (indien U er werkelijk belang in steldet!) die vragen, welke U thans met een laffe pseudoniem doet, persoonlijk aan mij te richten;

2e. U niet mannelijk genoeg blijkbaar zijt, mij met open vizier te durven bestrijden;

3e. niet om persoonlijke redenen U wisselijk achter een pseudoniem heeft verborgen, maar om de lezers en lezeressen van ons blad den indruk te geven, dat Uw oordeel een onpartijdige is, terwijl het U in waarheid in de pen is gegeven door innerlijke jaloezie en nijd tegen mijn persoon.

Om deze redenen wil ik deze, Uwe correspondentie, zijnde èn laf èn belachelijk tevens, niet beantwoorden.

Ik kan mij echter, Heer H., niet begrijpen dat iemand als U, die nog heel kort geleden nog op Redactrice en Blad schimpte, zich thans zoo vernederd heeft (bah!) in datzelfde blad geschreven te hebben!

Dit aan ònpartijdigen ter karakterbeoordeeling!

Met dank voor de plaatsing aan de Redactrice, die ik werkelijk hoogacht,

Ch. HIJMANS.