De Hollandsche Lelie. Jaargang 25

[p. 108]

Sproke
door H. Beerstecher.
(Vervolg van No. 6.)

Er trilde belofte in de lucht, een lied van belofte was het ruischen op een rythme van muziek, van riet en bladeren, een belofte gansch deze heerlijkheid om haar heen, het was of ze een voorbereiding was tot nog goddelijker streeling, en in zaligheid verzonken lag Ezra droomend ter neer....

Toen begon langzaam alles om haar heen te vervagen, de geluiden zwegen, een roerlooze stilte heerschte alom, en zij zag niets meer dan een nevel, een sluier van wit, tot op eens een wonder vreemd licht begon te glanzen en het nevelenfloers langzaam week voor de lichtbundels, die zich een weg baanden dwars er door heen....

Een sfeer van heiligheid begon te trillen, en verkondde dat daar iets hoog-goddelijks ging gebeuren.

De aandacht tot op het uiterst gespannen, staarde Ezra voor zich uit.... en toen.... verscheen daar in een apotheoze van hemelsch licht, een beeld zóó heerlijk schoon, en omgeven door een aureool van heiligheid, het gelaat stralende en vroomglanzende als de Liefde zèlve, dat het was of de poorten des Hemels zich openden en een God daar verscheen....

Ezra, de oogen groot en bezield, staarde er naar met bònzend hart, en drònk de schoonheid, de wondere schoonheid van het godengelaat in, haar oogen hechteden zich aan de zacht-glanzende, fijne huid, aan het hooge edele voorhoofd, zij tuurde in aanbidding naar de lijnen van liefde en zachtheid om de lippen, fijn en sierlijk, van den God. Maar toen zich haar blik in de oogen verdiepte, oogen van het zuiverste hemelsblauw, schitterend als heilige sterren, met een uitdrukking zóó zacht en zóo innig als zij nooit iets zacht en innig had gezien, toèn voelde zij een ontroering haar doorbeven zóó groot dat de tranen haar naar de oogen welden en zij weende van zaligheid....

Zij bleef staren naar den God, en toen, toen gebeurde er iets zóó onbegrijpelijk-zaligs.... terwijl zij zag met felkloppend hart en hijgenden boezem in opperste aanbidding naar hem omhoog.... glimlachte hij, goddelijk glimlachte hij.... tot háar neer.... en zijn oogen ketenden zich aan de hare met zulk een wònderen glans, met zoo een teederheid liefkoosde hij met zijn blik haar gelaat, heur haar dat goud om haar golfde, dat het haar doorsidderde met een wonne als zij voorheen nooit iets had gevoeld en al het bloed met een warme golf gloeiend opsteeg naar haar hoofd.... En haar steeds aanziende, glimlachend en glanzend, de aureool van gouden licht om hem heen, zijn geheele godenverschijning éen belofte van geluk.... dàalde hij.... daalde hij gedragen door den nevel naar omlaag.... en naderde hij.... hàár....

Toen sloeg het geluk fel in haar op en dacht ze dat ze van wondere zaligheid sterven zou, zij voelde zich niet meer, zij voelde haar lichaam niet meer, het was of haar ziel, vrij, opsteeg naar den Hemel, naar een sfeer van licht, van niets dan wondervreemd licht, en een verrukking doortrilde haar zóo oneindig, dat zij het voelde als in goddelijke openbaring, dat dit nu Het Geluk was, het volzalig geluk, dat die jonge God van schoonheid háar naderde, de oogen vestigde op haar....

En toen sprak hij tot haar, hij sprak met een stem zóo melodieus en zóó zacht vibreerend, dat elke klank haar doortrilde tot in het diepst van haar ziel, hij vroeg haar, wie zij was en hoe zij kwam zoó verdwaald, alléen. En daar klonk zulk een levendige belangstelling voor haar door in zijn zachtinnige woorden, dat haar algeheel vertrouwen hem tegemoet ging en zij zonder terughouden vertelde, alles wat zij had doormaakt na haar wensch het Geluk te kennen. Het was haar zoo zoet, hem te zeggen wat zij aan elk ander zou geschroomd hebben te verhalen, en de toenemende belangstelling in zijn blik, de in-lieve wijze, waarop hij zijn medegevoel als in teedere streeling haar toonde, werkten zóo als een wonder-balsem op de wonden die zij bij haar verhaal weer voelde schrijnen, dat zij voor dit geluk, voor deze oneindigzalige heeling van haar leed, bereid zoude zijn geweest onmiddellijk weer op-nieuw te doorgaan nog grooter verschrikking, nog brandender leed, als het moèst. Een ding was zij thans, een slavin, van den god voor haar, verslaafd was ze aan den glans van zijn blik, den glimlach van zijn lippen, de belangstelling op zijn schoon gelaat....

En het kwam niet in haar op, dat het wel eens niet voortduren zou kunnen de zalige wonne, die haar vervulde. Nu zij het eenmaal gezien had het geluk, nu wilde ze meer, wild zij het behouden voor altìjd.... Zij

[p. 109]

leefde in zoo een geheel andere sfeer nu dan die van de aarde dat zij er niet aan dacht, hoe een hemel niet bestaan kan en hoe een menschelijk wezen als zij was, alleen maar gegund werd een heel kort oogenblik zalig te zijn. Nu vergat zij hoe haar opperst verlangen was geweest alleen maar te weten wát Geluk was, hoe je voelde Geluk en hoe zij het, gezien, desnoods dadelijk weer te verliezen bereid was geweest, als zij maar niet behoefde voort te leven zonder ooit gehéel-zalig genoten, gezwolgen te hebben in geluk....

Aan den overkant van den vijver bleef haar afgod steeds zweven op den witten nevel.... Hij scheen op dit oogenblik nog niet gansch tot haar te kunnen komen, maar geheel zijn glanzend gelaat, zijn diep openblikkende, ernstig-bezielde oogen, waren éen belofte: èens zou hij komen en zij geloofde daarin.... Zij geloofde er in en zij voelde dat hij háár hoorde omdat zij hem in zoo een verrukking liefhad, als nooit een vrouw hem liefhebben zou, en al-geheel zalig, vòl vertrouwen, zag zij hem steeds maar aan, in zeker-weten hij was van háar.... hij was de ziel van haar ziel. Hij was gekomen waarop zij gewacht had heel haar leven lang....

Alles was goud om haar heen, goud trilde overal en verblindend was het licht waarin zij steeds maar in extaze zag de verrukkelijkheid van zijn beeld....

Eindelijk zeide hij haar, dat zij nu gaan moest en wederkeeren moest naar haar huis en hij duidde haar den weg, maar hij zou tot haar terugkomen, en met een laatsten blik waarin geheel zijn ziel openlag, een blik van belofte, van méer, steeg hij op, hooger en hooger, de stralenkrans als in nog levendiger schittering om hem heen, de glans de wonderzachte glans op zijn gelaat, schooner dan ooit, tot de nevel zich schoof voor zijn beeld en hij op eens was verdwenen....

Ezra staarde hem na met duizelig hoofd, dronken van geluk... hij ging nu, maar hij kwam terug.... zij zou hem terugzien en dan zou hij geheel tot haar komen, dat hadden zijn woorden, maar intenser zijn oogen, waarin zijn ziel openlag, gezegd.... En bevend van ontroering, van heilig-vereeren, viel zij neer en strekte zich uit om na te genieten nog een oogenblik met geheel haar wezen, onverdeeld, van zijn verschijning, al wist ze het ook, dat dit zalig visioen van wondere schoonheid voor haar zou blijven stralen altijd, bij dag en bij nacht, zonder ooit te verflauwen....

Toen stond ze op en ging den weg dien hij haar had gewezen, zij ging het woud tegemoet dat zich ver strekte, maar bevreesd te verdwalen was ze niet, zij geloòfde nu in alle dingen, ze had het Gelúk gezien en het was of de gouden naglans daarvan haar beschermde in veilige liefde....

En zij leefde weder onder de menschen, zij leefde bij haar ouden vader in het huisje aan zee, zij leefde daar in uiterste aanbidding en in zaligheid verzonken, en zij geloofde in het voortbestaan van haar geluk omdat het haar zoo ganschelijk vervulde, omdat het niet in haar opkwam, dat Hij, haar Godheid, haar niet geven zou wat hij beloofd had met heel zijn wezen....

Zij leefde voort, genietend, steeds genietend van wat geweest was en wat worden zou. Nu was het toch gekomen waar zij zoo naar verlangd had, waar zij op gewacht had al jaren, jaren lang, waarnaar geheel haar ziel hunkerend was uitgegaan....

En 's nachts zag ze zijn beeld in haar slaap, en ze droomde dat ze het liefkoozen mocht, zij droomde dat ze met haar hand in wondervreemde aandoening streelde zijn teer-glanzende huid en zij zalig indronk zijn blik van geluk.... Elken volgenden morgen gold ook haar éerste gedachte hèm, en zoo contempleerde zich haar denken zoo gansch tot hem, dat zij zonder zijn beeld voor oogen niet meer voortleven had gekund en zij zéker gestorven zou zijn, zoo het mogelijk ware geweest dat iemand haar afnam de herinnering aan hem, het zien van zijn wezen voor haar geestesoog onder alle omstandigheden....

Twee maanden gingen voorbij in wonderen glans, beschenen door het licht van geluk dat haar toegelachen had en dat haar wachtte, toen trok een onweerstaanbaar verlangen, een heilige eerbied haar terug naar de plaats waar hij haar was verschenen.... Hij had haar beloofd te komen, en hij zoù komen, hij tot hàar, hij zou komen, wàar zij zich ook bevond, maar nu, terwijl ze daarop wachtte, wilde zij in stille bedevaart gaan naar de heilige plekke gronds ginds ver bij den linde en den vijver en zij toog er heen, zacht voortgedreven door een macht die onweerstaanbaar was....

De zomer vierde hoogtijd in het woud

[p. 110]

waardoor haar weg ging. Fier rezen de statige stammen omhoog, en de breede bladerkruinen, beschenen door bevende zonnestralen, boden een zoet home aan de gevleugelde zangers, die hóóg-op deden klinken hun blij lied omdat het zomer was en de lucht blauw, omdat de wereld trilde van liefde in den gouden zonneglans....

Ezra ging over het zachte mostapijt vol diepen eerbied en heilige vereering voor al wat er van God was om haar heen, zoo wonder in overeenstemming met wat daar omging in haar ziel.... En toen zij aan den zoom van het woud kwam, toen strekten zich wijd voor haar de frisch-groene landouwen in zomerbloemen weelde, waarin vreedzaam bij elkaar het vee graasde in rustig welbehagen, en in de verte, heel in de verte, daar zag zij in diepste ontroering den zilver-beglansden vijver met den statigen breeden linde, die zich rechtop richtte ten azuur-blauwen hemel, zij zag die gebenedijde plekke terug, die haar een oaze geweest was in den dorsten woestijn haars levens, en waar zij hoog-heiligst gebeuren had doorvoeld, het allerschoonste genot.... Haar borst hijgde van aandoening, o, daar was het weder dat plekje op de aarde dat haar eens reeds had gelokt, en nu lokte het onweerstaanbaar, nu riep het met duizend zachte, zoete stemmen dat zij komen zou....

(Wordt vervolgd.)