De Hollandsche Lelie. Jaargang 24

‘Onder de Rendieren
uit het Noorsch van Matti Aikio.

(Vervolg van No. 35).

Jussa wist niet goed waarom zij snikte, maar haar tranen maakten hem droef en zijn stem klonk gedempt toen hij vroeg: ‘Waarom ben je zoo bedroefd, Elna?’

‘Je moet 't niet kwalijk nemen, lieve Juhani!... Maar ik moet je iets zeggen.’ Haar snikken ging over in een hevig weenen: ‘'t Is of je af en toe zoo ver van me af bent en dan word ik zoo bang!’ - en zij drukte zich tegen hem aan alsof zij bang was dat er ruimte tusschen hen zou overblijven.

Jussa wist eerst niet wat hij zou antwoorden. Het was hem zoo plotseling overvallen.

Tot nu toe was hun gesprek altijd geweest als de wakkere droomen van de zon-lichte nachten, zij hadden alles gezegd wat ze wilden zonder er veel bij na te denken, zorgeloos.,.

‘Heb je 't niet naar je zin Elna?’

‘Ik weet 't niet goed... Lieve Juhani, wees niet boos op me!’

Zij sloeg den arm om zijn hals en keek hem in de oogen. ‘Wat zijn je oogen zwart, Juhani!.. Beloof me dat je me nooit iets leelijks zult zeggen. Herinner je je de eerste maal toen we elkaar spraken? Herinner je je dat ik zeide, dat ik zoo'n lust had om eens te komen - hoewel ik bijna bang was, bang voor het land hier - en voor menschen als Biettar Oula.... Later dacht ik er zoo dikwijls niet aan - niet, voordat ik jou van 't voorjaar ontmoette... Juhani! Vergeef me dat ik 't zeg - het was niet alleen vreugde voor me om je terug te zien. Ook de angst ontwaakte weer in me, die wonderlijke angst uit mijn kinderjaren. Maar 't werd me eerst heel duidelijk dien keer, toen je over het ijs liep en boos op me werd omdat ik iets zeide, wat ik niet meende. Er kwam zoo'n vreeselijk harde glans in je oogen. Het was niet alleen uit berouw omdat ik je beleedigd had, dat ik je nabijheid zocht... Ik was toen zoo ellendig!.. Het was - niet omdat ik je met een slang vergelijken wilde, maar ik had gelezen van vogeltjes, die recht in den bek van den slang vliegen - hoewel de angst hen terughoudt. Ik was en ben niet bang voor je, niet zoo. Maar misschien is het juist de angst, die hen in 't verderf jaagt. Maar de angst, die angst! Juhani! Die gaf mij geen oogenblik rust. Maar jij was boos toen en ontweek me - ik maakte me belachelijk in de oogen van de menschen, maar 't kon me niet schelen. De vrouw van den predikant trachtte me tot rede te brengen. Tot rede! Wat kon mij die rede schelen! Af en toe zag ik je even, dan was 't altijd of er iets om je heen was dat ik niet goed verklaren kon. Ja, 't was iets van de eenzaamheid. Ik werd er bijna zeeziek van.’

En weer drukte zij zich rillend tegen hem aan. ‘En toch - toch houd ik zoo vreeselijk veel van je, Juhani! Ik houd onzinnig veel van je. Misschien komt daaruit mijn angst voort - en omdat je soms zoo oneindig ver van me weg bent!.... Als die vreeselijke verlatenheid maar niet om je heen was!’

Zij zweeg. Maar Jussa kon niets zeggen.

Als de levensstroom plotseling door een ijskorst bedekt wordt kan 't niet anders of er grijpt een groote verandering plaats.

Jussa dacht aan haar, die van een volk afstamde dat het mooiste van de wereld was en in majestueusen overvloed over de aarde stroomde en de blonde goden van die aarde waren. En hij dacht aan de eenzame hutten en de berookte huizen in de verlaten, donkere bosschen langs de IJszee en aan de menschen, die er in woonden. Hij zelf was op een donkeren herfstavond geboren, terwijl zijn moeder rendiermos plukte aan den boschkant. Zij hadden in 't bosch moeten overnachten en het donker was het eerste wat zijn oogen in zich opnamen.... Had de zee haar sombere droefheid aan Elna's oogen medegedeeld?

‘Juhani! Houdt je van me? O, je moet van me houden!

Herinner je je toen ik je eindelijk hier eens in 't bosch tegenkwam? Ik wenschte me ver weg en dat deed jij zeker ook wel. Maar we konden elkaar niet voorbijgaan.

Je was zoo groot, zoo sterk en donker, toen je plotseling uit het kreupelhout opdook. Weet je nog hoe ik beefde toen je me een hand gaf? Ik kreeg tranen in mijn oogen, maar

[p. 602]

huilde niet - het deed me zoo ontzettend aan.’

‘Ik had je 's nachts gezien, Elna, den nacht vóór ik je ontmoette. 's Morgens vroeg toen je je baadde in den dauw van het gras van de pastorie. Je had een licht blauwen mantel omgeworpen.’

‘Heb je me heusch gezien? Dat was niet mooi van je, Juhani.’ Een blos gleed over haar gelaat en hals en zij glimlachte met een mengsel van verlegenheid en genot.

‘Je was prachtig, Elna, zooals je daar een oogenblik vlak in de zon keek. Er lag een dauw-glans op je haar - en op je lichtblauwen mantel.’

‘Was ik prachtig? Houdt van me, Juhani! Je moet van me houden!’

Haar mouwen waren omhoog geschoven. Jussa voelde haar pols slaan in den blanken arm, dien zij om zijn hals hield en hij zag haar jong, krachtig lichaam onder de lichte zomerkleeren ademend op en neer gaan.

‘De zon en de lucht waren dien nacht zoo warm; ik kon niet slapen. Ik dacht aan jou en werd er nog warmer door. Ik moest mij in het natte gras baden, het was zoo heerlijk koel.’

Toen zwegen zij weer.

‘Haat je me misschien, Juhani?’

Ook hierop antwoordde Jussa niet. Maar hij vroeg:

‘Hoe heb je onze verhouding beschouwd? Zeg me dat eens, Elna!’

‘De verhouding?.. Onze verhouding? Dat is waar, daar hebben we nooit over gesproken. Hoe is 't mogelijk. Begrijp jij waarom we er nooit over gesproken hebben?’

‘Vermoedelijk, omdat er nooit een verhouding tusschen ons geweest is. En vermoedelijk ook nooit komen zal.’

Elna bemerkte zelf, dat het een zucht van verlichting was, die haar borst ontsnapte. ‘Maar ik wil je liefde mee hebben als ik hier vandaan reis, Juhani - al je liefde!’

Maar toen zij boog om zijn blik op te vangen, trok zij zich plotseling terug: hij had een staalharden glans in zijn oogen.

‘Juhani!’

‘Reis je de rivier over, Elna?’

‘Ja, - heb ik je dat al niet gezegd?’

‘Neen, - dat heb je niet... Je hebt 't me niet “al gezegd.” En je zou 't nu ook zeker niet gedaan hebben als ik 't je niet gevraagd had.... Ik kreeg op eens 't idee 't je te vragen.’

Zij zwegen. Elna plukte zenuwachtig aan 't gras. Toen zeide zij: ‘De rechter brengt zijn vacantie in 't Zuiden door, zegt men.’

‘Och kom, is 't waar?’

Een drukkende pauze volgde.

Toen zeide Jussa: ‘Hij woont aan den mond van de rivier. Ik heb hem maar eens gezien. Lang geleden, toen hij bijna Biettar Oula veroordeeld had - hij, die een bosch betooverde, alleen door er door te gaan, zooals jij eens zeide.’

‘Ik reis niet de rivier over om hem te ontmoeten.’

Maar Jussa antwoordde niet.

‘Juhani!’ riep zij en strekte angstig haar hand naar hem uit. ‘Wees niet boos op me, Juhani! Je mag niet boos zijn op een ongelukkig kind als ik ben!’

‘Als je bang voor me bent moet je heen gaan. En dan dank ik je hartelijk voor den tijd dien we samen doorgebracht hebben, Elna!’

Hij drukte haar warm de hand.

‘Men ontwijkt het kwade het best door het te ontloopen.’

Hysterisch snikkend viel zij in zijn armen.

‘Neen, - 't kan niet waar zijn dat we nu voor altijd moeten scheiden - niet voor altijd. Juhani!... O, help me lieve Heer! Ik kan zonder je niet leven, Juhani! Dat kan ik niet. Mijn ziel zou in mij sterven, en ik zelf levend en jong vergaan. Kijk me zoo niet aan! Wees lief tegen me, Juhani!’

Met gesloten oogen bleef zij in zijn armen liggen.

‘Laat me je nog eens éen keer kussen!... Voel hoe mijn hart klopt! Ik geloof, dat ik ziek ben. Doe me geen kwaad... Ik behoef die belofte misschien niet eens van je te vergen.. Streel me over mijn voorhoofd ook - Heerlijk - Mijn blouse is van boven vast - ik zal die wel zelf losmaken - Wat warmt je adem mijn borst heerlijk - O, Juhani, dank je wel dat je zoo goed voor me bent.’

* _* *

(Wordt vervolgd.)