De Hollandsche Lelie. Jaargang 24

Brief uit Parijs.

Mijn verblijf te Parijs.

Uit de correspondentie van de Redactrice met Beata, zag ik, dat deze gaarne iets omtrent m'n verblijf aldaar zou vernemen. Daar ik in m'n brieven beloofde, den lezers der Holl. Lelie hierover inlichtingen te zullen verstrekken, voldoe ik bij dezen hieraan. Voor hen dìe totaal vreemd zijn te Parijs, is het noodig, den hotelier eerst te schrijven, wijl er mogelijkheid bestaat, dat er geen kamers vrij zijn. In dat geval, geloof ik, dat de heer Chipault, althans zoo men met een gezelschap komt, wel zoo beleefd zal zijn, ze voor u te zoeken bij collega's in de benedenstad, wat hij des zomers meermalen doet.

Ons hotel heet ‘Au Rocher Suisse,’ gelegen op den hoek van Rue La Marck 16 Butte de Montmartre.

Voor een paar jaar terug, te Parijs vertoevende, bevond ik mij op het uur voor het déjeuner in het Magazijn Jeanne d'Are, rue la Marck, waar ik iets gekocht had en met een Hollandsch bankbillet willende betalen, moest de bediende hiermee naar het wisselkantoor, doch dit was tot 2 uur gesloten. Ik had niet veel lust den tocht naar boven tweemaal te maken, en vroeg of er geen restaurant dichtbij was, waar ik kon déjeuneeren.

Aanstonds bracht men mij toen naar de ‘Rocher Suisse,’ waar ik in den tuin het déjeuner gebruikte, zeer goed voor 2 franc met inbegrip van wijn.

Het zag er alleraardigst uit, met schaduwgevend geboomte, heesters, 'n prieel en net onderhouden grintpaadjes, zoodat 't me juist leek, of ik niet in Parijs was, zoo rustig en vredig om me heen.

Kellners liepen af en aan naar een overstaand gebouw, waar de tuin bij uitkwam en ik veronderstelde, dat het mogelijk ook hotel was. Ik overdacht, hier wel te willen logeeren, zoo ik weer in Parijs kwam.

Ik was toen gehuisvest in het hotel Cailleux bij de gare du Nord, waar niets meer open was dan een klein vertrekje op de 5^de étage, waarvoor ik 3½ franc moest betalen.

Nu door kennissen aangezocht om hun gids te zijn, daar ik overal zelf den weg had gevonden en in m'n eentje de stad zoo goed leeren kennen, stelde ik hun voor eens naar de ‘Rocher Suisse’ te informeeren, wat hun algeheele goedkeuring wegdroeg, afgaande op 't geen ik er hun van verteld had.

Ik wendde me daarom met vriendelijk verzoek tot madame Bodard, uit het Magazijn Jeanne d'Are, en kreeg na eenige dagen een allerminzaamst schrijven terug, dat ze persoonlijk naar den heer Chipault waren gegaan en er tegen den opgegeven datum kamers beschikbaar waren, voor 1 ½ franc per dag, mits we minstens, 8 dagen bleven. Voor petit-déjeuner werd 1 franc berekend en verder stond het aan ons te déjeuneeren en te dineeren waar we ons op die uren van den dag zouden bevinden. In het hotel zelf, hadden we voor 2½ franc, met 'n demi-bouteille excellente wijn en de koffie er bij, zeer voedzame, afwisselende en smakelijke maaltijden, heel wat beter dan voorheen in hotel Cailleux, waar men à la carte moest eten en dan voor 4 à 5 franc niet veel bizonders kreeg bovendien. Petit-déjeuner was ons een beetje schraal, ofschoon we een trekpot met geurige thee en volop fijn, zuiver brood met heerlijke boter kregen, daarom namen we er een ei met kaas bij en betaalden daarvoor een halve franc meer.

Bij aankomst waren we zeer nieuwsgierig te weten, hoe de kamers er wel zouden uit zien, maar verbeeld u mijne tevredenheid,

[p. 562]

toen ik 'n flinke ruimte met openslaande vensters zag, waar behalve een modern ledikant met helder linnen en een gewatteerde roodzijden sprei, een ruime kleerkast met spyche, waschtafel en waterkan, benevens verdere kleine snuisterijen stonden. De grond was geschilderd hout met een indische mat voor het ledikant. De andere kamers hadden ingelegden vloer en we waren allen zeer in ons schik.

We hadden niet veel te klimmen, daar het huis in een rots gebouwd is, op het hoogste punt van Montmartre, dat zoo men weet op steengroeven staat.

Mijn kamer was twee treedjes af, die der anderen een stuk of 7 op, terwijl de ontbijtzaal weer eenige treden naar beneden ligt en in rue Paul Albert gelijkvloersch uitkomt.

Behalve den tuin is er nog een flinke binnenplaats omringd met 'n manshoogen muur, van waar men met twee treedjes op, in den tuin komt.

En in tegenstelling met vele particuliere huizen en zelfs restaurants te Parijs, zijn er W.C.'s met fonteintjes.

Het is een zeer typisch gebouw, waar ook, rond den tuin en boven groote zalen voor diners en partijen liggen.

Men is er zoo vrij als een vogeltje in de lucht en wordt als bewoner voorzien van een nachtsleutel, waarmee men de poort op de binnenplaats opent en verder de sleutels van eigen kamers.

Het heeft er iets echt landelijks en toch is men in de onmiddelijke nabijheid van twee Métro-stations, een aan Chateau Rouge, waar men spoedig door een paar afdalende straten komt en een op place d'Anvers, waar men met de funiculaire, tegenover het magazijn Jeanne d'Are, nog gauwer is.

De gelegenheid doet zich hier meteen voor, om over de zoogenaamde nachtelijke onveiligheid een paar woordjes te zeggen, waar ik niet veel van geloof en ze niet erger acht dan in onze eigen hoofstad.

We zijn wel op alle uren van den avond en nacht thuis gekomen en hebben nog nooit iets verdachts gehoord of gezien en zoo ergens, dan huizen hier in den omtrek zeker wel apaches, getuige de arme straten en buurten om de Basilique, of 't moeten hier alle brave ambachtsmenschen zijn, want 't is er 's nachts bizonder vredig; meestal ontmoeten we geen sterveling en allerminst zwervende honden, wijl de eigenaars er veel te goed voor zorgen.

Ten overvloede wil ik den weg naar den ‘Rocher Suisse’ ook nog wijzen.

Heeft men zware bagage, dan is het verstandig een rijtuig te nemen, maar anders wandelt men op z'n dooie gemak van de gare du Nord, langs rue de Dunkerque, tot aan Square d'Anvers, waar men met een meter of 20 stijgen voor de funiculaire staat die u voor 10 centimes boven brengt. Daar gaat u rechts den hoek om en het laatste gebouw is ‘Au Rocher Suisse’.

Wie voor de eerste maal te Parijs komt, kan zelf heel spoedig overal den weg vinden, door zich dadelijk den platten grond ‘Paris Monumental et Métropolitain’ aan te schaffen.

Parijs is een heerlijke stad, om in ieder opzicht te genieten, zonder dat men veel geld behoeft uit te geven, maar men moet niet à bonne avonture wijdsche hotels of restaurants binnengaan, want dan is men in één dag meer kwijt, dan wij in tien.

Hopend de lezers, wier beurs grenzen heeft, als de onze, voldoende te hebben ingelicht, blijf ik verder bereid nog nadere ophelderingen te geven, waar men die mocht verlangen.

RARDA LIEFTINK.