De Hollandsche Lelie. Jaargang 24

Uit Christelijke Kringen.
Roman door Anna de Savornin Lohman.

(Vervolg van No. 13).

‘Maar zuster - hoe kunt U dat nu toestaan, dat Johnnie al die gebakjes eet’ - zei juffrouw Vermeulen verwijtend, en zette zich, na Johnnie plechtig op zijn voorhoofd gekust te hebben, met een zekere rechters-gestrengheid van zich tot vragen gereedmaken, neer aan zijn bedje. -

Zuster Nerveu haalde de schouders op - - ‘Mevrouw heeft daarin te beslissen, niet ik’ - zeide zij op een toon, die Nelly meteen hooghartig liet voelen, hoe 't in èlk geval háár ook niet aanging, wat er al of niet met Johnnie gebeurde.

[p. 230]

En het ventje, dat dadelijk opmerkend, met de scherpzinnigheid van veel-zieke kinderen, viel zijnerzijds bij: ‘u bent toch mijn mama niet - tante Nelly - u hebt geen jongetje.’ -

Het gebochelde oude-meisje kleurde. Zij voelde wel, dat het kind maar hiermee herhaalde wat de moeder in zijn tegenwoordigheid hatelijk over haar ongehuwd-zijn zei. Maar het behoorde tot hare gestrenge plichtsbetrachting van calviniste zich in al dergelijke dingen te dwingen tot een geduldig dragen van haar aangedane verongelijkingen, zonder ooit iets scherps terug te zeggen.

Daarom gleed zij ook dadelijk over de gebakjes-questie heen, door vergoelijkend te antwoorden:

‘Natuurlijk, natuurlijk Johnnie, - als mama het goed vindt. - Die weet het beste wat je hebben moogt. - En kijk nu eens wat ik voor je heb meegebracht.’ -

Zij ontrafelde de touwtjes van een vierkant pakje, dat zij in haar hand hield. Johnnie keek er maar met halve belangstelling naar. Aan den vorm vermoedde hij reeds wat er zou inzitten.

‘Zeker weer zoo'n vervelend boekje over zoo'n braaf jongetje, dat in den hemel komt’ - zei hij kribbig.

Inderdaad, zocht juffrouw Nelly Vermeulen bij voorkeur hare cadeautjes voor haar neefje onder het genre nuttige en stichtelijke lectuur. En Johnnie was er dan ook geheel en al van doordrongen, dank zij háár, dat men, om een Godewelgevallig kind te wezen, minstens voortdurend met allerlei beproevingen moest worden geplaagd, om dan, na die engelachtig geduldig te hebben geleden, vroegtijdig te sterven, - waarna de engeltjes het zieltje den hemel binnen droegen, en het lichaampje dáár weer heel gezond werd. -

- ‘Waarom kan ik op aarde niet óók reeds een gezond been hebben?’ - had hij eens willen weten. En tante Nelly's uitlegging, dat God wilde onderzoeken, door hem een ziek been te geven, of hij wel genoeg van Hem hield, en hem daarom dat lichamelijk lijden had opgelegd, als een kruis, dat hij willig moest dragen, - had hem geenzins bevredigd. -

‘Als God alles weet, dan kan Hij óók wel vóóraf weten, zonder zoo'n geplaag, of ik van Hem houd, of niet. Ik zou veel méér van Hem houden, als Hij mij gezond liet worden’ - had hij peinzend gezegd. - -

‘O, kijk eens Johnnie - wat mooie plaatjes’, kwam zuster Nerveu gedienstig-lief naderbij. Zij-ook vond in haar hart die overdreven godsdienstige boekjes van juffrouw Vermeulen malligheid, en kon zich Johnnies tegenzin er in heel goed begrijpen, maar het behoorde tot haar diplomatie van in de wereld weten vooruit te komen, dat zij iedereen trachtte te vriende te houden voornamer en van méér invloed dan zij-zelve. Juffrouw Vermeulen nu kwam zóó dikwijls bij het zieke kind van haar broer, dat het in elk geval beter was haar tot vriendin dan tot vijandin te hebben. En inderdaad was de zachte, bescheiden vriendelijkheid van de pleegzuster dan ook steeds een weldoend iets voor de zich op de voorname wereldsche jours harer schoonzuster verlegen en geminacht voelende misdeelde, die er nogtans niet geheel durfde wegblijven.

- - ‘En je moet het láátste plaatje eens bekijken, hoè lief’ - trachtte tante Nelly haar eigen versmaad geschenk op te hemelen. Zij liet op de laatste bladzijde een prentje zien, waarop twee kindertjes, twee meisjes, naast elkander geknield, aan een kinderledikantje lagen te bidden; de eene hield zich, wat deemoedig nog, op een afstand van de andere, een beetje achterwaarts. -

‘Het is zóó'n móói verhaaltje,’ legde juffrouw Vermeulen uit aan de in plaats van Johnnie bewonderende uitroepingen slakende zuster Nerveu. ‘Het is van een rijk meisje, dat hare ouders overhaalt een arm bedelkindje, dat zij op straat tegenkwam, als haar zusje in huis te nemen. - - En nu danken zij samen God, die twee kindertjes, dat Hij hen zoo bij elkaar heeft gebracht. Want, zie je, Johnnie, dat kleine meisje, Ninetje heet ze, geloof ik, die was, net als jij, een kindje-alleen. En zij wou zoo graag een zusje hebben.’ -

‘Ik niet. Ik wil geen zusje - en ook geen broertje,’ verklaarde Johnnie. ‘Want dan zouden die misschien gezond zijn, en dan zou papa niet meer zooveel van mij houden.’ -

‘O Johnnie, dat mag je niet zeggen. Je zoudt toch niet jaloersch willen heeten. Jaloerschheid is heel leelijk in kinderen en menschen. - Dat maakt onze lieve Heer héél bedroefd’ - -

‘Onze lieve Heer maakt mij ook bedroefd - omdat ik niet beter word’ - sprak Johnnie tegen -

Als altijd had hij het laatste woord, wist tante Nelly niet meer wat ze eigenlijk antwoorden moest op zulke weerspannige gezegden. Daarom vond ze het maar het verstandigst het woord tot de pleegzuster te richten, door afleidend te zeggen:

‘En hoe maakt U het - zuster? - Wat zit U hier knusjes!’

Immers, juffrouw Vermeulen behoorde tot dat in hare bewegingen en uitdrukkingen misdeelde menschensoort, dat te stijf is om ooit een onbekende werkelijk ongedwongenvriendelijk te kunnen behandelen. Ondanks hare heel-oprechte begeerte christelijk-nederig en toeschietelijk te wezen tegen iedereen, hoog- en laag-geplaatsten beide, hadden al hare gezegden, waar het ‘ondergeschikten’, als Marie Nerveu, of de kinderjuffrouw, of de

[p. 231]

dienstboden gold, iets genadigs-neerbuigends van: ik, de dame, wil mij nu, als ‘christin’, eens volstrekt niet op een voornaam standpunt plaatsen, maar erg lief en nederig doen. Het natuurlijk gevolg was, dat eenigzins fijngevoelige naturen, als b.v. die van de pleegzuster, zich daardoor veeleer afgestooten en gegriefd voelden, in plaats van haar om hare goede bedoelingen dankbaar te zijn.

‘Vindt U’ - zei Marie dan ook, héél effen - ‘Ik kan er niets geen bijzonders in vinden; 't is hier net als alle dagen.’

‘Ik meen - die mooie bloemen.’ - Nelly Vermeulen wist héél goed, dat haar schoonzuster altijd, overal in huis waar kennissen konden komen, bloemen zette, maar zij deed, om zich een houding te geven, alsof zij deze héél bijzonder vond. -

‘Och juffrouw, die bloemen hier in de kamer geven je toch de buitenlucht niet. - Alleen maar heimwee er naar.’ - -

Marie zei het, vóór ze het zelve wist. Ze was in haar hart verbitterd-jaloersch op die kromme krates - zooals ze haar nijdig noemde in stilte. Wat had die nu aan haar vele geld! Ze had immers toch geen gestel, en geen voorkomen, om iets van het leven te kunnen genieten, en 't gevolg daarvan was, dat ze nu aan 't femelen en dominees-naloopen was geraakt, bij wijze van troost. Alsof je dáármede den hemel kon verdienen! Nu, die hadden 'n goeie aan 'r. - Van haar moeder, de dominees-weduwe, wist Marie er wel wat vanaf, achter de schermen, hoe dat toeging. Dominee deze had van haar 'n jaarlijksche bijdrage, en dominee die kleedde zijn dochtertjes half van hare vele giften aan zijn vrouw. En je zoudt eens zien, als ze maar eerst heelemaal 'r eigen geld in handen kreeg, na den dood harer ouders! Dan werd ze met recht 'n zalige prooi voor die geestelijke raven! - Marie wachtte zich natuurlijk wel ooit zulke bittere uitvallen te doen tegen haar steeds heel geloovig-berustende moeder. Zij uitte zich nooit. Maar in haar hart vond zij God bitter-onrechtvaardig! Waarom had zij nu dien levensdrangin zich, dien gezonden lust tot genieten, en daarbij 'n knap gezicht, en 'n goed figuur, terwijl dat ongelukkige misdeelde mensch immers niet noodig had haar vele geld, letterlijk niets ervan profiteerde, door haar eigen être-achtige schoonzuster met den nek werd aangezien!

Juffrouw Nelly hoorde de verborgen klacht, die school in dien uitroep, maar, inplaats van iets hartelijks erop te zeggen, gaf zij dadelijk 'n droge christelijke vermaning ten beste:

‘O maar lieve zuster Nerveu, denkt U toch eens aan zoo'n heerlijke roeping als U vervult, zoo'n mooie taak.! - Als ik al die leegloopsters op straat zie dagelijks, die maar in-en-uit-loopen van den eenen ijdelheidswinkel naar den anderen, en dan al dat taartjes-geëet bij Krul, en die afternoon-tea's, die tegenwoordig bij Lensvelt-Nicola en overal er bij behooren, wilt U wel gelooven, dat ik me scháám voor al die haar leven en haar tijd dáármee verkwistende meisjes en vrouwen; ik zou ze wel willen toeroepen: Doe toch iets nuttigs, arbeidt toch in den wijngaard des Heeren.’

O ja, zuster Nerveu wilde het wèl gelooven, dat juffrouw Vermeulen dat allemaal méénde zoo. Zij wist wel, dat deze volkomen oprecht was, en dat alleen haar zwak verdraaid lichaampje haar had belet haar eigen aandrift, van zich aan een of andere liefdadigheids-inrichting heelemaal te wijden, te volgen. - De oude mevrouw Vermeulen daarenboven óók was er zeer tegen geweest:

‘Wacht dáár nu maar mee tot wij dood zijn, je naaste plicht is toch bij je ouders’ - had zij gezegd; - en Nelly, heel-onderworpen, had gewillig toegestemd. ‘Dáárom had God misschien haar wel die beproeving van haar ongelukkig lichaam opgelegd - om haar aldus zijn weg te wijzen’ - zeide zij geduldig.

Mevrouw Hermance Vermeulen had het óók 't best gevonden zoo. Die Nelly, met haar overspannen denkbeelden, was nog in staat anders haar heele vermogen te verdoen aan het een of andere christelijke gesticht, voor dit of voor dat, waar men haar zou weten in te pakken. - Zij was dan toch 'n erftante; en zij, de jonge Vermeulens, konden het best gebruiken, als hun zuster eens met haar zwak gestel onverwacht uit den tijd geraakte. -

Maar, al wilde Marie Nerveu dus gráág aannemen, dat juffrouw Vermeulen, in haar steile vroomheid, er wezenlijk zoo over dacht als zij daareven zeide, zij, Marie-zelve, had 'n heel andere levensbeschouwing, reikhalsde juist naar zoo'n nietsdoen-leventje van winkelen, en dan hier of daar neervallen in een leuke gelegenheid, om zich aan thee en gebakjes te goede te doen. Door haar gemakkelijken beminnelijken omgang had zij nog al veel kennissen behouden, rijker dan zij-zelve. Sommige waren hare patienten van vroeger; haar moeders freule-schap gaf haar daarenboven óók nog 'n aristocratisch afkomsttintje, - en dikwijls, als ze eens vrij was, werd ze daardoor meegevraagd voor een uitgangetje door den een of den ander. Dan genóót ze, had letterlijk moeite, onder het zedig-verpleegster-gewaad, zich niet al te opgewondenwereldsch te toonen. - God ja, als 't haar nog eens lukte den een of den ander in te palmen, 'n man met geld.! Heusch ze zou wel 'n goeie vrouw voor hem wezen. Ze had niets

[p. 232]

geen lastig karakter. Maar - 't zou niet gemakkelijk gaan; - 'n meisje zonder geld tegenwoordig, die blééf zitten - al had ze nog zoo'n aardig gezichtje - tenminste, als je niet met alles tevreden was, alleen maar 't deed om maar bezorgd te wezen. Maar dáár bedankte ze voor. 'n Man zonder geld gaf niet. Zwoegen en sjouwen in het huishouden, om je kinderen er met moeite en nood te helpen komen, merci, dan blééf ze nog liever die ze was, met 'n heel-goed betaalde betrekking, omdat ze bijna altijd rijke deftige families kreeg, - dank zij dokter Heideman, en nog 'n paar bekende doktoren, die haar steeds recommandeerden. - - - -

‘O ben je nog hier - Nelly -? - Ik dacht dat je al weer weg waart. - Er is hier een dame, die je graag eens wil komen opzoeken Johnnie, een nieuwe vriendin van mama, freule Stinia; - geef 's gauw een handje.’ -

Ellen, wat verlegen, was achter Hermance binnengekomen. Ze droeg nu lichte rouw, een zwart laken jacquette en rok, bij elkaar passend, maar de kraag en de revers met wit laken uitgeslagen. En haar hoed óók had 'n tikje wit. - Haar blond haar kwam zóó helder-zonnig uit onder den flatteerenden zwarten breeden rand, dat Johnnie naief antwoordde:

‘Maar die dame is toch veel jonger dan U; die kan toch van U geen vriendin zijn?’ - Mevrouw Vermeulen glimlachte. Ze was 'n te mooie vrouw, en zelve te jong óók nog, om de kinderachtige ijdelheid te hebben van zichzelve met heel-jonge meisjes op één lijn te willen stellen in leeftijd. Haar introductie van Ellen als ‘vriendin’ was maar 'n bloote gezelschapslievigheid geweest, waarbij zij zich niets had gedacht. Ellen was met hare moeder op haar jour gekomen, en had, gedachtig aan Mr. Vermeulen's uitnoodiging zijn ziek ventje eens te komen opzoeken, na een poosje gevraagd of zij het kleine patientje eens mocht zien. Eigenlijk was het niet zij-zelve maar Geerte geweest, die het eerst die vraag had geopperd. Want, toen Ellen haar enthousiast had verteld van dien aardigen mr. Vermeulen, naast wien zij zoo prettig had gezeten, op het diner ter eere van grootpapa, en dat hij haar had gesproken van z'n ziek jongetje, en had gezegd, dat 't hem plezier zou doen als zij dien eens wou komen opvroolijken, toen had zij - Geerte - dadelijk bij zichzelve overlegd, hoe ze zoo'n relatie niet moest verwaarloozen, met beide handen moest aangrijpen. Haar positie immers was toch altijd nog wat onzeker - voelde ze. Hoe lang 't nu ook was geleden met Fredi ten Have, en hoe breed ook de beschermende vleugels van haars vaders Excellentie-grootheid, en zijns tweede-vrouws deugdzaamheid haar dekten, er deden zich toch nog altijd hier en daar menschen en blikken op, die haar hatelijk beleedigend aanzagen, die ze daaromschuw ontweek. - Daarom was het goed als je zoo'n bolwerk van ouderwetsche degelijke orthodoxie achter je hadt, als de Vermeulen-côterie. Want, dóór de jonge generatie drong je van zelf ook door tot de oudere, tot den ouden heer en mevrouw Vermeulen, geacht en ontzien door al wie in den Haag een steunpilaar was van rechtzinnigheid en deftigheid in streng-godsdienstigen zin. Die waagden 't niet hun schoondochters doen en laten ooit openlijk te désavoueeren. Daarvoor was hun zoon hun te lief, hun zoon, aan wiens mooie carrière zij immers zóóveel vreugde beleefden! -

Daarom was zij, Geerte, het geweest, die 't ijs had gebroken, gezegd had, na een oogenblikje:

‘Mijn dochter houdt zóóveel van kinderen, lieve mevrouw Vermeulen, en Uw man heeft haar onlangs verteld van Uw ziek zoontje. Mag zij hem soms eens een oogenblikje gaan opzoeken? Uw man sprak ervan, dat hij zoo iets zoo prettig vindt, Uw jongetje, als hij een bezoekje krijgt.’ - -

‘O zeker, allerliefst van U.’ - Hermance vond eigenlijk die relatie met die indertijd zoo raar-besproken mevrouw Stinia nu niet zoo héél prettig, maar, door dat huwelijk van tante Horstenboer met den ouden heer Eduma de Witt konden ze toch immers niet goed er vanaf de dochter van den Excellentie in godsnaam óók te accepteeren, al was er dan ook een luchtje aan haar verleden.

Zij was dus dadelijk opgestaan, om zelve Ellen te introduceeren bij haren ‘armen lieveling’, - zooals zij haar kind theatraal betitelde in dergelijke aandoenlijkheidsmomenten op effect berekend. -

Juffrouw Vermeulen, rees op, groette stijfjes bij de voorstelling aan haar van het haar onbekende jonge meisje. -

‘Ik zal nu maar gaan’ - zei ze - ‘'t is te druk voor Johnnie zoovéél menschen om zijn bedje.’

Heel in een hoekje van haar arm eenzaam oude-vrijster-gemoed hoopte zij zoo innig, dat het kind haar tot blijven bij hem zou dringen. Zij zou 't zoo heerlijk hebben gevonden indien hij haar had willen liefhebben. Maar zij verstond ongelukkig niet de kunst hoe hem te winnen.

Hij zei dan ook niets, liet haar onverschillig gaan, keek met schuwe nieuwsgierigheid naar de onbekende nieuwelinge, die hem onbewust aantrok, omdat zij in leeftijd zooveel meer den zijnen nabijkwam, dan de ouwelijke tante.

Ellen had op De Ekenhuize, door haar

[p. 233]

zondagschool, en haar armenbezoeken, slag gekregen van met kinderen en zieken omgaan; er was iets zachts en behoedzaams in haar stem en spreken, dat kalmeerde. De pleegzuster gaf zij dadelijk een fermen warmen handdruk; voor pleegzusters namelijk had zij een onbegrensde naieve bewondering, omdat zij hen allen zonder uitzondering hield voor zelf-opofferende, alleen uit roeping handelende vrouwen.

Marie Nerveu harerzijds voelde het spontaan-hartelijke geméénde daarin, voelde hoe dit freuletje er niet eene was zooals zoovelen harer hoogmoedig-christelijk-voorname côterie, die haar, de ondergeschikte, genadiglijk beleefd behandelden, bij wijze van weldaad, waarvoor zij eigenlijk hoogst dankbaar diende te zijn.

- - - Johnnie had zijn zwijgende inspectie van zijn nieuwe bezoekster geëindigd. Ineens zei hij, nog onder den indruk van de schuifelende armelijke misdeelde verschijning, die zooeven was heengegaan:

‘Waarom hebt U ook geen bochel, net als mijn tante Nelly?’

‘Johnnie’, riep Marie Nerveu verschrikt. ‘Hoe kom je erbij!’ -

Ellen ook keek verbaasd een beetje. Maar Johnnie lichtte toe:

‘Omdat tante Nelly altijd zegt, dat God zoo rechtvaardig is, en zoo goed, en zoo veel houdt van alle menschen. Waarom heeft tante dan een bochel van Hem gekregen, en heeft Hij U zoo mooi gemaakt?’ -

Ellen zou geen jong meisje zijn geweest met gezonde zinnen, indien het zoo eerlijkuitgesproken kinder-complimentje haar geen glimlach van satisfactie had afgedwongen, ondanks haar af keuring van het gezegde-zelf. -

‘Wij mogen niet over Gods doen en laten oordeelen’ - zei ze, om maar wat te antwoorden. ‘Ik denk, dat God tante Nelly een veel mooier ziel heeft gegeven dan de mijne.’

‘Dat is dan óók onrechtvaardig’ - hield Johnnie nog vol. -

Maar Ellen, verstandig, leidde zijn gedachten af, door aan de zuster te vragen of zij al zijn speelgoed niet eens mocht zien? Dáárin kreeg hij pret, dat hij haar, met een zekeren rijkeluis-kind hoogmoed, al zijn schatten kon vertoonen. -

‘U moet eens zien, een groot hobbelpaard - en een tram, die wezenlijk electrisch gaat - en een heel, heel groot fort met soldaten. - Zuster, krijgt U mijn fort eens,’ beval hij.

Marie Nerveu had eigenlijk er allesbehalve zin in den boel nog meer overhoop te halen. De kamer lag al reeds vol met allerlei dingen, die zij straks kon inpakken weer, want de kinderjuffrouw wist bij al zulke gelegenheden steeds een of andere uitvlucht te verzinnen van juist elders noodig te zijn. Enfin, zij durfde niet onvriendelijk lijken tegenover die nieuwe kennis van mevrouw. Je kon niet weten wat die dan weer zou overklappen later. -

‘O maar Johnnie, wat een pracht’ bewonderde Ellen, toen het reusachtige ding op de tafel stond, en al de erbij behoorende kanonnen en soldaten werden ontpakt. - ‘En van wien heb je dat gekregen.’ -

‘Van Paatje - Op Kerstmis. - Ik wil het hier hebben op mijn bed. Paatje heeft er mij een plank voor laten maken, dat ik er op mijn bed mee kan spelen; - Zuster, ik wil de plank.’

Marie zette geduldig-gewillig alles voor hem neer. Gewoonlijk draaide hij lusteloosverwend zijn hoofd af van zijn speelgoed. Nu bereidde het hem een kinderlijk-ijdele voldoening Ellen's goed-gespeelde verbazing op te wekken over zijn vele schatten. Zij zelve hielp hem opbouwen en arrangeeren. Zij was nog jong genoeg, om er zelfs van lieverlede in te geraken in het spel. - Zij schoot met de kanonnen, en Johnnie liet de soldaten vallen. - - Het fort dreigde ten slotte door den vijand, - die onderaan was opgesteld door Ellen - te worden veroverd, als het nog lang zoo voort ging. - -

‘Meneer’ - zei de zuster, opstaand ineens. - Want de deur ging open, en m^r. Vermeulen, met zijn overjas nog aan, kwam naar zijn jongen kijken, zooals hij altijd deed als hij 's middags thuiskwam.

‘Paatje’ juichte Johnnie vroolijk. - ‘Wat bent U vroeg.’ -

Vermeulen gaf Ellen, die blozend was opgerezen, de hand. - ‘U hier freule; dat wist ik niet. Hoe aardig van U mijn jongen zoo te komen bezighouden. - Speel je prettig Johnnie.?’ -

‘Ja,’ zei hij met beslistheid, ‘Maar het is nog niet uit. Tante Ellen gaat verliezen. -Háár soldaten zijn al bijna allemaal gesneuveld.’ -

Vermeulen zag het kinderboekje, dat zijn zuster had meegebracht, op den deken liggen. - ‘Van wie heb je dat nu weer gekregen?’ - vroeg hij, aan het losgewikkeld papier en het touwtje erneven wel herkennende, hoe het een pas meegebracht cadeautje was, en er eigenlijk Ellen op aanziende. -

‘Van tante Nelly’ - zei Johnnie onverschillig. ‘Die brengt altijd van die vervelende boekjes mee.’ -

‘O, is mijn zuster er geweest?’ - Vermeulen vond het maar het best te doen, alsof hij niets gehoord had, door die vraag tot de pleegzuster te richten; terwijl moest hij verstolen kijken naar Ellen's mooi blond-haar uit den zwarten hoed, en naar haar lenige jonge figuur. 'N verduiveld lief meisje, en zoo doodeenvoudig nog in haar doen!

Ellen harerzijds dacht hoe jammer het was,

[p. 234]

dat zoo'n slanke knappe man zoo'n ongelukkig kereltje tot zoontje had. Wat moest dat hard voor hem wezen! Haar aldus opgewekt medelijden maakte haar sympathie voor hem te grooter.

‘Maar nu moet ik naar huis’ - zei zij, wat verlegen opstaande. - ‘Mama is binnen bij mevrouw Vermeulen, weet U. Ze zal niet weten waar ik blijf.’ -

‘Eerst uitspelen’ - drensde Johnnie. - ‘U verliest. Nu loopt U weg. Dat 's flauw.’

‘Laat ik U niet storen,’ verzocht mr. Vermeulen. ‘Als U 't goedvindt, zal ik wel even binnen zeggen aan Uw mama, dat mijn jongen U nog niet wil missen. U ziet wel hoe 'n genot hij heeft. Hij krijgt er een kleur van.’ -

‘Als U mama wilt waarschuwen, wil ik wel blijven nog’, zei Ellen bereidwillig. -

‘En dikwijls terugkomen?’ - vroeg Vermeulen. Zijn oogen zagen haar daarbij zoo vriendelijk-vragend aan. Zij antwoordde dadelijk, zonder zich te bedenken.

‘O, ja, zeker, als Johnnie 't prettig vindt’ - Vermeulen gaf zijn jongen, die al reikhalsde om met het spel door te gaan, een kus, reikte haar de hand tot afscheid:

‘U ziet wel, U doet er een goed werk door’ - herhaalde hij.

Toen zij eindelijk naar huis moest, stal Ellen, zonder het te vermoeden, het hart van Marie Nerveu, door de eenvoudige vriendelijkheid waarmede zij zeide:

‘O maar laat ik U éérst helpen al dien rommel weer op te bergen. Wat een boel heb ik gemaakt!’

En, toen de zuster beleefd protesteerde: ‘Neen, neen freule, stellig niet, dat is immers mijn werk.’ -

‘Ik zou mij schamen als ik U met al die uitpakkerij liet zitten, 't Is immers door mij gekomen eigenlijk.’ - Zij liet het zich dan ook niet nemen alles aan te geven, terwijl Marie het weer op zijn plaats in de kast zette. -

Toen ze eindelijk klaar was, en van Johnnie afscheid nam, vroeg hij ook:

‘Komt U gauw terug? Ik vind U erg prettig om mee te spelen’.

En, voor één keer, was Marie Nerveu oprecht, terwijl zij er bij voegde harerzijds:

‘Ja, freule doet U dat. We hebben zoo'n prettigen middag gehad’. Zij voelde het: dit freuletje behandelde haar niet in schijn maar metterdaad als gelijke. - En dat deed haar, de door zoovele voorname christenen en christin- nen dagelijks hoogmoedig getrapte, goed.

(Wordt vervolgd).