De Hollandsche Lelie. Jaargang 24

Varia.

Nog eens: Slavenzielen.

Onlangs schreef ik in dit Blad een artikeltje over de slavenziel-achtigheid van de menschen als geheel genomen, naar aanleiding van het walgelijk aanbidden van den vulgairen Roosevelt; onderstaande, uit de democratische Telegraaf overgenomen, interessante nieuwigheden geven weer 'n staaltje nommer zóóveel van den minnen aard van 't menschdom, dat zulken nonsens met graagte leest, omdat het gaat over 'n ‘voornamen’ meneer, 'n koning liefst.

Deze week vertoeft hij^*) in Eaton Hall van Chester, het buitenverblijf van den 41-jarigen hertog van Westminster. Hij is daar in even vroolijk als voornaam gezelschap. Want de gasten van Eaton Hall munten door hun ‘bonvivante’ natuur uit. Enkele jaren geleden speelden daar een paar vrienden van den hertog een ‘mock-burglary’, door 's nachts in het kasteel in te breken - voor de grap.

Iederen dag wordt op het ruime veld van Eaton Hall polo gespeeld, in welk spel koning Alfonso matador is. Hij rijdt, stoutmoedig, in hemdsmouwen, tegen de beste Engelsche polospelers op. In een rijwedstrijd tusschen paren, waarbij de cavalier uit het zadel moest stijgen, om beider namen in een boek te schrijven, en daarna naar het einddoel te galoppeeren, kwam koning Alfonso het laatst van de tafel weg. Doch met zijn mededingster haalde hij in vluggen galop alle paren op één na weer in.

‘You see, I had to write down such a long name,’ merkte hij op.

Zijn grootste pret had hij over een ‘mock bull-figt’. Stierengevechten mogen in Engeland niet plaats hebben. Doch zijne Spaansche majesteit houdt er zoo veel van. Zijn gastheer vond er het volgende op:

De hertog en eenige adellijke heeren verschenen in de kleurige kleedij van toreadors, matadors en picadors, gereed tot het bevechten van een stier. Een teeken werd gegeven. En daar verscheen, springend, het gevaarlijke dier. Uit een auto-hoorn slaakte het vervaarlijke kreten. En toen de stierenvechters het met hunne rottingen hadden afgemaakt kropen er twee voorname heeren uit zijn huid.

De koning van Spanje had nog nimmer zooveel pret gehad en lachte tranen.

(Telegraaf).

Iedereen zal mij toegeven, dat je elk gewoon huisvader, (koning Alfonso heeft nu drie kinderen in leven), die zich zoo bespottelijk-kinderachtig amuseert met 'n schouder-ophaling om zijn nulligheid zou voorbijgaan. Maar, verbeeldt je, nu geldt het 'n vorst. Nu geldt het 'n man, die over duizenden en honderdduizenden regeert, en hun wel en wee in handen heeft, die het doodvonnis van Ferrer onderteekende, die telkens staat voor de grootste onlusten en moeilijkheden en oproeren, die al eens bijna is verongelukt door 'n anarchistischen aanslag, - en die van dat alles geen dieperen, ernstigeren levens-indruk behoudt, dan dat hij zich amuseert als 'n kleine jongen met verkleedpartijen en met quasi-inbrekerijen!!

Enfin, dat de man niet anders is dan zóó onbeduidend, kan hij niet helpen, ik kom maar op het slavenziel-achtige van 'n publiek, dat met gráágte zulke nonsensverhaaltjes slikt, omdat ze lezen mogen daarin van 'n koning. Onlangs gaf, ik weet niet meer wat voor bekend Engelsch tijdschrift, ons een heele lijst photo's ten beste, om ons te laten zien, ‘dat prinsen zich net zoo amuseeren als gewone stervelingen’. 't Zoontje van den kroonprins van Duitschland liep met 'n emmertje op één plaatje, dat van bovengenoemden koning Alfonso van Spanje groef in het zand, de kleine, aanstaande Tsaar speelde met een beertje, etc., etc.! Alweder, dat die kinderen zich aldus amuseeren, is niets meer dan natuurlijk. Maar dat je in hoogen ernst, in plechtige onderschriften, wordt meegedeeld: ‘Men ziet hieruit hoe prinsen zich net als gewone kinderen bezighouden,’ - zie dat is eenvoudig walgelijk van slavenziel-achtigheid, waar het de lezers geldt van zulke lectuur.

Waar is het verschil met den tijd vóór de revolutie, toen je zelfs de intiemste verrichtingen van Lodewijk XIV, en zijn opvolger, plechtig vond geboekt in memoires.!

Dáárom wordt nu geglimlacht. Maar die geschiedschrijvers geloofden ten minste nog aan 't goddelijk recht van hun souvereinen; daarom was hun slaafsche aanbidding vergefelijk. Dit bourgeois-achtig gedoe echter van quasi-democraten heeft geen enkel pardon aan te wijzen voor hun slavenziel-gedrag.

Maak 'n anarchie meneer Domela Nieuwenhuis en consorten, en let dan eens op hoe gauw Uw eigen vrienden zelf zich

*) Koning Alfonso van Spanje.

[p. 111]

dan verbakken tot 'n nieuwen ‘adel’ en voor elkaar op de knieën gaan liggen.

De menschen veranderen nooit in dat opzicht van slavenziel-achtigheid.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.