De Hollandsche Lelie. Jaargang 23

Gescheiden.

I.

Mijn Ziel, waarom zingt Gij zoo droeve zangen.
Dat heel mijn wezen wordt van wee vervuld?
Kunt Gij haar somb'ren grondtoon niet vervangen
Door blijder - van berusting en geduld?
Al breekt nog niet het licht van beter dagen
Zich baan door 't duister van Uw lijdensnacht -
Gij zult door klagen 't leed niet lichter dragen,
En vindt in 't koest'ren van Uw smart geen kracht!

Hoe zal zich ooit de wijde wonde dichten,
Die 't Lief U sloeg met wapens van Haar haat? -
Als Gij haar scherpe pijn niet wilt verlichten,
En haar met wellust wreed weer openslaat!

O, wist mijn lief, hoe Gij al dieper zinkt
In tranenzee, waarmee G' Uzelf omringt!

II.

O, als je wist van 't weenen mijner ziele
- M'n Lief - om 't leed, dat heel mijn leven vult
En zag de weemoedstranen, die er vielen
Op 't smartekleed, waarin haar 't noodlot hult.

O, als je wist van 't wellen mijner tranen
- M'n Lief - uit bron, die maar niet drogen wil,
Omdat ik 't eind niet zie der lijdensbanen,
Waarlangs mij 't lot steeds verder voeren wil!

O, als je wist, - m'n Lief - hoe in mijn handen
De smartevlammen, die ze dragen, branden.
En hoe mijn harte door je haat vergaat!

Dàn zou je liefde zich weer tot mij wenden
En mij beloften van herleving zenden -
Als lentezon tot 'n bloem, die stil te sterven staat!

III.

Ach, is voor goed nu ons geluk verloren?
Moet ik alléén door 't leven verder gaan?
En zal ik nimmermeer zijn uitverkoren
In 't lichte schijnsel van je ziel te staan?

M'n Lief, m'n Lief, ach, moet ik eenzaam lijden
In 't duister, dat al dichter om mij zweeft?
Moet ik alléén een leven verder strijden,
Waarin je liefde voor mij niet meer leeft?

O, God, mijn krachten zullen mij verlaten!
Dan stort ik neer, in d' afgrond van mijn leed.
Maar in den dood zal ik mijn Lief niet haten,
Die niets van 't schrijnen mijner smarten weet.

Onzichtbaar zal mijn ziel haar dan omzweven,
En haar, onstof'lijk, reine liefde geven!

PAX.