De Hollandsche Lelie. Jaargang 23

[p. 603]

Toerekenbaar?
door Mevr. Ovink - Soer.
(Vervolg van No. 37).

Ze hadden heusch niet geweten, dat den kamerheer dit onschuldig genoegen verboden was. Wilde Frau Baronin niet eens voor deze enkele maal de hand over 't hart strijken? Er kwam nu juist zulk een beeldig tableau, dat moest de baron zien....

Met een glimlach bleef Frau Baronin beleefd doch beslist afweren. ‘Veel dank, U is te vriendelijk, maar waarlijk mijn man kan niet meegaan. Ik durf het tegenover den dokter niet te verantwoorden.’ Even verzette de kamerheer zich. ‘Ja, ziet U, dames, mijn vrouw meent mij dit genoegen te moeten onthouden... anders...’

Mevrouw von Hohenheim nam de bevende hand van haar man tusschen de hare, en als ware de zaak nu afgedaan, wendde zij zich, geheel tot hem. ‘Zit je zoo goed, beste, heb je geen hinder van die openstaande deur? Zal ik deze lekkere perzik voor je schillen? We moeten wat voortmaken, 't is al laat.’

Met een koele buiging beantwoordde zij den minzamen groet der Engelschen en knikte Fräulein toe. ‘Ja, ja, ga maar mee als U lust heeft, ik breng den kamerheer wel naar boven.’

En gedwee was de baron meegegaan, zich een kleine jongen voelend, die op zijn plaats is gezet.

Dat gevoel was hem tot nu toe bijgebleven, maar 't was toch niet prettig voortdurend bedild te worden. Gretel liet hem steeds doen wat hij verkoos, en wat een aardig jolig ding was ze toch; zoo vroolijk als een vogel. Waarover had ze 't nu weêr zoo druk? en glimlachend keerde de oude heer zich tot zijn druk babbelend gezelschapjuffertje.

‘Wat wou je, kind? Zondag op 't bal een walsje met me doen? Loop heen, malle meid, ik dans immers niet meer. Doe jij 't maar dubbel voor ons beiden,’ raadde hij goedig, 't ongepast familiare, dat in Eräulein's voorstel lag, niet eens opmerkend.

‘'k Ben bang, dat Frau Baronin mij geen permissie zal geven,’ pruilde Gretel. ‘Er moet entreé worden betaald, weet U.

Er zullen een massa menschen komen want 't wordt overal bekend gemaakt. De directeur vertelde mij, dat de booten nog heel laat, extra zullen varen om iedereen weêr thuis te brengen.’

Opgewonden klapte zij haar handpalmen tegen elkaar, haar oogen straalden, en met een hoog, schel stemmetje riep ze: ‘O ik moet dansen, ik hoop toch zoo, dat Frau Baronin mij laat gaan, want ik zal nooit kunnen stil zitten, als 'k die zalige walsmuziek hoor.’

‘Je moet mijn vrouw straks maar dadelijk vragen of je moogt,’ meende de kamerheer.

‘'k Durf niet,’... zuchtte Gretel. ‘Wil de kamerheer 't voor mij vragen? Och toe! Herr Kammerherr. Dan zal ik straks uw scheiding nog eens op nieuw maken,’ en Gretel schaterde het uit.

‘Hoeft niet, kind, hoeft niet.’

‘Ja wel, ja wel,’ hield ze aan. ‘En ik weet twee aardige mopjes, die moet Herr Kammerherr hooren. Ze boog zích naar haar meester toe, en vertelde fluisterend en gichelend een paar grappen, die vrijwel op 't kantje àf waren.

De eigenlijke porteé verklaarde ze niet te begrijpen, die moest de baron haar duidelijk maken. En ze deed vragen, die haar toehoorder onmogelijk beantwoorden kon.

De oude heer zat vóór zich heen te schudden van den lach. ‘Och, Och! hij moest Emilie toch eens vertellen wat een onschuldig schepseltje die Gretel nog was.’

't Onschuldig schepseltje hield intusschen met een juist binnen gekomen jongmensch: ‘Augensprache.’ Hij zat zich aan een glas bier te verkwikken, en dronk haar toe. Zij lachte verstolen, en bleef hem aankijken met de mooie schitteroogen. Maar haar gedachten waren er niet bij. Ze flirtte maar zoo'n beetje uit gewoonte, omdat ze 't nu eenmaal niet laten kon. Fräulein had een kostelijk geheim waaraan zij voortdurend denken moest.

Een knappe student, rijk, Freiherr bovendien, dat was een partij, waarmee zij voor den dag kon komen.

En dat ze hem veroverde, had ze alleen zich zelve te danken, aan haar eigen weloverlegde, slimme tactiek.

Ze kende Max von Eichendorff nu bijna drie weken en had hem bijna dagelijks ontmoet. (Want, al deed ze 't altijd voorkomen alsof ze zoo half en half de slavin was van de familie von Hohenheim, ze wist toch menig uurtje vrij te maken.)

In het begin was ze alles behalve toeschietelijk geweest, deed of ze zijn verliefde blikken niet opmerkte, lachte hem uit als hij om een enkelen kus smeekte.

[p. 604]

En toen ze hem eindelijk af en toe een vurig kusje gunde, moest dat een hooge gunst een uitzondering blijven. Geen ongepaste vrijheden, daar was ze niet van gediend. Ze tikte hem venijnig op de vingers als hij haar tegen haar zin trachtte te liefkoozen. ‘Handen thuis, mijnheer de student. Als je zooveel van arme Gretel houdt als je zegt, moet je maar eerlijk aanzoek doen om haar hand, en je aanzienlijke familie verklaren, dat je haar en geen ander tot vrouw wilt.’ Met 't air van een prinses wist ze haar aanbidder op een gepasten afstand te houden, hem intusschen half dol makend door haar afwisselend spel van koel terugwijken en behaagziek toenaderen. Dikwijls sarde ze hem opzettelijk. Ze had er plezier in, als hij zich opwond tot een blinde woede, haar woest heen en weer schudde, en de polsen rood kneep. Dan gilde ze 't uit van angstig genot, om zich 't volgend oogenblik los te rukken, en hem met een uittartenden schaterlach te ontvluchten. Ook gebeurde 't wel, dat ze van Eichendorff dagen achtereen ontweek, koel en onverschillig langs hem heenkeek, onder zijn oogen coquetteerde, tot hij als een geranselde hond aan haar voeten kroop, net zoo lang bad en smeekte, tot ze hem weer in genade aannam. Op die wijze had Gretel den jongen man geheel in haar macht gekregen en zoetjes aan gebracht, waar ze hem hebben wilde. Eindelijk had hij dan ook 't beslissend woord gesproken, haar gevraagd zijn vrouw te worden en plechtig, onder vurige eeden beloofd, zoo spoedig mogelijk af te studeeren.

Dan zouden zij troûwen al verzette de heele familie zich er tegen. Dank zijn moeders erfdeel was hij finantieël onafhankelijk.

Al had Max haar de stipste geheimhouding laten beloven, Gretel nam het hiermee zoo nauw niet.

Ze kon 't niet nalaten triomfantelijk tegen Frau Baronin op de mogelijkheid te zinspelen, dat ze al spoedig haar eigen meesteres zou zijn, dat een aanzienlijk, rijk jongmensch aanzoek had gedaan om haar hand.

‘'k Heb wel gezien, dat U erg druk bent met dat pedante studentje,’ viel Mevrouw von Hohenheim kalm in, ‘en ik heb U al eens willen waarschuwen. Pas maar op met dat jonge mensch; ik geloof nooit, dat hij is waarvoor hij zich uitgeeft, en zijn studentschap alleen in 't insigne op zijn blauwe pet zit.’

Gretel haalde de schouders op. ‘Wat wist Frau Baronin er van? Had zij zijn kaartje gezien met: Max Freiherr von Eichendorff? 't Klonk nog al niet voornaam!

Dat hij veel geld had, was voor Gretel een uitgemaakte zaak. Slechts een rijk man kon zich de luxe permiteeren zulk een groote parel in de dasspeld, zulke zware ringen met kostbare edelgesteenten te dragen, als Max von Eichendorff deed “Natuurlijk” Frau Baronin gunt mij geen rijken Freiherr,’ dacht 't meisje, ‘uit puren nijd tracht ze te stoken. Maar 'k laat mij mijn geluk niet afhandig maken.’

Hé, 't liep haar toch wel mee in de wereld. Ze was best tevreden met haar leven. Nu wéér dat zalige bal in 't vooruitzicht! Max walste goddelijk, dat wist ze al.

Gretel kon den zondag bijna niet afwachten.

Eindelijk was de vurig gewenschte balavond dáár. Den geheelen dag had er, vooral onder de bakvisschen groote opgewondenheid geheerscht. De mooiste japonnetjes waren voor den dag gehaald, en zoo noodig opgeschrikt met een kantje hier, een strikje dáár.

De vijf Engelsche meisjes liepen met de handen vol bloemen, sjirpten als jonge musschen, huppelden, waar ze stonden. De danslust zat haar reeds in de beenen. Doch ook de andere dames verheugden zich op de danspartij. Er zouden zooveel heeren komen, dat men niet bang behoefde te zijn als muurbloem te fungeeren,

't Kwam er wat op aan, dat men volstrekt niet wist wien men tot cavalier kon krijgen.

In de balzaal is iedere man een ‘heer’ en een kelner walst dikwijls beter dan een baron.

Wie hier zoo over denken mocht, Mevrouw von Hohenheim natuurlijk niet. Met Mevrouw van Rheden en nog eenige families had ze dadelijk besloten geen voet in de danszaal te zetten.

‘Maar Gretel mag toch zeker wel een uurtje gaan, niet waar, lieve?’ vroeg de baron schuchter.

‘Daar moet 'k nog eens over denken,’ antwoordde zijn vrouw. ‘Om je de waarheid te zeggen heb 'k 't veel liever niet, dat ze met al die half-heeren ronddraait, en er dubbel op los coquetteert, nu ik geen oog op haar kon houden.’

‘Kom, kom, ze heeft er zich zoo op verheugd’

‘Ja, dat hoef je mij niet te vertellen, ze denkt nooit anders dan aan haar eigen plezier, maar daarvoor krijgt ze van ons geen salaris als gezelschaps juffrouw.’

(Wordt vervolgd.)