De Hollandsche Lelie. Jaargang 23

Toerekenbaar?
door Mevr. Ovink Soer.
(Vervolg van No. 28).

Gretel lachte al weer. Ze was bezig voor den spiegel haar haar glad te kammen, en keek verstolen van haar eigen mooi gezichtje naar 't verouderde, te hoog gekleurde gelaat der ‘Gnädige Frau.’ Met den adelijken titel en al 't geld toe, zou ze toch niet graag Mevrouw von Hohenheim zijn geweest, in plaats van Gretel Hünert.

Heerlijk toch jong en mooi te zijn en aller oogen tot zich te trekken! 't Kon haar niet schelen wien ze toebehoorden: heer of knecht mits ze er slechts bewondering in las. Om dan 't aardig spelletje te vervolgen door die hartstochtelijke blikken te beantwoorden met

[p. 476]

een onschuldig vragende uitdrukking in de groote kinderoogen, alsof ze niet wist, dat er zonde en verleiding in de wereld bestonden.

Al meer dan eens had ze aanzoek gehad om haar hand, maar ze wilde een goede partij doen, ver boven haar eigen stand, en die zou ze in 't kleine residentiestadje, waar iedereen haar kende, niet gemakkelijk vinden. Nu 't had den tijd nog, ze was pas twintig.

Met haar kalm, koud temperament, voelde zij zich sterk in 't leven, dat zooveel gevaren medebrengt voor 't mooie kind uit minderen stand. Gelukkig maar, dat ze niet hartstochtelijk van aard was. Want van aankomend meisje af, had ze steeds aan verzoeking bloot gestaan. Bij vader en moeder thuis, in den kleinen kruidenierswinkel, werd pas druk verkocht, toen zij mede hielp bedienen. Moeder, streng en vroom, zag 't niet graag, joeg haar dikwijls naar ‘achteren.’ Vader riep Gretel juist om te helpen, en nieuwe klanten te lokken. Ze wist wel, dat men in de buurt van haar zeide: ‘die Gretel Hünert maakt de mannen gek met haar mooi gezicht en coquette kuren.’ Ze lachte er om, en wist de aanbidders op een gepasten afstand te houden. De liefde zou haar niet ten val brengen. Al liet ze geen gelegenheid voorbij gaan om naar hartelust te ‘flirten,’ dikwijls tot de uiterste grens, er over heen gaan, daar paste ze wel voor op, daarvoor had zij haar eigen ikje veel te lief. -

Toen ze ná vaders dood haar duf tehuis was ontvlucht, (waar zuster Elsa moeder tot hulp bleef) stond ze aan veel meer verleiding bloot, doch gaandeweg leerde zij de kunst ook beter verstaan om met lonken en lokken alles te beloven en niets te geven.

Haar eerste meesteres vermoedde niet hoeveel moeite haar man zich gaf om 't beeldmooie kindermeisje voor zich te winnen. Maar 't heksje was Herr Graf te slim afgeweest en had zijn mooie cadeaux en de haar heimelijk toegestopte douceurs hoogstens met een kus betaald.

Hier zou de heer des huizes 't haar niet lastig maken. Frau Baronin was een nare feeks, die haar doorzag, en zich niet liet inpakken door vleierij of comediespel.

Toch wilde Gretel bij den kamerheer blijven, tot ze een goede gelegenheid vond om met een familie buitenslands te gaan. 't Trok haar avontuurlijken zin vreemde landen te bezoeken.

(Wordt vervolgd).