De Hollandsche Lelie. Jaargang 23

‘Om de eere Gods.’
Roman door Anna de Savornin Lohman.
(Vervolg van No. 19).

Geert was bezig te snuffelen in de zilverkast, in al de geschenken, die ze bij haar huwelijk had cadeau gekregen, overwegend waarmee van al dat moois ze zou kunnen pronken op een intiem dinertje als dit, zonder dat het al te uithalerig leek. Ze had zooveel bonbon-lepels en roomscheppertjes en zilveren theepotten etc. etc., dat ze geen keuze kon treffen, als een kind zich vermeide in al haren rijkdom, zonder voort te maken, nu en dan coquet zichzelf spiegelend in den glans van 't een of ander voorwerp dat ze opnam.

Govert-Jaap was naar de Kamer, had haar met z'n gewone verliefde teederheid gekust toen hij wegging, gezegd dat ze er zoo goed uitzag, zich zoo uitstekend hield, ondanks ‘dat’... met een blij-trotsch knipoogje van: Dat zal me eerst een vreugde zijn... als het zóó ver is...!

En ze wist wel, dat hij gelijk had, ze zàg er goed uit, ze voelde zich ook kerngezond gelukkig, stond met een zucht van lichte zelfvoldoening op, rekte zich, keek in den spiegel.

Haar gezicht wàs frisch - knikte ze zichzelve goedkeurend toe - heel niet vervallen, zooals zoo dikwijls soms bij jonge vrouwtjes in dien tijd. - - Vervelend van haar figuur... Enfin, iedereen wist ‘het’ nu toch, immers?... 't Was maar iets tijdelijks... Als alles goed afliep, en je werdt goed behandeld, dan kreeg je je oude vormen wel weer terug... Haar nieuwe japon voor van middag zat in elk geval uitstekend voor zoo'n gelegenheid als deze... Liberty had 't uitstekend gevat wat ze hebben moest - - en dat heel zachte blauw stond haar zoo goed... Ze wou er op haar voordeeligst uitzien - - als Fredi... - -

De knecht kwam binnen, gaf haar op 't zilveren presenteerblaadje een telegram. -

Ze schrikte - als alle vrouwen - van telegrammen...

Openmaken maar gauw - overlegde ze, terwijl ze afteekende... 't Was aan haar man geadresseerd: Baron Stinia. Maar 'n telegram - dat legde je niet ongeopend weg... Ze rukte nerveus 't papier los...

En daar stond het in ziellooze letters: ‘Mevrouw Stinia beroerte; toestand hoogsternstig. - Dr. Veldtman...’

Dadelijk flitste het door haar heen, veel meer dan schrik, of medelijden met Govert-Jaap, of met zijn zieke tante: ‘God wat beroerd dat 't nu vandaag juist zóó trof... Hoe moest dat nu met dat dinertje!... Ze kon toch niet... Ze had zich zóó op dat gezellig weer bij haar aan huis komen van Fredi verheugd...’

- Maar Govert-Jaap zou nóóit willen dat het nu van daag dóórging, zou natuurlijk dadelijk met den middag-trein naar 't Noorden vertrekken... Als ze hem nu onmiddelijk dat telegram naar de Kamer liet brengen, - hij kwam niet thuis voor de koffie gewoonlijk, vandaag ook niet, - dan had hij 't nog ruim bijtijds natuurlijk...

Van drift stampte ze met haar voet op den grond... Dat 't net nu zóó treffen moest... - - Als 't één dag later was gebeurd...

En toen, als 'n plotselinge uitredding: ‘Maar wààrom ook niet één dag later?’ Dat had ze toch in haar eigen hand ten slotte... Als ze 't hem eens gaf na 't dinertje, van avond, zei dat ze 't had vergeten in al de drukte...

Aan de zieke, stervende misschien, die daarginds lag te wachten, in langzaam omkruipende uren van op bed liggen, op den als zoon aangenomene, dacht ze niet. Ze had van tante Stinia, gedurende dat logeeren bij haar op De Ekenhuize, menige ernstige terechtwijzing moeten slikken, zooals b.v. toen haar op dien Zondag-ochtend werd de les gelezen, dat ze eigenlijk niet half zooveel deugde in tantes oogen als die vrome domineesvrouw en haar burgerlijke dochter. En, aan terechtwijzingen was Geert, door haar vader bedorven en door haar omgeving, van kind af te weinig gewoon geweest, om die aan een eenvoudige afgezonderde oude dame als tante Stinia, die ineens in haar leven kwam, te kunnen vergeven... Wel ging 't door haar denken, dat ze Govert-Jaap verdriet zou aandoen, dat het tegenover hèm niet mooi was wat ze vóórhad... En dat hij kwaad óók zou zijn om haar vergeetachtigheid, haar 'n standje zou schoppen...

[p. 331]

‘'N prettig einde van 'n gezellig dinertje...’ lachte ze nerveus in zichzelve..., bij de voorstelling van dat komende standje.

Als 't niet om Fredi geweest was... Maar ze had er zich zóó op verheugd, en alles om hèm zoo fijn gearrangeerd met de bloemen, die ze bij Maitland van der Laan zelve had overlegd... en haar nieuwe japon óók was om hem...

En, als tante Stinia nu waarschijnlijk stierf, dan kon ze 't niet eens hervatten na 'n dag of wat, dan was alles voor onbepaalden tijd uitgesteld, want dan moesten ze in den rouw, en straks werd het zomer, en, wie weet of Govert-Jaap, die in alles van die soort dingen nog zoo precies-ouderwetsch dacht, 't zelfs in 't najaar al lang geleden genoeg zou vinden om dinertjes te willen geven...

‘Tante is voor mij als een eigen moeder’. - Ze hoorde hem 't alweer zeggen - voor de zooveelste keer. - Voor een moeder, ten minste als je 't doet zooals 't hoort, moet je zóó lang in den zwaren rouw. - -

Die mogelijkheid, 't onbepaalde van 't uitstel, gaf den doorslag. - Ze stond op, wierp 't telegram in een laadje van haar bureautje. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Lizzy van der Hooph kwam 't eerste, heel laag gedecolletteerd; dat was óók een van haar praktijkjes, dat zich bij alle gelegenheden te pas en te onpas décolletteeren, op hoop van zegen. - En ze vertelde stekelig:

‘We hebben zoo dolletjes paard-gereden, gisteren, mevrouw Verheulen, en Fredi ten Have en ik...’ - Dan: ‘He wat zie jij er geéchauffeerd uit: Voel je je niet goed?...’

Geert kende die maniertjes: dat zichzelve te goed doen op haar mannen-relaties, en dan meteen en-passant een hatelijkheid plaatsen aan 't adres der ‘vriendin’ voor wie hare confidenties bestemd waren... Anders trok ze zich van Lizzy's jaloezie-uitvallen van dien aard niets aan; de naijver der leelijke op de mooie was te voelbaar. Maar nu, in haar nerveuze stemming, prikkelde 't haar toch, vroeg ze scherp:

‘Sinds wanneer noem jij meneer ten Have bij den naam?’ - -

Want ze was ervan overtuigd, dat daarvan geen sprake was, omdat Fredi maar 'n enkele keer op een ceremonieus diner bij de van der Hooph's aan huis kwam. Lizzy kleurde dan ook, voor zoo ver haar meelkleur daartoe vatbaar was, en haalde de schouders op, ontwijkend...

‘Natuurlijk zeg ik niet Fredi tegen hem zelf... Maar iedereen noemt hem immers Fredi als er van hem gesproken wordt. Bij den naam noemen.! Verbeeldt je.! Papa en mama zouden 't niet comme il faut vinden.’

Dit was 'n vinnigheid terug aan 't adres van Geerte, wier ouders háár familiariteit met ten Have, en het elkaar Geerte en Fredi noemen, niet hadden belet, omdat Excellentie Eduma de Witt oorspronkelijk vurig had gehóópt op dien mogelijken schoonzoon - vóór Govert-Jaap was komen opdagen. -

‘Ja..., als iemand ook zóó weinig bij de menschen aan huis komt, als Fredi bij jullie’ - kaatste Geerte nog gauw terug - stond meteen op om haar nichtje Reesema en haar man te ontvangen. - -

‘Zie zoo, dat had dat giftige kind nog net beet. -’

Lizzy was inderdaad geel van kwaadheid, terwijl zij haar verzuurd gezicht niet ontplooide voor Gerty's begroeting, en eerst wat toeschietelijker werd, toen Nout zich neven haar in 'n fauteuil wierp, met een luie smakbeweging van vadsig man.

‘En hoe gaat het met jou - nichtje. - 'k Heb je gisteren gezien. - Op den ouen Scheveningschen weg... kranig hoor... Wat zit die mevrouw Verheulen toch slecht in den zadel,... géén de minste houding...’

Nout Reesema vond het wat deftig al die voorname relaties die zijn vrouw hem had aangebracht... die van haar vaders kant, ginds in 't verre Noorden, van den ijzerwinkel, die werden genegeerd natuurlijk,... maar de Eduma-afkomst van haar moeder dáárdoor werd hij gereleveerd in die Haagsche high-life-kringen, die hem en zijn mama, om die jenever-stokerij-lucht, die nog al te verschonwelriekend aan hun geld hing, met een beetje neerbuigendheid van: kom ons niet te na, plachten te behandelen. Sinds hij met Gerty was getrouwd, en als particulier secretaris optrad van zijn oom, den Excellentie, al was dat meer in naam dan metterdaad, kwam hij er dagelijks meer in. En daarom vond hij zoo'n aangetrouwd nichtje als Lizzy van der Hooph evenzeer iemand, met wie hij liever goede vrienden bleef, dan haar tegen zich te maken. Je kon niet weten met wien ze nog trouwde, al lukte 't dan ook niet vlug tot nog toe. En, in elk geval was haar vader er toch, de man, die bij de Koningin-Moeder alles kon gedaan krijgen.! Hij, Nout, wist ook wel, dat hij haar niet beter kon behagen, dan door háár op te vleien ten koste harer steeds door haar benijdde elegantere ‘vriendinnen’. Ieder, die Lizzy van der Hooph maar even kende, wist dat trouwens. -

Zij glunderde ook héélemaal op. -

‘Vindt je óók niet? - - Ik begrijp niet, dat ze 't niet zelf opmerkt... En ze wordt zóó dik. - - Fredi ten Have had bepaald moeite met 'r, vóór ze in 't zadel was...’

Lizzy was plat en mager en hoekig, en daarom noemde ieder harer vriendinnen per-se ‘zoo dik’...

Nout, die mevrouw Verheulen, volbloedige

[p. 332]

stevige blondine, vrij wat appetietelijker vond dan Lizzy's dorheid, liet dat punt rusten met diplomatie, releveerde liever het onderwerp ten Have:

‘O ja, dat's waar, ten Have reed met jullie... 'n kranige kerel, houdt zich zóó goed’...

‘Hij komt óók eten van middag’ - viel Geert in... ‘Ik ontmoette hem toevallig op nicht van der Hoophs jour, en heb hem toen metéén gevraagd’...

‘Dat's gezellig’ - zei Gerty heel geméénd, want ze vond 't eigenlijk 'n saai feest, wat de heeren aangaat, haar eigen man, dien ze alle dagen zag, en dien vromen braven Hendrik Stina, en dan Sjoerd, nog de beste van de drie, maar dien Lizzy, op hèm gevraagd, wel geen oogenblik aan 'n ander zou gunnen...

Ze kwamen bijna gelijktijdig, Sjoerd Eduma de Witt, met z'n wat fatterig, al te gesoigneerd, al te veel den tiptop-Engelschman-spelend uiterlijk van gedistingueerd Haagsch uitgaanjongmensch, en Fredi ten Have, rechtop, militaire houding, blond en roodverbrand, ondanks al zijn er doorgaan, zijn algemeenbekend leventje van de kat in donker knijpen, toch gezond nog, frisch, veerkrachtig, met 'n door zijn beroep getrainde manlijkheid over zich, die de anderen misten in hun bestudeerde fatjes-verwijfdheid, Nout Reesema veel te dik al, kaalhoofdig reeds, Sjoerd klein en tenger, met 'n nietig wipkneveltje, en 'n geaffecteerde stem van daardoor zijn noordsch accent willen verbergen...

‘Zeg toch aan meneer, dat we wàchten’ - - beval Geert, nerveus, aan den knecht...

Ze had Govert-Jaap niet hooren thuiskomen - was toen al boven geweest om zich te kleeden... Hij was zeker, zooals gewoonlijk, dadelijk in zijn studeerkamer gaan zitten werken, pas op 't laatste oogenblik, toen zij allang weer beneden was in den salon, wat toilet gaan maken... Ze had het wel prettig gevonden hem niet onder vier oogen meer te zien...

Hij kwam dadelijk - zich excuseerend. - ‘Er was, door 'n interpellatie, ineens 'n extraavond-zitting van avond. - - Daarvoor had hij nog wat moeten nazien, een en ander moeten aanteekenen. - - 't Speet hem vreeselijk, dat het nu juist zoo trof, ter gelegenheid van dit dinertje. - Maar de heeren zouden hem wel excuseeren, nietwaar? - - “Plicht gaat voor.” - -’

Ze knikten alle drie, gewichtig-doenerig, zich ineens heel gedwongen, gewild-oudemannetjes-achtig voelend tegenover dezen toch slechts enkele jaren met hen verschillenden, ernstigen man, die 't leven zoo heel anders, zoo in hun oogen ‘bekrompen’, in zijn eigene van de éénig-ware zijde, namelijk als eene van God ontvangen verantwoordelijkheid opnam. Voor hen, voor die andere drie, was het niets dan zelf-amusement.

Govert-Jaap-zelf voelde óók de klove tusschen hem en die jongelui. Hij kwam zichzelf lomp, zwaar, onbehouwen voor, nevens hun lichte, luchtige salon-praatjes, wist niet wat hij eigenlijk zeggen moest. - - De politiek interesseerde hun niet...

Toch deed hij tegen Nout Reesema een poging. - Die was toch in elk geval de particuliere secretaris van zijn schoonvader.

- ‘Heb je de debatten gevolgd... 'n zéér gezochte aanval ineens op den minister van kolonieën... Dat subsidie mag niet worden ingetrokken... het is 'n questie van leven of dood voor dat Militaire Thuis; en juist onze kolonialen hebben zoo iets zoo dringend noodig, in die verleiding ginds...’

... Nout, met 'n onverschillig geeuwtje, waarachter hij z'n onbenullig er niets vanaf weten verborg, redde zich er uit met 'n salon-phrase:

‘Ja, 't is verkeerd - - doodjammer - - Maar laten we de dames nu niet met politiek vervelen...’

‘O, als je blieft niet’, beijverde Geerte zich in te vallen - ‘ik hoor er al meer dan genoeg van... eerst thuis erbij grootgebracht met den paplepel... en nu van m'n man...’

‘Kind, waarom heb je mij dan genomen,’ - trachtte Govert-Jaap te schertsen. Maar scherts van dit soort, luchte gezelschapscherts, ging hem altijd stijf en onhandig af...

Lizzy, door 't opstaan om Govert-Jaap te begroeten, had gelegenheid gekregen zich zóó dicht neven Sjoerds stoel te schuiven, dat ze bijna knie aan knie met hem zat. Hij, als neef, kon zoo familiaar doen als hij verkoos, zocht met haar samen in één spoorboekje welken trein zij overmorgen zou nemen, om een dagje naar Leiden te gaan; natuurlijk kon ze dat niet dan juist op dit oogenblik beslissen, hoofd aan hoofd met hem geleund in 't boekje turend. - Het was bepaald hard te moeten opstaan voor het diner... Maar ze had Sjoerd naast zich aan tafel... en hij was allerliefst van daag. Hij deed zijn best, zonder eenige toekomstplannen toch, enkel, om Geerte plezier te doen... Govert-Jaap, aan Lizzy's anderen kant, bleef afgetrokken, vervuld met de Kamer-zitting, met de vraag of dat subsidie zou moeten geöfferd worden aan de tegenpartij. -

Hij was niet vóór al dat geschipper.... 't gebeurde te véél vond hij - - Hij was er meer voor dat 't ministerie gezamenlijk viel, desnoods om een schijnbare kleinigheid, maar gezamenlijk, terwille van de goede zaak, dan dat men losliet telkens 't een of ander beginsel, alléén om maar de stemmen-meerderheid te behouden, aan te blijven, tot iederen prijs. - -

O ja, hij wist wel dat z'n schoonvader hem

[p. 333]

't een beetje geïrriteerd geantwoord had van middag: - - ‘Die subsidie-questie kan je niet iets noemen waarmee ons beginsel staat of valt.... Ik óók vind met de liberalen, dat die zaak van dat christelijke Thuis voor militairen heel onhandig door dien gouverneur is aangepakt; in de kolonieën moet je zoo iets met takt doen... geen aanstoot geven’.....

Maar met dat al.... 't Gold toch een christelijke instelling - om de kolonialen van den jenever en de onzedelijkheid af te houden. - - De liberalen maakten er enkel zoo'n lawaai-questìe van om persoonlijke redenen, omdat ze den Gouverneur Ginds, die, zelf een rechterzijde-man, de subsidie had toegestaan, door dit kabaaltje een hak wilden zetten....

En de záák van Christus, de ‘goede’ zaak, die leed er onder, onder zulk geharrewar. Want, den kolonialen Christus prediken, dat was toch 't doel van zoo'n militair christelijk Thuis - - en dat moesten zij, de ministers in Christus naam, immers uit alle macht bevorderen....

- Hij schrikte op door 't schelle lachen van Gerty - aan zijn andere zijde. Gerty en Geerte hadden Fredi ten Have tusschen zich in, dan volgde op Geerte Reesema, en dan naast hem weer Sjoerd. Dat trof heel, best zoo, had Geert berekend; Sjoerd was daardoor wat dame betreft alleen op Lizzy aangewezen, en Nout, die altijd te lui was om 'n aardige tafelbuur te zijn, 't liefst lekker at en dronk, en niet gestoord werd daarin, dien kon ze óók gerust een heer aan zijn zijde geven, met wien hij niet behoefde te praten. Fredi, wat hem betreft, vond dat hij heel best zat tusschen de twee mooie nichtjes. Gerty was vóór haar huwelijk heelemaal niet zijn genre geweest, zoo kwijnend, zoo blasé. Maar nu beviel ze hem veel beter, met dat volbloeide, gezonde mooi, dat hem óók in Geerte zoo zinnelijk aantrok, en daarbij durfde ze zooveel gewaagde dingen zeggen, van die dubbelzinnigheden, waarin hij, Fredi, 'n pret had van belang, omdat 't van 'n zoogenaamd fatsoenlijke vrouw veel amusanter is, dan van die meiden waarmee je je amuseert stiekem.

Gerty's gedurfdheid, waartegen zij niet op kon, maakte Geerte 'n beetje geprikkeld, daardoor nog te begeeriger Fredi voor zichzelve te behouden... Ze wond zich op, liet zich telkens inschenken, lachte luid; toen Fredi haar aan 't dessert een cigaret presenteerde uit zijn koker, nam ze er een... omdat Gerty óók rookte...

Govert-Jaap zag het eerst toen zij al een paar trekken gedaan had...

‘Geerte, wat valt je in’, - riep hij strengafkeurend...

‘Je lijkt mama wel’ - viel zij wat bits uit... ‘Ik ben toch geen klein kind meer... Als ik nu rooken wil...’

‘Ik heb het je vroeger nooit zien doen...’

‘Wel mogelijk - - ik heb er nu lust in...’

Ze zei het kortaf. - Govert-Jaap zweeg. Er was even een pijnlijke stilte... Tot Fredi ten Have, om 't ijs te breken, met zijn gewone gemakkelijkheid begon:

‘Meneer Stinia, ik kom dezer dagen 'n beroep bij U doen op Uw welwillendheid... M'n oppasser wil uit den dienst - trouwplannen... 'n Heel oppassende jongen, - zoodat ik hem heb beloofd, dat ik bij alle invloedrijke menschen die ik ken voor hem zal aankloppen om 'n baantje...’

‘Ongelukkig zijn er altijd veel meer liefhebbers, dan baantjes te vergeven... en ik heb óók m'n eigen protégés, al 'n heele lijst...’

‘O, maar zoo laat ik me niet wegjagen - - Ik houd toch vol... Ik herinner er u telkens opnieuw aan - - nietwaar, ik mag u toch bij gelegenheid wel eens een en ander van zijn antecedenten vertellen - zijn naam u opgeven - enz....’

Govert-Jaap vond het goedhartig, dat die luchthartige pretmaker toch wél wat over had voor 'n ander blijkbaar; 't stemde hem milder.

Geert zat met stralende oogen... vond Fredi edel. Net iets voor hem zich zóó veel moeite te geven voor 'n gewonen oppasser...

En ten Have, dien 't in den grond niets schelen kon wat er met den man gebeurde, wist wel, hoe hij zich in gezelschappen aangenaam maakte door zulk soort van goedkoope goedhartigheid. Dat was een van zijn hoofdeigenschappen, die gemakkelijkheid waarmee hij zich aanpaste aan den aard van de menschen waarmee hij omging. Hij voelde instinctief, dat Govert-Jaap van die zijde 't best was te benaderen, eene van Helpt-elkander; óók dat Geerte, met haar oppervlakkige gevoeligheid, over zoo'n quasi belangstelling in zijn minderen heel in extase zou geraken, als deed hij wonder wat bijzonders...

Hij gaf 't adres op, terwijl Govert-Jaap, die naar de Kamerzitting moest, afscheid nam, het staande in zijn notitieboekje noteerde, beloofde: ‘Als ik iets doen kan bij gelegenheid, graag.. herinnert u er mij in elk geval nog eens aan... er zijn er zoovelen, die solliciteeren’.... - - - - - - -

Ziezoo, nu werd het eerst 'n leuk avondje, nu de ‘doleerder’ weg was. Ze noemden hem allemaal nu zoo, achter zijn rug om. Sjoerd had het rond verteld, dat Fredi ten Have dien bijnaam had uitgedacht; hij had er Geerte eens om hooren schaterlachen, vóór 't engagement...

Lizzy had Sjoerd meegetroond in de serre, moest er hem volstrekt planten laten be-

[p. 334]

wonderen... Gerty en Fredi en Geert bleven in den salon... Nout zat nog aan tafel ná te rooken en te drinken......

Fredi werd sentimenteel, keek Geerte met verliefde blikken aan...

‘Waarom komt u nooit meer tennissen... mevrouw?’ - -

Gerty kuchte beteekenisvol, en begon toen haastig haar thee uit te drinken. - -

Geerte bloosde van ergernis... Alsof die Fredi niet heel goed zag wáárom ze niet kwam... En die flauwe Gerty ook, met dat laffe gekuch!...

‘Later misschien’ - zei ze ontwijkend. - -

‘O ja - later - - natuurlijk’, mompelde Gerty - - en giechelde. - -

‘Dat was 'n jolige tijd’ - verzuchtte Fredi. - - ‘He, wat lijkt me dat lang geleden al.’ -

‘Zóó, vindt je mij zóó oud geworden?’ - informeerde Geerte coquet...

‘U bent jonger dan ooit... Maar u bent nu zoo ver van mij, armen vlinder, van daan... 'n zoo deftige solide hollandsche huisvrouw’... En daarbij keek hij brutaal langs haar figuur - zoodat ze opnieuw bloosde. -

Geerte werd er bepaald melancholiek van. Die nare bevalling ook!

Haar nichtje, die veel eerder was getrouwd, had nog niets getrouwde-vrouw-achtigs, zag er in dat heel soepele witte japonnetje, met een wit ceintuur en 'n paar rozen, uit als 'n jong-meisje. -

‘Hoe vinden jullie mijn japon?’ - vroeg ze, om af te leiden. - -

‘Ik moet 's voelen - - ik beoordeel altijd de stoffen óók’ - zei Fredi, en kwam naast haar; boog zich over haar heen, om te streelen langs 't golven van de neervallende plooien.

Zij voelde zijn heeten adem even, - zag neer op zijn dik-blond-stoppelhaar...

En, heel duidelijk aan haarzelve, in haar opgewonden toestand, voelde ze een wilde, haast onweerstaanbare begeerte in zich opbruischen dat hoofd naar zich toe te trekken, het te overstelpen met zoenen - zoenen - zoenen. - -

'n Begeerte, zooals ze die nooit had gevoeld naar Govert-Jaap, - wiens liefkozingen ze aannam zonder ze zelf te begeeren. -

- - Gerty, met haar kopje thee in de hand naar hen glurend, herinnerde zich 't opeens: Dat was wáár ook, dat Fredi 'n oue vlam was van Geerte. Nu 't was haar te gunnen zoo'n afleiding, nu ze zoo tot aan den hals toe in de soliditeit zat, door dat huwelijk met den doleerder. -

‘Zeg kinderen’ - riep ze met een onbekookte begeerte om goedhartig te zijn, door Geerte het gemakkelijk te maken Fredi veel te zien... ‘Jullie moeten morgen bij mij komen kijken naar m' nieuwe boudoir-ameublement... Ik vond dat mat-rose zoo gauw gefaneerd - ik heb alles nieuw genomen.’ - -

‘Ik heb 't immers al gezien - - toen je het hebt uitgezocht’ - antwoordde Geert. - Maar Fredi, sneller Gerty's bedoeling radend, viel in: -

‘Maar ik niet... Als ik morgen een kopje thee mag komen halen....’

‘Ik ben thuis - - zonder mankeeren,’ beloofde Gerty. ‘Kom jij nu ook Geerte?’ - - Toen stond ze op om Nout te gaan zeggen, dat het hun tijd werd.

Hij zag er rood en verhit uit, in-vulgair, nu de cognac en sigarenreuk met hem meekwam als een golf van drank- en societeitsatmospheer. - - En zijn reeds verslapte grofzinnelijke trekken waren, nu hij moe was en slaperig, veel geprononceerder onbeduidend, zijn oogen zagen rood, en zijn gezicht was opgedroesd. - Gerty, fijn, aristocratisch poppetje nevens hem, wipte met een naar de serre om Lizzy en Sjoerd op te zoeken. - -

Het was nog niet in orde tusschen die twee, dat zag ze dadelijk aan Lizzy's ontevreden, verzuurd gezicht, aan de verveelde houding waarmee Sjoerd op het canapetje meer lag dan zat. - Terwijl Lizzy, op een paar groote dwars-over-elkaar gelegde kussens gezeten, zóó dat je haar beenen zag uitstrekken uit haar rok en diep kon inzien in haar gedecolleteerde japon, hem zinnetjes vóórlas uit een boek...

Zij wou 't gauw dichtslaan - - maar Gerty hoorde nog heel duidelijk iets van 'n naakte vrouw en een bad, en vroeg nieuwsgierig:

‘Wat lees je... Lizzy...’

‘O, 'n héél kunstzinnig boek...’ spotte Sjoerd - - ‘ten minste dat zegt Lizzy - - De Witte Dorothea - - de geschiedenis van een juffer, die in haar bad wordt bekeken door een schilder - en met hem wegloopt. -’

‘Nette jonge meisjes-lectuur,’ kon Gerty niet inhouden. - - Maar Lizzy, die zich veel te goed deed op hare artistieke ontwikkeling, en die aanwendde als een gemakkelijk en bruikbaar voorwendsel, om al hare heerenkennissen bij naakte schilderijen en dito bustes te sleepen, of te onderhouden over realistische boeken van hetmeest-onomwonden genre, wees haar pedant te recht: - -

‘Als je wat deedt aan moderne literatuur, zou je weten dat De Witte Dorothea in Duitschland een groeten opgang maakt. - Het is een boek dat je moet gelezen hebben. - En ik wilde Sjoerds meening weten - - - uit een literair oogpunt natuurlijk.’ - - - - - - - - - - - - - - - - -

(Wordt vervolgd).