De Hollandsche Lelie. Jaargang 23

‘Onder de Rendieren.’
uit het Noorsch van Matti Aikio.
(Vervolg van No. 17.)

Jussa ijlde met de flesch vooruit. Nikko Nille overnachtte namelijk bij den ouden Jongo.

- Nikko Nille sloeg een zijweg in, die naar den westelijken oever van de rivier leidde. Daar ging hij zitten op een half onder de sneeuw bedolven houten schutting, die er opgericht was om de ski-loopers in hun vaart te stuiten. De ‘ouwe’ moest tijd hebben om zich dronken te drinken. Hier was 't stil en men was ver van den landweg.

Aan het noorden van het hemelgewelf vertoonde het Noorderlicht zich in lange tongen. Zigzagswijze trilden ze heen en weer in de phosphoresceerende zee onder den melkweg, vormden een krul en verdwenen dan warrelend in Zuidelijke richting. Als opgehitste, mystieke slangen uit de sagen-wereld, wrongen zij zich als leden zij de hevigste pijnen op gloeiende kolen uitgestrekt. Met spookachtige snelheid schoot de weerschijn over de blauwachtig-witte sneeuw met de fonkelende kristallen stippen, flitste als een lichtstreep over de pijnbosschen aan de kanten van het dal en over de platgedrukte nevelmassa boven de rivier. Af en toe opende dat duizend-armige, dunne, geel-witte hemelspook hier en daar een blauwe plek met groote, kalm-flikkerende sterren.

De schrale takken van de berken en wilgen op de landpunt aan den overkant der rivier

[p. 286]

ademden een dunnen nevel uit, die de koude op hetzelfde oogenblik kristalliseerde tot witte guirlanden van dichte rijmfranjes.

De stammen met hun dikke basten schenen niet meer dan donkere aderen. Maar de omhulsels der knoppen scheidden terpentijn af en klemden zich om de vrucht. Een kleine musch, die een ijsharden knop niet los kon krijgen omdat haar snavel door de kou geen kracht genoeg had, zat op een tak met de teere pootjes in de bitterkoude rijmfranjes gedrukt. De kou verspreidde zich van haar staartje over heel het lichaam. De oogleden vielen toe, terwijl zij trachtte haar kopje en nek onder de vleugels te verbergen, wat haar niet gelukte. Het vogeltje viel op den sneeuwbodem, met de pootjes onder den buik opgetrokken.... Maar het laatste wat het ondervond was een gevoel van innig welbehagen. Het droomde dat het door een warme lucht vloog, die geheel vervuld was van den heerlijksten zonneschijn.

Nikko Nille sperde zijn oogen eens goed open. Hij keek naar iets dat scheen te bewegen en over een rondgerugde sneeuwvlakte gleed in 't Zuidwesten. Niettegenstaande den grooten afstand kon hij goed zien, want de volle maan was juist in het Oosten opgekomen....

Biettar Oula weet nog niet wat ongeluk is. Maar dat kan nog komen. Nikko Nille zeide het zelfs hard op: ‘Dat kon nog komen.’ - Arme Elle!.... Op een mooien dag staat zij alleen, jong en hulpeloos. Enfin - Nikko Nille zal niet te hard tegen haar zijn. Hij zal haar wel een handje helpen. Maar als zij dan op een avond naar hem toekomt en hem aan hun vroegere liefde herinnert dan zal hij zeggen:

‘Elle ik heb medelijden met je. Maar je weet dat ik AEra Marit liefheb en zij houdt van mij. De volgende maand trouwen we.’ Dan zakt Elle in elkaar en huilt bittere tranen. En dan zegt hij alleen: ‘Vaarwel lieve Elle! De Heer beware je!’.. Meer zegt hij niet - en laat haar daarop alleen....

Nikko Nille voelde een koude rilling langs zijn rug glijden.

De winkelier had zich niet heel veel moeite gegeven om de scheur behoorlijk toe te naaien. De herinnering aan het zooeven gebeurde stak vreeselijk af tegen Nikko Nille's hoogdravenden droom...

Lieve hemel, zouden die oude beenderen van ‘de ouwe’ dan nooit eens uit elkaar vallen! En zij dreigde hem op den koop toe met ‘te blijven rondspoken’ als zij eenmaal dood was. Alsof ze nog niet lang genoeg op de aarde vertoefd had - haar geest behoefde er werkelijk niet te blijven rondspoken. Alsof zij de laatste tien jaar al niet meer op een representant van 't doodenrijk dan op een levend wezen geleken had! En die AEra Marit, die daar zoo jeugdig rondliep en zoo mollig was en zoo lief! Inwendig was hij er al lang tegen in opstand gekomen en hij had moeite genoeg om zijn bittere teleurstelling te verbergen. Hij was aan den drank geraakt en dronk hoe langer hoe meer en werd ruw als hij dronken was, maar gelukkig alleen maar met zijn mond. Dan gilde hij, sneed op als een idioot en smeet met zijn geld. En misschien had hij ook wel eens een rendier gestolen.

In het begin was hij een ridderlijke echtgenoot geweest. Hoewel een waar echtgenoot, was hij eigenlijk nooit geweest. En wat meer zegt - hij had tot op den dag van heden zijn reinheid weten te bewaren. Wat dat betreft kan hij dus met recht zeggen dat hij een braven man voor haar geweest was. En hij had feitelijk ook een goed hoofd, hij was lid van 't bestuur van 't district. De president stelde veel prijs op zijn oordeel. Maar hij had nooit leeren schrijven. Hij teekende zijn naam met vastgehouden hand.

Hoe menige lente was hij niet met zijn kudde naar het Noorden getrokken, overtuigd dat als hij in den herfst terugkwam er niets anders van ‘de ouwe’ over zou zijn dan een treurig verhaal over haar dood. - Nikko Nille sjokte naar huis.

Jussa en eenige andere jongens vermaakten zich op de plaats op de gewone wijze - zij hielden het Noorderlicht voor den mal. Zij hielden allen een koekje omhoog en riepen: ‘Gakko! Gakko!’ (koekje, koekje!) Het Noorderlicht scheen woedend te worden en dreigde hun met zijn stralen te grijpen - maar de jongens wisten zich altijd op het juiste oogenblik in de smederij te verbergen.

‘Jussa!’ riep Nikko Nille.

‘Hier ben ik,’ zeide Jussa, terwijl hij naar Nikko Nille toe kwam. ‘De ouwe is al stomdronken en zoo gedwee als een lammetje... De sleutels? - Die zullen even gemakkelijk uit haar handen los laten als het haar van een verrot rendiervel.’

‘Kan jij niet naar binnen gaan en ze zien te krijgen?’

‘Ja, wat zal ik je zeggen - zij schreeuwt hoog en laag dat jij eerst binnen moet komen om ook een borrel te krijgen.’

[p. 287]

Die verleiding was al te groot voor Nikko Nille. Hij trachtte de deur voorzichtig te openen, maar het ijs tusschen de kieren piepte allerverschrikkelijkst. Zonder om zich heen te kijken, sloop hij voorzichtig naar ‘de ouwe’ toe, die bij het vuur zat en haar pijp met een houtje aanstak.

‘Zoo - ben je daar mijn jongen! Nu zal je eens een lekkeren borrel van me hebben! Dien zal de ouwe Zare je zelf inschenken! - Dacht je misschien dat de oude Zare haar jongen geen borrel gunde?’ Eén enkele, gebrokkelde tand schitterde, toen zij haar lippen tot een breeden glimlach plooide.

Nikko Nille liet den brandewijn door zijn keel glijden.

‘Ik zou even in de kast moeten.’

‘Zeker, mijn jongen. Maar eerst een kus!... Nu heb ik je niet gekust sinds - - ja, de hemel weet of ik je wel ooit gekust heb! Maar nu zal je me er een geven - en een flinke ook!’

Nikko Nille stond als aan den grond genageld. Zoo iets had ‘de ouwe’ nu nog nooit bedacht. En zij zou 't nu zeker ook nooit gedaan hebben als Jussa 't haar niet in 't hoofd gepraat had. En zij scheen 't werkelijk te meenen. Het hielp niet of hij al ‘lieve’ zeide - dat zag hij wel, daarom moest hij maar doen alsof hij 't prettig vond, dacht hij.... Hij was al op 't punt om zich voorover te buigen, toen hij op 't zelfde oogenblik AEra Marit in 't oog kreeg, die een eindje verder zat en vuurrood zag van 't ingehouden lachen. Maar voor hij zich terug had kunnen trekken had ‘de ouwe’ hem al bij den kraag gepakt. ‘Wacht eens even, nou kom je er zoo gemakkelijk niet af.’

‘Ben je niet wijs, Zare!’

‘Dat komt er niet op aan - een kus zal ik hebben!’ Zij hijgde van inspanning om bij zijn mond te geraken en moest zulke gymnastische toeren maken, dat zij op haar manken been rondtolde en tusschen de spijlen kwam van een paardenslede, die Jongo aan 't maken was - en op hetzelfde oogenblik barstte de scheur, die de winkelier genaaid had weer open. Daar stond Nikko Nille met het linker halfdeel van zijn bovenlichaam bloot - en ‘de ouwe’ lag op den grond tusschen de spijlen van de arreslee - met het korte, kromme been in de hoogte. Nikko Nille kon bijna geen adem meer halen, 't was of hij een emmer ijskoud water over zijn lijf kreeg. Maar plotseling kreeg hij een idee. Hij trok zijn mes uit de schede en sneed het stuk van zijn paesk dat de kusgraage Zare in haar hand had aan den kraag door en maakte zich uit de voeten.

De dikke AEra Marit met haar kromme beenen proestte van 't lachen. Haar dikke lichaam ging onder haar rok en blouse op en neer als een spartelende, dikke schol, terwijl zij voortdurend met haar handen op haar vette dijen sloeg. Af en toe moest zij de tranen afvegen, die door het lachen over haar mollige wangen liepen. Haar kleine oogen en stompe neus verdwenen bijna in 't vet van haar wangen.

‘Help me toch eens op!’ riep ‘de ouwe’ met de flesch in de eene en de afgescheurde mouw in de andere hand.

‘Allee op - ouwe heks!’ zeide Jussa, terwijl hij trachtte haar op te krijgen. ‘Je hebt je vergist, hoor, als je je verbeeldde dat Nikko met Jozef zaliger in eerbaarheid kon wedijveren.’

Het ouwetje was zoo buiten zich zelf geraakt dat zij als een manke vogel door de kamer waggelde en tegen AEra Marit aanviel. ‘Heb jij hem gekust? Zeg eens?’ Zij greep haar mededingster hij haar blouse en schudde haar heftig heen en weer. ‘Zeg eens, heb jij hem gekust?.. Kijk me eens aan, jonge gans die je bent! Wees maar zeker dat de ouwe Zare wel zal blijven leven al is 't alleen maar om jullie te plagen!.... Versta je me?.... Jullie zullen elkaar lonkjes toewerpen tot je allebei vergaat - evenals twee rendieren, die ieder aan een kant van de schutting staan.

AEra Marit kleurde van verlegenheid, sloop weg en haastte zich naar den zolder, waar zij met haar ouders sliep, die ook Lappen waren, welke rendieren hielden. Haar trage bloed had haar nooit aan liefde-gevaren blootgesteld. En daar Nikko Nille van zijn kant ook een getrainde asceet was, paste dat uitstekend. Als hij af en toe eens dreigde los te barsten schrikte hij er zelf zoo van dat 't altijd uitliep op een volmaakte zelfverloochening.

(Wordt vervolgd).