De Hollandsche Lelie. Jaargang 23

Sonnetten.

I.

O leven, dat ik warm heb liefgehad
en nòg bemin, maar tevens vrees en haat,
hoe gaat ge naast mij met zoo strak gelaat,
en volgt mij onafwijsbaar op mijn pad?

Is dìt uw wraak voor hem, die u verlaat -
omdat hij hunkrend hooger zocht naar dàt,
wat hij van ù vergeefs gebedeld had -
dat gij hem nooit meer uit uw macht ontslaat?

O leven, laat mij nu in vrede gaan,
waar 'k juichend stijgen kan op kracht van zangen,
dàar, waar ik licht en schoonheid vinden kan!

Wij hebben immers nooit elkaar verstaan!
Wat houdt ge dan mijn ziel nu nog gevangen
en kluistert haar in vreemden tooverban?

MARIE SCHMITZ.

II.

O, dat ik nu kon stijgen op de kracht
van lichte zangen naar die blauwe bogen,
die hoog en ver zich welven voor mijn oogen,
zoo puur als d'oogen van een kind dat lacht.

Mijn ziel is moe, en zwaar naar d'aard gebogen.
Ze heeft zoo lang op liederen gewacht,
die glanzen zouden door den grauwen nacht,
als parelen van goddlijk mededoogen.

Maar 't leven kluistert met onwrikbre hand
mijn ziel, bezoedelt ruw mijn blanke denken,
dat hooger wil, naar 't eeuwig stralend licht.

O reine kunst, nauw aan Godzelf verwant,
Gij goddelijkste aller Godsgeschenken,
O, keer mij toe Uw lichtend aangezicht!

MARIE SCHMITZ.

III.

Langs lichte banen glijdt mijn denken voort
als zwevend door de ijle hooge luchten,
'lijk vogels, die in breede wijde vluchten
de wieken reppen naar een zonnig oord.

[p. 4]

 

Hoe zou mijn ziel der aarde zwaarte duchten?

 

Een sterk begeer naar schoonheid jaagt haar voort;

 

als een, die weet, dat aan den Gouden Poort

 

een God hem liedren schenkt voor al zijn zuchten.

 

 

 

Zoo stijgt dan vrij omhoog in 't blauw verschiet,

 

van zon-doorweven klaarte, mijn gedachten!

 

Doorklieft de ruimte, spaart uw vlerken niet,

 

En neemt mijn zuchten mee van droeve nachten

 

En kiest mij ginds voor iedren zucht een lied,

 

Opdat mijn tranen schoonheid d'aarde brachten!

 

 

 

MARIE SCHMITZ.