De Hollandsche Lelie. Jaargang 22

Varia.

Onze liefde tot de dieren.

(Naar aanleiding van het gedichtje: ‘Nut der Dieren’,
voorkomende in No. 32 van ‘De Dierenvriend’:
‘Zou ik niet de dieren minnen, enz.’)

Wat zijn wij arm aan Liefde nog,
En traag in 't liefde-geven! -
Hoe vol van baatzucht, zelf bedrog,
In 't korte menschenleven!
Hoe spaarzaam is der menschen hand!
Hoe kort, hélaas, de liefde-band
Dien wij elkander weven!

Arm is de liefde van ‘den Mensch’! -
Zij kan, voorwaar, niet groeien
In 't harnas van de eigenbaat,
Doch slechts bij droppels vloeien
Door 't pantser van de zelfzucht heên, -
En dan nog niet voor iedereen
Ontsnapt zij aan haar boeien!

Maar hij - de Mensch - staat boven 't beest,
Zoo meent hij!.... zou het wezen?
- In aanleg, voorrecht en in geest
Is hij vast uitgelezen!:
De Mensch toch oogst uit 's Levensgaard!
Voorzeker is hij wel op Aard'
Het meest bevoorrecht wezen!

Hem dient het dier! Zou hij dus niet
Zich diens beschermer heeten?!....
Maar 't is de leer der Liefde niet, -
Dit zegt hem zijn geweten.
Neen! Liefde wenscht zich niet gediend:
Is het soms Liefde, die z'n vriend
Slechts voedt om op te eten?

Beroofd van vrijheid, slijt het zwijn
In 't slijk het treurig leven
Dat hem z'n vriend - die lief wil zijn -
Uit liefde (?) wel wil geven.
- Hoe nauwer 't hok: hoe dikker 't spek! -
Is dit een vriend, of wel, een vrek?
Is Liefde soms 's mans streven?

‘Het paard is zulk een nuttig dier!
Zou ik het niet beminnen?
Het geeft z'n krachten met pleizier -
(En ik kom zoetjes binnen!)’
- Stalhouder is hier aan 't woord
En jakkert 't arme bruintje voort.....
Vast om diens hart te winnen!

[p. 763]

 

De hond wiens oog zoo dankbaar blikt,

 

Die zelfs voor een kastijding

 

Straks nog zijns meesters handen likt -

 

Dàt beeld, van trouw en wijding

 

Moet vóór een zwaar beladen kar

 

Zich hijgend voorwaarts spoeden:

 

Hij moet zijn's meesters liefde bar

 

Ervaren - en vergoeden!

 

 

 

Als poes braaf jacht op muisjes maakt,

 

Noemt men haar 't liefste diertje!

 

Als kip het leggen niet verzaakt,

 

Gunt men haar menig piertje:

 

Zóó heeft dat piertje óók 'n doel!....

 

Och neen!.... uit liefde of meêgevoel

 

Doet menig mensch - geen ziertje!

 

...............

 

 

 

‘Zou ik niet de vogels minnen!?

 

Och, zij zingen toch zoo mooi!:

 

Dààrom sluìt ik ze maar binnen

 

In een nauwe, traliekooi! -

 

Nog een doek daarom gehangen,

 

Anders zien ze zoo de zon!......

 

't Beestje heeft nu zijn verlangen’....

 

Och! - dat 't óók eens praten kon!

 

 

 

‘Zou ik niet den ezel minnen?’....

 

- 't Beest heeft daarin heel geen erg!

 

't Schiet hem zelfs nog niet te binnen

 

Bij 't beklimmen van 'n berg! -

 

Toch sleept grauwtje u naar hoven!....

 

Gij sleept hem in 't graf - om 't mijn!

 

Zou hij dan den Mensch niet loven? -

 

Dan moet hij een ezel zijn!

 

 

 

‘Zou ik niet de menschen minnen!

 

Och, zij houden zoo van mij!

 

Maar ik streel dan ook hun zinnen

 

Door een zeker soort pastei!’

 

- Zoo denkt vast het domme gansje,

 

Als het waggelend daar gaat.

 

Eens wacht het een buitenkansje

 

Op een heet gemaakte plaat!

 

 

 

Onze liefde wordt gedreven

 

Door de liefde voor ons ik, -

 

Wierpen wij bij 't liefde geven

 

In ons hart een diepen blik!:

 

Vrij van zelfzucht toch, moest wezen

 

Onze liefde voor het beest!....

 

Ach! vaak zijn wij ‘mensch’ geprezen,

 

Doch zoo weinig ‘mensch’ geweest.

VIKING.

Overgenomen uit ‘de Dierenvriend’ van 8 Mei 1909.