De Hollandsche Lelie. Jaargang 22

Opvoeding
door Carl Ewald.

Vader is in goed humeur.

‘Kom eens hier, Kareltje,’ zegt hij.

‘Kijk eens, ventje, - hier heb je een dubbeltje. Een heel dubbeltje. Dat is voor jou en daar mag je nou eens mee doen wat je wilt. Je mag alleen uit gaan en voor je dubbeltje koopen wat je zelf 't liefst wilt hebben.’

Kareltje staart, zonder een woord te zeggen, naar het dubbeltje in zijn hand. Vader lacht en moeder lacht en knikt hem eens toe - maar daar staat vaders gezicht op eens heel ernstig.

‘Kom eens hier, Kareltje,’ zegt hij. ‘Je bent een groote jongen, nietwaar en je weet heel goed dat een dubbeltje veel geld is. Je mag er voor koopen wat je zelf 't liefst wilt, maar geen koekjes - dat is geld weggooien. Als je er koekjes, of taartjes, of snoepgoed voor koopt krijg je voor je broek.’

Kareltje hoort 't wel, maar 't is of alles rondom hem in een mist gehuld is.

Koekjes - waarom zou hij koekjes koopen? Koekjes kreeg hij immers zoo dikwijls, maar hij had nog nooit van zijn leven een dubbeltje gekregen.

Hij gaat de deur uit met 't dubbeltje stevig in zijn knuistje, want zakken heeft hij nog niet. Opeens laat hij 't dubbeltje vallen en ziet doodsbleek van schrik tot hij 't weer terug heeft. Voor alle winkelramen blijft hij stil staan.

Wat zou je voor een dubbeltje wel kunnen krijgen... Zou je er een echt levend paard

[p. 573]

voor kunnen krijgen... om op te rijden... Of een doosje soldaten... of een mooi halsbandje voor poes... of een hondje zooals tante Riek heeft... of een horloge, dat loopt... Hij wordt er duizelig van. De wereld wordt in zijn oogen grooter en de heele wereld is de zijne voor een dubbeltje. Toen staat hij op eens voor het raam van een banketbakker. Kijk, een schaaltje vol heerlijke roomhorens. ‘10 cent’ staat er boven... Zou dat per stuk zijn, of voor 't heele schaaltje...

Hij begrijpt niet waarom vader taartjes koopen ‘geld weggooien’ vindt. Kom, dat meent vader niet, hij eet immers zelf dikwijls genoeg taartjes...

Kareltje heeft honger. Hij ontvlucht het raam van den banketbakker en gaat weer naar andere heerlijkheden kijken. Maar hij ziet niet anders dan roomhorens... kolossale roomhorens, die zich in de winkelramen afspiegelen en de tinnen soldaten en al het andere speelgoed aan zijn oog onttrekken.

Hij begint te watertanden en het zweet breekt hem uit, zoodat zijn dubbeltje nat wordt van zijn warme handen. Hij begrijpt zelf niet hoe 't komt - maar daar staat hij op eens weer voor het raam van den banketbakker.

Als hij maar wist waarom hij eigenlijk geen taartjes mocht koopen voor zijn dubbeltje...

't Allerliefst zou hij een deuntje huilen. Een levend paard, een hond, een echt horloge, of een doosje soldaten kunnen hem allemaal geen zier schelen... 't eenige waarom hij wat geeft is een roomhoren... Opeens staat hij in den banketbakkerswinkel - zijn dubbeltje is verdwenen en de roomhoren opgegeten.

Daarop drentelt hij langzaam naar huis.

‘Wel Kareltje, laat eens zien wat je voor je dubbeltje gekocht hebt.’

Wat zet Kareltje een vreemd gezicht... en wat wordt vader op eens ernstig.

‘Je hebt toch geen taartjes gekocht...’

‘Neen... nee... neen...’

Maar tegelijkertijd barst Kareltje in tranen uit en zegt de waarheid.

Toen krijgt hij een pak slaag. Een flink pak slaag op zijn broek.

Ten eerste omdat hij taartjes heeft gekocht. En ten tweede omdat hij gejokt heeft.

Als hij niet vreeselijk zijn best doet komt hij tot schande van de heele familie misschien nog eens in de gevangenis...

D. LOGEMAN - VAN DER WILLIGEN.