De Hollandsche Lelie. Jaargang 22

Opvoeding.
Theorie en practijk.

Daar in mijn boekenkastje

Daar staan ze bij elkaar,

De wijze, dikke boeken;

Methodes, kant en klaar.

Ik heb ze doorgelezen,

Ze hebben me͡erg bezwaard,

‘Hoe tusschen al die wenken

Den rechten weg bewaard?’

Ik trachtte te verwerken

Wat 'k wèl en niet mocht doen,

Wat wèl en niet mocht zeggen - -

‘... Geef zelden 't kind een zoen...

... En hoogst verkeerd is 't nemen

Van kinderen op schoot...’

‘... En doet uw kind nog eenmaal

Wat gij zoo juist verboodt -

Dan geen consideratie,

Dat breekt 't prestige af:

Verwijd'ren uit de kamer

En een gepaste straf.’

Och kindje, en vanmiddag

En o, zoo dikwijls nog

Toen zat je in 't schemeruurtje

Op schoot bij Moeder toch.

Laatst moest ik driemaal zeggen:

‘Toe, venteke, niet doen!’

Toen kreeg ik honderd kusjes:

‘Ik zal 't heusch nooit weer doen.’

‘Als Moeder zit te schrijven,

Moet 't kind aan 't spelen gaan,’

(Zoo spreekt de wijsheid verder)

‘Tot 't werk is afgedaan.’

Terwijl 'k dit versje neerschrijf

Heb ik 't zoo rustig niet.

Ik ben wrat mee gaan spelen

En weg was al 't verdriet.

- - - - - - - - - -

Mijn wijze boeken keken

Mij stil verwijtend aan

Als schudden ze hun hoofden

‘Och, och, hoe moet dat gaan!’

- - - - - - - - - -

Ik ging eens naar het bedje

Waarin mijn jongen sliep.

Ik keek eens naar het boekdeel

Dat voor 't gerecht mij riep - -

- En lachte om die wijsheid

Die klaar staat overal

Die het recept gereed heeft

Voor elk speciaal geval.

Laat mij mijn groote liefde,

Den steun ook van mijn man

Dan zie 'k of 'k zonder boeken

Er óók niet komen kan.

A. de Gr. W.