De Hollandsche Lelie. Jaargang 22

Kleine Thérèse door Elise Soer.
(Vervolg en slot van No. 8.)

Thérèse sloot de oogen, zoodra zij het kussen voelde, zij wilde moeders treurig gelaat niet meer zien, het was opgezwollen van tranen. Het kind had zich aan haar hals willen hangen, daar uitschreien, doch vader hield beiden in het oog, zoo bleef zij stil liggen, tot uitputting haar deed insluimeren. Maar onrustig woelde zij in haar slaap, het rechterhandje stijf gesloten. Hoe brandde dat pakje, wat woog het zwaar.... Zij kon het haast niet meer vasthouden en zij mocht het niet laten vallen.... O, wat was het vuil en donker om haar heen en hoe glibberig de grond, waarover zij voortkroop.... wat wilde dat gapende monster in de verte, waarom sloop het op haar af? Zij zag duidelijk zijn twee vurige oogen al naderkomen, het maakte een schuifelend geluid als de nachtwind in de boomen. O, dat pakje.... Nu wist zij op eens wat het inhield, het was haar verplukte lelie. Och, zij durfde haar hand niet openen, om te zien wat er van het arme vermoorde prinsesje was geworden.

Kermend van leed wendde het kind zich om en om, fijne zweetdroppen parelden op haar voorhoofd, zij praatte nu eens luid, dan weer binnensmonds, zonder goed verstaanbare klanken te uiten. Angstig sloeg moeder haar gade, vader stond er bij met somberen blik.

[p. 141]

‘Waar heeft zij het over?’ fluisterde hij.

Moeder zag zijn van angst vertrokken gelaat, haalde de schouders op, boog zich luisterend over de zieke.

‘Laat mij hooren,’ zei de man ruw, zijn vrouw ter zijde duwend.

‘Wat? Een lelie? Wartaal,’ mompelde hij, na een poosje geluisterd te hebben.

‘Als zij koorts heeft, ijlt ze altijd over een lelie,’ verklaarde moeder, ‘zij is stellig heel ziek, arm klein ding! Ik wist wel dat je niet zoudt rusten voor je haar vermoord hadt,’ beet zij hem toe, ‘maar God zal je er voor straffen!’

‘Stel je niet aan; laat haar uitslapen,’ bromde de man.

V.

‘Een groot spoorwegongeluk! Waar, waar? In een van de tunnels tusschen hier en Maastricht... Er moeten veel dooden zijn en nog meer gewonden...’

Troepen volks, met ontdane gezichten, schoolden bijeen op pleinen en straten, in stegen en sloppen.

De trein, die vreemde werklieden, zoogenaamde onderkruipers zou brengen dien nacht, was niet aangekomen. Nu deed het bericht van een aanslag de ronde, van een geheimzinnigen aanslag, onder onverklaarbare omstandigheden gepleegd. Trots alle voorzorgmaatregelen, wachten en rondes, had iemand gelegenheid gehad dynamiet of iets dergelijks op de rails te leggen... Men verdiepte zich in gissingen. Griezelige bijzonderheden werden langzamerhand bekend, gingen van mond tot mond: het lijden van sommige verminkten, de toestand der lijken, der vernielde wagens, het vuur der locomotief had brand veroorzaakt... Men sprak met sidderende stem, huiverend, geheimzinnig. Ieder wist als bij intuïtie, deze misdaad was door stakers gepleegd, maar wie was of waren schuldig? Men keek elkander aan met veelzeggenden blik. Eenigen vertelden haastig waar zij dien nacht geweest waren, als poogden zij reeds nu hun alibi te bewijzen. Anderen namen het geval cynischer op. Een goede waarschuwing voor al wat onderkruiper heette, zonder die kerels had men den strijd al lang gewonnen, hier paste geen medelijden met slachtoffers. De werkelijke slachtoffers der staking waren hier, in de arbeiderswijken, martelaren voor de goede zaak, de toekomst van het werkvolk...

Daar trad Lenan uit zijn woning; aanstonds werd hij omringd. Hij wist blijkbaar van niets, gretig luisterde hij en toonde zich zeer verwonderd. Juist den vorigen avond was hij met zijn kleine meid naar Ougrée geweest, om.... hier daalde zijn stem, een wonderdokter te raadplegen, het kind was erg ziek.

‘Zeg maar liever dat je den heelen nacht thuis waart,’ bromde een hem toe.

Lenan lachte zorgeloos. Volstrekt niet, waartoe zoo'n leugen? Hij en kleine Thérèse waren pas in den morgen thuis gekomen. Hij had nog een praatje willen maken met een der beambten aan het station, maar die scheen het te volhandig te hebben, zeker al van het ongeluk op de hoogte, maar niets losgelaten, natuurlijk niet. Een staker kon zich eens verblijden, als een trein met onderkruipers naar den duivel ging.... Hij lachte grimmig, met fonkelende oogen. Men lachte met hem mee. Het wilde dier, dat echter elke groote staking op den loer ligt, was losgebroken.

Inmiddels zat moeder Lenan in stijgenden angst bij het bed van haar ziek kind. Zij wist nog niets van het spoorwegongeluk in den tunnel; maar zij voelde dat haar man iets misdadigs had begaan, waarin haar lieveling was betrokken. Men had de kleine voor iets gebruikt, voor wat, daarover peinsde zij zich krankzinnig. O, waarom had zij haar kind niet tot het uiterste verdedigd? Waarom zich lafhartig gebogen onder haar mans tyrannie; waarom het lam overgeleverd aan den wolf?

Een zeer nauwkeurig onderzoek werd ingesteld naar de aanleiding van het ongeluk, den trein met werkwilligen overkomen. Moreel waren velen er van overtuigd, dat Lenan de hand in het spel had gehad, toen men van zijn afwezigheid in dien nacht vernam, doch men kon geen bewijzen tegen hem vinden. Het ongeluk was voorgevallen op een lijn, tegenovergesteld aan die door Lenan bereisd....

Sommigen dachten daar het hunne van. Hij kon immers onderweg zijn uitgestapt, of van Ougrée af den tegenovergestelden weg op andere wijze bereisd hebben; handlangers konden hem een wagen hebben verschaft, langs ‘het oude pad’ had hij op de hoogte van den tunnel kunnen komen, waarin de ontploffing plaats greep. Maar.... hier raakte men het spoor bijster, hoe had hij iets in den tunnel kunnen leggen, die onbereikbaar was van het oude pad af? Men onderzocht den rotswand bij het station. Op vele plekken bleken de plantenwortels losgerukt, beschadigd, zelfs doorgesneden, en altijd bij de spleten, ‘de kijkgaatjes’ zooals het volk ze noemde. Zouden voorbijtrekkende voerlui en voetgangers dit hebben gedaan, alleen uit baldadigheid of nieuwsgierigheid? Het was waar, door geen enkele spleet kon een mensch zich heenwringen.... Meer lekte niet uit van het onderzoek. Op hoog bevel werden de spleten nu dichtge-

[p. 142]

metseld. Bij dit werk verwijderde een arbeider een doorntak, waarin lange, blonde haren waren vastgeward, blijkbaar uitgetrokken, opdat de eigenares zich kon bevrijden. Hij schudde het hoofd, maar dacht aan kinderspel. De kloof achter deze takken was echter blijkbaar met opzet verwijd, wijd genoeg, om een vrij dikken hond door te laten, naar hij meende. Een der politiebeambten, die met het onderzoek belast was geweest, hoorde hem hiervan spreken, toen dacht hij plotseling aan het kind, dat Lenan had vergezeld op den bewusten avond, waarin de misdaad was gepleegd. Eenige weken waren reeds na het spoorwegongeluk verloopen, toen de man op deze gedachte kwam. Zou Lenan gewetenloos genoeg zijn geweest zijn onschuldig kind aan zulk een gruwelijk gevaar te wagen. In elk geval moest dit kind opgezocht en ondervraagd worden. -

Het was een warme zomerdag. In de arbeiderswijken krioelde het van spelende kinderen. Wat deerde hun staking en schrale maaltijden. De zon scheen, de kinderen gonsden als zwermen insecten in haar gloed. Zij speelden het groote spel dier dagen op hunne wijze mede. ‘Stakers’ en ‘onderkruipers’ gingen elkaar te lijf, ‘politie’ moest de vechtersbazen scheiden. Soms echter kwam de ‘politie’ er het slechts af, vereenigden beide vijandelijke partijen zich tegen het troepje, dat de orde had moeten handhaven; onder oorverdoovend gejuich werd het achterna gezet en verjaagd.

De staking zelve liep op haar einde. Onderhandelingen, vaak aangeknoopt en weer afgesprongen, hadden ten slotte iets goeds bewerkt. Beloften waren over en weer gewisseld. Elken dag vlamden er meer hoogovens, troepen arbeiders gingen op naar mijnen en fabrieken, het interdict was opgeheven, de bevolking herleefde.

Met somberen blik stond Lenan voor zijn huis naar de spelende kinderen te kijken.

‘Wel, Lenan, is jou kleine meid daar ook onder?’ werd hem gevraagd, juist toen een wilde bende hen voorbijstoof.

Op het gezicht van den smid vertoonde zich een hoonende uitdrukking.

‘Neen,’ zei hij kortaf; hij kende den vrager, het was er een van de politie, maar die hier niet thuis hoorde.

‘Is zij nog ziek?’ ging de ander sarcastisch voort. Lenans oogen flikkerden onrustig. ‘Moet je iets van me hebben?’ stootte hij uit.

‘Ik wou je kleine meid iets vragen,’ zei de detective kalm.

‘Dat kan niet; of ja, ga je gang maar,’ bromde Lenan.

De ander zag hem doordringend aan.

‘Waar is het kind?’

De smid wees met zijn duim naar zijn kleine woning. Hij ging ter zijde, om den ongewenschten gast te laten binnentreden.

Een eigenaardige reuk kwam den mannen al bij den dorpel tegemoet, een reuk van wierook en bloemen en was. De vreemde kende die dooreenmengeling van geuren genoeg, aarzelend ging hij verder. Gedempte stemmen drongen hem in 't oor, een zacht gemurmel, dat hem den weg wees naar een klein vertrek.

De luiken waren er gesloten, maar bij het licht van enkele waskaarsen, zag hij eenige vrouwen geknield bij een kleine, witte, gedaante, roerloos uitgestrekt op een wit bedje.

Om het wasbleeke gezicht, mager, ingevallen, onnatuurlijk verouderd, waren eenige bloemen gerangschikt, tusschen de kleine handen, kruiselings saamgevouwen, lag een lelie....

Ontsteld trad de man terug en sloeg een kruis. Hier viel niets meer te vragen of te onderzoeken; deze waswitte lippen had de dood verzegeld.

Kleine Thérèse zweeg voor altijd.