De Hollandsche Lelie. Jaargang 22

Het hoogste in de Schepping blijft de Liefde.

De stormwind loeit - wild zwiepen nu de boomen,
In diepen vloed verzinken d' ijdle droomen,
Zij staat bij d' oude, grijze abdij
De blaadren ruischen droef: - voorbij. -

Hier ging een Liefde vroeg ter ruste....
- - - - - - - - - - -
Hiér was 't, waar hij voor 't laatst haar kuste,
Hiér zwoer hij haar een duren eed,
Nú is z' alléén - met smart en leed. -

Het water stijgt.... daar klinkt een angstgeschrei -
De golven stuwen.... bruisen woest voorbij -

II.

Zie hem, de monnik, eenzaam en alleen -
Hij valt te voet - hij heeft dien kreet verstaan -
‘Ik ben gekruisigd - klinkt door 't droef geween,
‘Mijn God, neem mij rampzaal'ge, hier vandaan.’
.................
.................

Ver af van 't kerkhof rusten zij,

Vaak gaan de menschen daar voorbij. -

En zien zij 't graf dier twee - dan slaan z' een kruis,
Voor rust van lijf en ziel in 't Hemel-huis.

III.

't Is 't oude, droeve lied in nieuwen tijd,
En 't zij men lache er om, of wel om schreit,
Of twijfel-vol de schouders trekt omhoog,
Of 't loochne, daar het Lot soms wreed bedroog,

Het wonder in de Schepping blijft - de Liefde -

ANNIE NAUTA.

Naar het Duitsch.