De Hollandsche Lelie. Jaargang 22

Ingezonden stukken.
Buiten verantwoordelijkheid der Redactie.

Nu de tijd van reizen gekomen is, wilde ik attent maken op een lief en eenvoudig hotel, (hotel Rheinlust) waar wij acht dagen met het grootste genoegen verbleven. Het ligt over Rolands Eck, vlak aan den pont, en behoort sinds eenige maanden aan Adolph Müller, nadat de vorige eigenaar de zaak verwaarloosd had. Van af 4 Mark kan men daar in pension komen. Wij hadden een mooie kamer met drie openslaande ramen, twee op den Rijn, het zijraam op het Zevengebergte. In den tuin kan men den geheelen dag in de schaduw zitten der kortgehouden en dooreengestrengelde lindeboomen. Men is daar in het middenpunt van alle mooie uitstapjes. Met boot of trein is men in een oogenblik te Königswinter en Godesberg.

Ook is niet te vergeten den tocht op den Rodderberg, oude vulkaan, achter Rolands Eck. In de diepste schaduw stijgt langzaam de prachtige weg naar den top. Boven heeft men het mooiste gezicht op het Zevengebergte, dat, dien dag van ons bezoek, in donkerblauw waas zich verhief boven de gouden graanvelden van den Rodderberg.

Om het mooie van den Rijn te kennen moet men van den stroom afgaan, en de dalen doorwandelen. Het schilderachtig Casbach-thal naar den Severinsberg - het Unkelbar-thal over Unkel, de mooie Anlagen achter Unkel naar Bruchhausen, om niet eens te spreken van de prachtigen tocht naar Laachersee enz.

Met genoegen bevelen wij het hotel van Adolph Müller aan - Bad Honnef - over Rolands Eck. De vrouw kan heerlijk koken, wat men vooral aan soep en jus kan merken. De hartelijkheid, de jovialiteit van die eenvoudige menschen stak voor ons gunstig af, bij de stipte en steenkoude correctheid der kellners en eigenaars van groote hotels. Nooit zijn wij daar weggegaan zonder een gevoel van herademing, al ware het alleen om die dagelijksche, vervelende table d'hôte. Gelukkig dat ook hierin verandering komt, en men meer en meer aan aparte tafels begint te dineeren.

Daar het nog vroeg in den tijd was, en wij naar Duitschland gingen om de Festspiele te Keulen bij te wonen, was het hotel Müller nog geheel ledig. Wij ontbeten alleen in de gezellige eetzaal, waar voor het hoekraam een kanape en

[p. 39]

tafel geschoven was. Door de vensters had men een mooie kijk op het prachtige dal van Honnef, waarboven de blauwe bergen. Rechts keken de ramen, over den tuin met rozen en irissen, op Rolands Eck en Rijn.

Een schilderachtig wegje voert langs het water, in een kwartier naar Honnef. Des avonds zag men in de diepten glimwormen zweven als kleine vliegende juweelen, terwijl over de rivier muziek klonk uit de tegenoverliggende hotels. De voorbij varende stoombooten geleken met al die lichten aan dek en in het water spiegelend, schepen goud, langzaam voortvarend in den stillen avond. Een geur van wilde rozen, jasmijn en accacia vervulde de lucht. Lang zaten wij des avonds op een der banken aan den Rijn, en zagen de pont langzaam op en afvaren en de motorbootjes vlug het water klieven.

Om nog een klein voorbeeld te geven hoe anders het echtpaar Müller was, als meestal de gewone hotelbezitters, was, dat toen ik hevigen maagpijn had door gevatte koude, zij mij bijna genezen heeft door het toedienen van zelfgetrokken kruiden, zonder dat wij dit later op de rekening vonden. Den avond voor ons vertrek daalde de eigenaar naar zijn wijnkelder af, om ons te vereeren met een bizonder fijne flesch. Daar wij begrepen dat wij hem geen genoegen zouden doen met die wijn terug te betalen, namen wij ons voor hem door het toezenden van eenig Hollandsch product te verblijden.

Zijn liefde voor dieren kwam daarin uit, dat, toen een geliefkoosde kat gestorven was, Adolph Müller, zooals zijn vrouw vertelde, zeide liever honderd Mark te hebben verloren dan die poes. En dit zegt veel voor menschen die elken dag den strijd om het ‘Dasein’ moeten opnemen.

Jos. GIESE.