De Hollandsche Lelie. Jaargang 21

[p. 229]

Het bezoek van den Kroonprins van Djoeja aan de suikerfabriek P.

Men hoorde van niets anders dan van het bezoek van den Kroonprins aan de verschillende fabrieken en Z. Ex's tocht naar het Zuiderstrand.

In een gezellig kringetje zittend van eenige goede kennissen, die het er ook al over hadden, zei ik op eens, half in gedachten, ‘daar moest ìk eens bij kunnen zijn, dat zou iets voor mij wezen.’

‘Wil je?’ zei mijn vriendin, wier man ook de eer zou genieten van een bezoek van Z.H.

Hij zelf lag ziek in de stad.

‘Nu wat graag, ik geloof dat ik het erg interressant zou vinden,’ zei ik verrukt, ‘mag het, kan het?’

‘Ja zeker, je zoudt er mij een pleizier mee doen, want dan kan je Corrie meteen helpen.’ Corrie was de dame, die 't huishouden deed. Meteen werd nu afgesproken, hoe laat wij zouden vertrekken en wat er alzoo gedaan moest worden.

Ik vond het idee prachtig! Een Kroonprins te mogen ontvangen, lieve hemel dat gebeurt ook niet alle dagen en wat een drukte maken ze er in Europa niet van als daar zoo'n Japansche prins komt, ik voelde me dus op mijn manier ook gewichtig.

Den volgenden morgen stond ik al heel vroeg gepakt en gezakt klaar om mee te gaan en na een ritje van negentien paal waren wij waar we wezen moesten...

Fluks lieten we alles schoon maken, alle hens togen aan het werk, er werd geschrobd, gedweild, geboend en gewit en dank zij dit alles was weldra de binnengalerij in een troonzaal herschapen.

Bij het plaatsen van de zetels hielp een oudgediende, iemand nl. die meer zulke grappen meegemaakt had, een oud ingezetene van de Stad Djoeja, volkomen op de hoogte van hetgeen er al zoo noodig was en wat hoorde tot de ontvangst van zoo'n hoogen gast.

Voor aan den ingang waren inlanders bezig met het oprichten van een eerepoort van bamboe vlechtwerk met groen behangen.

Koelies liepen af en aan, zij droegen stoelen en tafels, matten en dranken naar het Zuiderstrand, alwaar ook alles keurig in orde moet zijn voor de ontvangst van den Kroonprins.

Toen ik 's avonds in me'n mandje kroop en me'n moede ledematen uitstrekte, voelde ik wel dat ik zou slapen als doornroosje...

* _* *

Het was een heerlijke morgen, lekker koel, en vlug ging ik den trein in om bloemen te plukken, waarmee ik vazen, vaasjes en manden vulde, terwijl Corrie achter inspectie hield. Hier stonden op lange tafels groote bladen met theekopjes en met glazen, in 't midden troonden groote kannen met koffie.

Onder de tafels stonden kisten vol met limonade en ajerblanda - bier - jenever en champagne.

Ik schudde mijn eerwaardig hoofd, niet begrijpend, waar dat alles blijven moest, maar ik had er toen ook geen flauw vermoeden van wie er alzoo komen zouden.

Er kwamen o.a. soldaatjes - ‘muziekanten van het Bataljon, dus moest er wel een goede voorraad wezen, die lusten wat, zoo dacht ik.

De banketbakker uit de stad was er ook en zorgde voor het noodige, ik zag stapels koekjes en saucysbroodjes in trommels, maar hemel, dat is waar ook, ik zou de tafel versieren en ik liep nota bene als een nieuwsgierig klein kind overal rond.

Een aanmaning van Corrie klonk dan ook weldra door de achtergallerij.

‘Zeg juffertje, zou je eens aan de tafel denken!’

‘Ja, ja, dadelijk kind!’ antwoordde ik heel ootmoedig, beschaamd dat ik het arme kind zoo zag sjouwen, terwijl ik kistjes sigaren stond te tellen.

Baboe kwam aandragen met een blad vol bloemen en weldra slingerde ik met bevalligen zwier ranken clematis over de tafel heen op fijn asperagusgroen.

Juist toen ik den laatsten slinger wilde neerleggen, klonk een ‘Wien Neerland's...’ en van blijdschap maakte ik een sprong, zoo, dat het heele zaakje bijna uit elkaar vloog.

‘Groote Goden, Cor, help!

Maar Corrie kon niet helpen, ze liep met een groot blad vol kopjes.

Wat doe je ook zoo dol te wezen!’

Ik trok zeker een erg ongelukkig gezicht, want opeens barstte ze 't in lachen uit.

Maar ik holde haastig naar voren langs de zijgalerij en keek om het hoekje, nog juist bijtijds om ze de poort te zien binnenrijden.

Voorrijders met breede oranje-sjerpen, kwamen het eerst het erf op en toen kwam

[p. 230]

de Kroonprins met zijn gevolg, wagens vol met prinsen, regenten en mindere hoofden.

De administrateur en alle hooge gasten verwelkomden Z.H. en brachten hem naar den voor hem bestemden zetel.

De andere grootheden zetten zich neer op de matten die in de zijgalerij gespreid lagen en nu begon de drukte; ik was intusschen op een holletje naar achter gevlogen om Corrie, die vol plichtsgevoel al heel gauw weer aan 't werk was getogen, een handje te helpen. Er moest thee en koffie geschonken worden, limonade en stroop, en juist goot ik een flinke scheut koffie in een kopje, toen de muziekanten een heerlijke wals begonnen te spelen.

Ik pakte Cor, die de melkkan in de hand hield, om 't middel en begon te draaien, de goede ziel dacht te veel aan haar melkkan en vroeg: ‘of ik stapelgek was geworden.’

Ontnuchterd bleef ik staan... ‘minta hoppie lagie,’ kwam de jongen met een grijnslach op z'n tronie, zeggen.

‘Apa, koppie?’ vroeg ik verstrooid en daarbuiten klonk de wals en daarbinnen knalde de champie... en ik moest nuchter koffie schenken... alles ter eere van den Prins!

Daar kwam maar geen eind aan, bladen met volle glazen en kopjes kwamen telkens leeg terug en wij moesten maar vullen... Typisch was, dat 't inlandsch hoofd, dat den Prins moest bedienen, eerst een gouden halsband om moest doen.

Toen allen zich verkwikt hadden, ging de Prins per auto naar de fabriek, die 5 minuten verder lag, doch voor 't wegrijden werd het zaakje nog even gekiekt door den hofphotograaf.

De muziek blies 't Wilhelmus van Nassauen.

Ik had intusschen geweldige honger gekregen en greep naar een saucysbroodje en de jongen bracht me een glas champie.

‘Ik ben op!’ zuchtte Cor en liet zich in een stoel neervallen ‘angor poef djongos!’ riep ik.

Een vroolijke marsch weerklonk en ‘soeda dateng logie’ bromde de jongen.

Cor sprong op en ik mompelde: ‘dat is gauw!’ en stond op, een beetje draaierig in mijn hoofd.

Bedienden vlogen weer af en aan, de Prins had genoeg van angor poef en vroeg om limonade sadja.

Het ging daar binnen vroolijk toe, ik hoorde ze af en toe lachen, maar er is een tijd van komen, er is een tijd van gaan, dat dacht Z.H. blijkbaar ook, want weldra hoorde ik de rijtuigen naar voren rijden.

En daar ging de stoet weer, en de prinsen die op zij van het huis in hun rijtuigen waren ingestapt, groetten ons zoo minzaam, enkelen zelfs met een kushandje, en wij proestten het uit toen we alleen waren, Cor en ik.

Dat kwam allemaal van de champie. -

De Kroonprins was weg maar - de heeren nog niet en nu kwam het staartje.

De muziekanten zorgden voor tafelmuziek en het ging er lustig toe.

Wij hadden in den tuin een lange tafel laten dekken en na afloop van de rijsttafel kwamen de muziekanten achter om hun magen te vullen, doch eerst nog liet de gulle gastheer ons champagne schenken en met ons drieen trakteerden wij hen.

‘Nou Jan, dat krijgen we ook niet alle dagen, hè!’ bromde er een.

De gasten waren weg, de bedienden aan 't opruimen en wij deden ons te goed aan een warm kopje thee, de gastheer amuseerde zich met de muziekanten, door hen van alles te laten vertellen en hij liet ze zelfs groente uit zijn tuin halen.

Wat mij erg meeviel was hun bescheidenheid, zij konden nu toch vol op drank krijgen, bier, wijn en jenever werd hun telkens aangeboden en toch bedankten zij telkens en van geen enkel kon men zeggen dat hij boven z'n theewater was, een feit dat vaak in de z.g. beschaafde kringen niet te constateeren valt. Neen, ik moet getuigen dat ik die soldaatjes toen hooger schatte als menige ‘mijnheer’.

Op ons aandringen namen ze een flesch mee om nog eens te drinken op ‘Vorstin en Vaderland,’ zei ik.

‘Op den gullen gastheer en de dames!’ antwoordde er een, heel galant.

In wagens met vier paarden bespannen keerden allen tegen den avond huiswaarts en zoo eindigde het bezoek van den Kroonprins.

A. v. MAARSEVEEN.