De Hollandsche Lelie. Jaargang 21

Herfst.

De herfst is weer gekomen,

De lieve herfst is daar!

Nu gaan de dichters weenen,

En treuren met elkaar.

Ze zingen klaaglijk-zuchtend,

Van scheiding en van smart,

Dat breekt.... dat breekt me bijna,

Mijn hoogst prozaïsch hart.

Ze kermen over droomen,

Die ras vervlogen zijn,

Van onvervuld' illusies,

En felle stervenspijn.

Ze idealiseeren,

Het herfstig avondrood,

En kniezen zich poëtisch,

O, hoogst poëtisch dood.

De herfst is weer gekomen,

'k Begroet hem met de luit,

Hij kwam met volle handen,

Gaf sappig, heerlijk fruit....

- - - - - - - - - - - - - -

De herfst is weer gekomen,

Ziet, bladren vallen af,

En vinden in de modder,

Hun diep, prozaïsch graf.

Zoo sterven eens de woorden,

Van elk misère-lied,

Want sombre stervensklachten,

Die voeden 't leven niet.

Ze worden na een tijdje,

Verworpen als het kaf,

En vinden in miskenning,

Hun diep-poëtisch graf.

MIEN PAS.