De Hollandsche Lelie. Jaargang 20

Natuur.

Horch! Der Sarg versinkt mit dumpfigen Geschwanke, Wimmernd schnurrt das Totenseil empor!
Schiller - Leichenphantasie.

De wind, gierende door de takken van de eeuwenoude treurwilgen, regen en hagel neerkletterende op 't sombere kerkhof, op de zwijgende graftomben, doodsch, koud-rustig....

Langzaam komt de stoet nader, kil-zwart; eentonig geratel der wielen over 't kiezelzand, nog één kraak en stil treuren de bloemen mèt de kist om zich heen; de paarden, als voelende de dierbare last, die zij meegevoerd hebben, laten de koppen droef hangen en vormen één doodsch geheel met hun zwart overkleed.

Zachtjes wordt de kist uit de koets genomen, even zacht neergevlijd op de baar, méé gaan de bloemen met hun ijzigen glans en hun lichte geur... Eenige minuten rust... dan zet ook deze stoet zich in beweging; de familieleden zacht snikkend met ontdekte hoofden achter de baar, waarop de hun zóó dierbare afgestorvene naar de laatste rustplaats wordt gevoerd.

Nog steeds giert en loeit de wind, opwaaiend de dorre bladeren met een krakend gefladder, als een hoonende lach van den Dood, spot-

[p. 765]

tend met den mensch, die toch niets vermag tegen hem, den steeds onverzadigde.

De sombere stoet nadert de versch gedolven grafkuil,... weer halt... behoedzaam wordt de kist van de baar genomen, over den kuil op de touwen gelegd, op de touwen, die reeds zoo menigeen naar de diepte hebben gebracht.

Doodsche heilige stilte,... alleen nog 't mysterieus gedwarrel der krakende verschrompelde herfstbladeren... langzaam, langzaam wordt de kist neergelaten, nog één glip en zij rust op den bodem, voor eeuwig afscheid genomen hebbende van de soms vriendelijke, soms woest bulderende natuur.

De wind loeit nog, gaat over in wild gehuil, snerp-fluitend en dan is natuur kalm, dóód schijnt zij. Door de opééngepakte wolken, zwart-massief, schiet een zonnestraal, slechts kort, maar fel; een ratelende donderslag doet de lucht nog meer vanéén scheuren, en te midden van een plekje intensief blauw, komt de dagvorstin geheel te voorschijn, de aarde overgietende met hare warme stralen, nog even de zegen Gods mededeelende aan de uit 't leven gerukte. Omringd door dit zegenrijk, neemt ieder een handjevol immortellen, smetteloos rein, strooit deze naar omlaag en kijkt dan dof-betraand, diep, op de kist als om 't doodsche hout te doorboren.

Met tranen in de oogen bedankt een familielid de aanwezigen voor de bewezen laatste eer, àl zijn droefheid welt op naar de keel, hij kàn niet meer. Allen gaan geruischloos op zij om den diep bedroefde voorbij te laten gaan.

Daar begint 't bovenmenschelijke weer; de wind, als om de schade in te halen, giert nu met huiveringwekkende kracht, loeit, huilt, buldert, alle stilte verbrekende, wegvegende de zonnestralen en alles omringende in een droevige sfeer.

JOMANA.