De Hollandsche Lelie. Jaargang 20

[p. 735]

De Wereldtaal.

Daar was eens een geleerde professor, die wilde eene taal scheppen, die door alle menschen op aarde verstaan zou worden.

Dagenlang zat hij in zijne groote, sombere studeerkamer, omringd van dikke folianten - voor zich hooge stapels woordenboeken - en werkte, werkte zonder op te zien. Bijna alle talen der wereld kende hij, en nu trachtte hij daaruit een geheel samen te stellen; eene taal, zoo eenvoudig en toch zoo duidelijk, zoo sober en toch zoo rijk, dat men ze heel makkelijk leerde en er alles in uitspreken kon.

En hij werkte en werkte, weken, maanden, jarenlang.

Hij werd oud en grijs, maar eindelijk was zijn werk toch bijna volbracht. Moe en bleek was zijn doorgroefd gelaat, maar eene heilige vreugde straalde uit zijne oogen, als hij bedacht, welk een machtige stap hij voorwaarts had gedaan op den weg, die leidde naar zijn ideaal, waarvoor hij geleefd en gewerkt had.

Zijn ideaal: alle volken te verbroederen - geene verschillende landen zouden er meer zijn, neen, één reusachtig rijk, dat de geheele wereld omvatte, het rijk der menschheid.

In dat rijk zouden geene koningen heerschen; ‘vrijheid’, ‘gelijkheid’ en ‘broederschap’ zouden geene holle klanken meer zijn, maar waarheid en recht.

En ééne taal zouden allen spreken...

- En hij leunde het moede hoofd achterover in zijnen stoel, en verzonk in schoone toekomstdroomen. -

Toen had hij een visioen.

Hij zag eene stad, met drukke, overvolle straten.

Voor 'n winkelraam stond een klein, bleek jongetje, die met groote, hongerige oogen keek naar al de heerlijkheden, die daar uitgestald lagen. Onbeweeglijk stond hij, en groote tranen rolden langs zijne wangen.

Uit den winkel kwam eene jonge, elegant gekleede dame, eenen grooten zak vol lekkernijen in den arm. Vroolijk lachend keek ze de lachende wereld in. Toen zag ze het kind. En ze keek hem aan, vol innig medelijden, en stopte hem den grooten zak in de kleine handjes, streek hem over 't blonde haar, boog zich, en drukte snel eenen kus op zijne magere wangen.

Toen snelde ze weg, alsof ze iets slechts had gedaan.

Het kind keek haar een oogenblik na, en holde toen weg, zoo snel zijne korte beentjes hem droegen. Zijne moeheid was geweken, zijne wangen gloeiden en zijne oogen straalden. -

Er was geen woord gesproken tusschen die twee.

En de geleerde droomde verder.

In eene eenzame, donkere laan zag hij, bij 't licht der sterren, twee gestalten, hand in hand; een man en eene vrouw.

Ze waren beide jong en blond.

Langzaam liepen ze verder, van tijd tot tijd zagen ze elkaar aan, dan sloeg het meisje weer snel hare wimpers neer.

Eindelijk stonden ze stil; hij greep hare beide handen en zag haar diep, diep in de oogen. Toen sloeg hij de armen om haar heen en kuste haar.

En zij liet het kopje op zijnen schouder glijden en zag vertrouwend, vol liefde tot hem op.

Toen omhulde hen de nacht met zijnen dichten sluier. -

Er was geen woord gesproken tusschen die twee.

En hij droomde verder.

Hij zag eene sombere vlakte, begrensd door grauw-bruine heuvels. Voor enkele uren had die vlakte nog getrild onder den hoefslag van duizenden paarden; hadden die heuvels weerklonken van dof kanongebrom... nu was alles stil.

Langzaam waren de stofwolken gedaald, was de kruitdamp opgetrokken... nu was alles stil.

Maar neen; hier, daar, ginds in de verte, daar klonk het als 'n lange, bange angstkreet: het gekerm der gewonde soldaten.

Duizenden lagen daar uitgestrekt, de meesten bewegingloos.

Luider, steeds luider klonk het gesteun en gekreun, zoodat het scheen, alsof ook de dooden hunne stemmen mengden in dien grooten jammerklacht, die luid ten hemel schreide en uitzong al de ellende der menschheid. -

Toen zag de professor, hoe eene eenzame vrouwengestalte zich langzaam over het slagveld bewoog. Ze scheen iemand te zoeken. Bij elken soldaat knielde ze neer, zocht zijn gelaat met koortsige, rukkende

[p. 736]

bewegingen; dan liet ze het lichaam weer uit hare armen glijden en ging verder, steeds zoekend, in wanhoop en angst...

- Eindelijk viel ze met 'n luiden kreet naast een vreeselijk verminkt lijk op de knieën, en bedekte met kussen dat koude, bebloede gelaat...

Toen zonk ze in 't gras, dat vochtig was van zijn bloed, en bleef onbeweeglijk liggen, langen, langen tijd. -

Eindelijk hoorde ze dichtbij steunen, eerst zacht, toen luider, steeds luider; hartverscheurende kreten waren het.

Langzaam hief ze het hoofd op. Dicht naast haar lag hij, en kromde het lichaam in onduldbare pijnen. Zijn gelaat was akelig verwrongen, en hij deed wanhopige pogingen, om zijnen rechterarm op te heffen, die onder het lijk van eenen kameraad lag.

Toen stond de vrouw op. Ze opende een pakje en haalde er eenen veldflesch met brandewijn en wat verbandmiddelen uit.

Nog eenen blik wierp ze op den doode - voor hém had ze dat meegebracht, maar hij had nu niets meer noodig...

Toen knielde ze neder naast den gewonde en liet hem drinken.

Hij zag haar aan met dankbare lijdensoogen en vestigde toen zijn strakke blik smeekend op zijnen rechterarm.

Zij begreep hem, en hief het doode lichaam op, zoodat de arm vrij kwam. Met inspanning van al zijne krachten hief de soldaat zich op en haalde van tusschen zijn vest een portret en eenen brief te voorschijn. Het was het beeld van een blond meisje, heel jong nog. Hij preste het aan zijne brandende lippen, en zag toen de vrouw aan, die zijn hoofd ondersteunde. Er sprak eene wanhoopsbede uit die blik. Hij wilde iets zeggen, doch geene verstaanbare klanken kwamen hem over de lippen. Toen gaf hij haar den brief, en zijne brekende oogen richtten zich, als om hulp smeekend, van de vrouw die hem steunde, op het portret.

En de vrouw begreep hem. Zij zag hem aan; die blik gaf den stervende rust.

Nog eens drukte hij eenen kus op het blonde meisjeskopje, dat hem vriendelijk toelachte - toen zonk slap zijn hoofd achterover, maar zijne oogen richtten zich vol hoop op dat bleeke lijdensgelaat, waarop hij eene zwijgende belofte las.

Toen zag de professor niets meer.

Maar half wakend, half droomend, hoorde hij eene stem, die zeide:

‘Armzalige geleerde! Wat bemoeit ge u, eene taal te scheppen, die door iedereen verstaan kan wòrden.

Die taal bestaat, zoolang er menschen bestaan.

In het rijk der menschheid wordt de taal der menschelijkheid gesproken.

In eene harde school wordt die taal geleerd, maar eene zachte, edele vrouw zal u leiden en steunen - die school is het leven, en zij, die u daar leert, heet: ‘liefde’. -

FREDDY MEURING.