De Hollandsche Lelie. Jaargang 20

De ringvinger. Uit het Engelsch van Georg Gissing.

III. (Slot.)

Er was nu dadelijk geen sprake meer van een andere tocht die ze samen zouden ondernemen. De Engelschman doodde den tijd zoo goed mogelijk, tot de namiddagpost arriveerde, maar ze bracht voor hem weer niets.

Aan tafel hoorde hij dat, ‘Oom James’ veel vooruitging; later zocht hij miss Kerin onder de vele menschen in den salon, maar hij merkte niet op hoe haar gelaat bij zijn naderen ophelderde.

‘Morgen,’ zei hij eenigzins verlegen, ‘zijn de tuinen van de Villa Medici open. Heeft u die reeds gezien?’

Miss Kerin schudde ontkennend haar hoofd.

‘Ik zou er gaarne met u heen willen gaan, 's morgens of 's middags,’ zei Wrigthon. Hij had hiervoor een afdoende reden, daar hij haar de onbewust veroorzaakte pijn, weer eenigzins wilde vergoeden en hij het ook onbeleefd zou vinden, haar in de gedwongen eenzaamheid alleen te laten gaan. Met het opgewektste gezicht stemde zij in zijn voorstel toe. Daarna praatten en schertsten ze nog eenigen tijd te samen, hij voor een oogenblik zijn zorgen vergetende en zij vervuld met zoete herinneringen en hoop.

Wrigthon was er verre van te begrijpen, hoeveel waarde deze kleine vrouw uit Ulster aan zijn gedrag hechtte, het zou hem zeer ontstemd hebben inderdaad, als men hem verteld had, dat zij vele uren van den nacht doorbracht met aan hem te denken, terwijl ze zijne vriendelijkheid in stem en blikken dankbaar herdacht en zichzelf trachtte te overtuigen, dat zijn bijzonder gedrag tegen haar, een zekere beteekenis had. Indien dit werkelijk zoo ware, hoe gunstig was het lot haar dan! Hier in dit verrukkelijke Rome, op het laatste rustpunt harer lange reis, juist toen ze op het punt stond de wereld vaarwel te zeggen, met het vooruitzicht op een vervelend, provinciaal leven, had zij misschien haar ideaal gevonden. En met verrukking bekeek ze haar gekwetsten vinger, den vierden vinger van de linkerhand; den ringvinger...

Des morgens zouden ze samen naar de tuinen van Medici, maar om 9 uur kreeg miss Kerin bericht van haar Oom, dat hij gaarne 3 brieven door haar geschreven zou zien. Haastig ging ze aan 't werk, en even voor 10 uur was ze er reeds mee klaar. Helaas! Oom James berispte haar ernstig over haar slordig schrijven en vroeg haar ze nog eens over te doen, maar dan op een nettere manier.

Ze wou tegenwerpingen maken, maar durfde dit niet te doen, daar ze te veel aan haar Oom te danken had. Ze rende naar de hall,

[p. 630]

vond Wrigthon reeds op haar wachten en met bevende stem vroeg ze hem of hij wel zoo vriendelijk zou willen zijn, de wandeling tot den na-middag uit te stellen.

Natuurlijk! hij had geen andere wensch, dan 't geen haar genoegen kon doen, misschien was het nog wel zoo prettig in den middag, daar de lucht nu zoo bewolkt was.

En na de lunch regende het, het regende wanhopig. Miss Kerin was zoo bitter teleurgesteld, dat zij zich op haar kamer begaf en tranen vergoot. Wrigthon zat eveneens op zijn kleine slaapkamer, nu eens naar de donkere lucht ziende en dan weer naar de tafel, waar verschillende brieven lagen, die hij de laatste 6 weken had geschreven, om ze ook telkens weer te vernietigen.

Tegen zonsondergang klaarde het weer eenigzins op, hij voelde bepaald behoefte aan eenige frissche lucht en ging naar beneden voor eene wandeling. De huisknecht overhandigde hem een brief. Een blik erop en hij haastte zich naar een rustig hoekje van de hall, waar hij de enveloppe openscheurde; een brief van 4 pagina's. Hij las ze door, toen nog eens van voren af aan, eindelijk stak hij ze in zijn zak en ging uit.

Aan het diner keek Miss Kerin meer dan eens nieuwsgierig naar hem. Door 't een of ander leek zijn gezicht veranderd, het droeg een vrijmoedige uitdrukking en hij zag er veel beter uit, zijn stem was ook helderder, hij praatte zelfs vroolijk. Toen hij later zijne vriendin in den salon ontmoette, kon zij nauwelijks hare oogen van hem afhouden.

‘Wij zullen het bezoek aan de Medicituinen niet opgeven,’ riep Wrigthon uit, toen hij naast haar ging zitten. (Hij had hetzelfde reeds eerder gezegd). ‘Ze zijn weer op Zaterdag open, u moet mij beloven mee te zullen gaan.’

‘Als ik kan.’ Ze deed geen poging om een luchtigen toon aan te slaan, ze was doodelijk verlegen en haar geheele houding bevestigde dit.

‘Misschien gaat Mr. Kerin tegen dien tijd ook reeds weer uit?’

‘Misschien wel, maar ik denk dat hij niet veel om de tuinen zal geven.’

Wrigthon merkte niets. Geheel vervuld van zichzelf, opgewonden, praatte hij omdat het hem behaagde zijn eigen stem op zulk een ongewonen toon te hooren.

‘Het is een vervelende dag geweest,’ zei Miss Kerin vaag.

‘Vervelend? O, ja, en voor U speciaal ben ik bang.’

‘O, ik heb er niet aan gedacht,’ was haar vreemd antwoord. ‘Een van die Amerikaansche dames leende mij een boek. Kent U het?’

Ze liet hem een deel zien dat op haar schoot lag en ze begonnen er over te praten.

Wrigthon, die weinig romans las, praatte nu met jeugdige frischheid en belangstelling met haar erover; op dit oogenblik vond hij het bepaald eene verlichting voor zijne gevoelens om de liefdesgeschiedenissen van denkbeeldige personen te kunnen uitpluizen. Met het boek in questie, dat hij toevallig kende, was hij het in 't geheel niet eens, die en die trek of dat gedrag trof hem als geheel ‘onnatuurlijk.’ Miss Kerin had er een geheel andere opinie over, ze wond zich op, tot haar vriend het discours met een grapje afbrak.

‘Neemt U de dingen niet ernstig op?’ vroeg Miss Kerin, hem in 't gezicht ziende, terwijl haar wangen een weinig rood zagen.

‘Ernstige dingen, zeker. Ik dacht dat U dat wel wist.’ Hij had naar haar linkerhand gekeken, die nog steeds in het zijden windsel stak.

‘Heusch,’ vervolgde zij, ‘U trekt U de kleinigheden veel te veel aan en schertst over dingen die veel belangrijker zijn.’

Ze zei dit eenigzins op geraakten toon en Wrigthon keek haar met verbazing aan. Zij ontmoette zijn blik en keek voor zich. ‘Ik meende het heusch niet zoo erg,’ zei ze verlegen, ‘ik ben bang dat men onzin begint te spreken in pensions. Men brengt zijn tijd in ledigheid door.’

‘Ja,’ stemde Wrigthon goed gehumeurd toe, ‘de gedachte aan huis, indien men er een heeft, of denkt er een te vestigen, komt vaak genoeg bij iemand op, vindt U ook niet?’

Ze werd vuurrood. Daarop begonnen ze over een Engelsch tehuis te spreken, zijne gemakken en zijne inrichting. Wrigthon bepaald met een onderdrukte geestdrift. Hij vroeg haar over het leven in Ulster, en ze vertelde hem er meer van dan tot nu toe, eenvoudig en openhartig. Daarop zei Wrigthon dat hij Ierland wel eens zou willen zien en Miss Kerin was nu vol lof erover, en eindelijk mompelde hij zoo iets, van er misschien eens een vacantiedag in den herfst te willen heengaan. Toen zij eindelijk opstond om naar hare kamer te gaan, waren zij samen op den aangenaamsten voet en wisselden vriendschappelijke blikken.

[p. 631]

Daarop volgde er een buiigen dag, een ander, droog maar zonder zonneschijn, tot de Zaterdagmorgen eindelijk met schitterende zonneschijn aanbrak.

‘Mijn oom hoopt morgen beneden te zullen komen,’ zei Miss Kerin aan 't ontbijt.

‘Goed! - en dezen morgen - is U dan vrij?’

‘Geheel.’

‘Laten we dan van de zon profiteeren, zoolang ze er nog is.’

Ze ontmoette hem in de hall; een kleine verandering in haar costuum was merkbaar sinds hunne laatste wandeling, zij had haar hoed eenigzins flatteuser gemaakt met een nieuw lint, en iets van versiering op hare japon aangebracht, terwijl ze zich eene roos in het knoopsgat had gestoken.

Op hun weg naar de Villa Medici praatten ze vertrouwelijk als twee oude vrienden, niemand zou hen voor toevallige pensionskennissen hebben gehouden. Wrigthon was in de beste stemming, en deed zich op zijn voordeeligst voor, zijne metgezellin met haar lichten stap, haar fier gedragen hoofd en van geluk glinsterende oogen, leek aantrekkelijker dan anders, men zou haar nu bijna mooi kunnen noemen.

Toen de portier de tuinpoort opende, lachte Miss Kerin hem vriendelijk toe, toen hij ze weer achter hen sloot, gevoelde zij een trilling van geluk, zij en haar vriend waren alleen, de wereld was voor hen afgesloten.

Ze werd nu stil, gedeeltelijk omdat haar metgezel weinig geneigd scheen om te praten; zij keek tersluiks naar hem, hij was in gedachten verdiept, maar had niet meer die trek van melancholie over zich.

Toen ze de terrassen van de Villa Medici afdaalden, leidde Wrigthon haar naar een plek in den tuin terug, waar ze reeds een poosje geleden hadden gestaan, naar een schuilhoek, met een steenen zitplaats, waar men een blik heeft op de Villa Borghese over de muren van Rome heen.

‘Zullen we hier een oogenblik gaan zitten?’ vroeg hij. Zij genoten van de stilte, de eenzaamheid, de verschillende schoonheid en schilderachtigheid van hunne omgeving, langs het terras groote pijnboomen en tusschen de groene lanen en heggen, een droomerige palm, vóor hen het middeleeuwsche koepelhuis en achter hen de wallen van de gevallen majesteit eener oude wereld.

En deze twee, de man en de vrouw van het heden, sidderden door hunne eigen gedachten, waren koortsig over de werkelijkheid van hunne eigen kleine levens.

Wrigthon sprak het eerst. ‘We zijn zulke goede vrienden geworden, dat ik U gaarne iets zou willen zeggen, iets waarover ik met niemand anders te Rome zou kunnen spreken.’

Hare oogen beantwoordden zijn blik.

Hunne uitdrukking was zoo vreemd, zoo verschrikt (want zijne woorden deden in haar een plotseling boos voorgevoel ontwaken), dat hij, voor de eerste keer, zichzelf afvroeg of hij wel voorzichtig had gehandeld.

Voor de eerste keer dacht hij aan Miss Kerin als aan eene vrouw, jonger dan hij, als aan eene vrouw, tot émoties in staat, zooals hij die zelf gevoelde.

Weer keek hij naar haar, angstig. Hare oogen waren neergeslagen, met de punt harer parasol raakte ze een blad op den grond aan.

En ze zei niets.

‘Misschien heeft U reeds vermoed,’ ging hij aarzelend verder, ‘dat ik de een of andere zorg had, die mij drukte - iets dat mijne gedachten bezig hield -’

Ze zei niets en zag doodsbleek. Wrigthon werd steeds meer verlegen en wenschte van harte dat hij niet met deze dwaze bekentenis begonnen was. Het volgende oogenblik voelde hij evenwel, dat hij niets beters kon doen, dan er mee door te gaan en zoodoende er een einde aan te maken.

‘Het is een liefdesgeschiedenis.’ Hij trachtte te lachen. ‘Ik heb steeds op een antwoord gewacht op een brief, dien ik eenige weken geleden verzond.’

‘En is dit gekomen?’ Ze zei dit met een toonlooze stem, als van verre, en trachtte zich met alle inspanning te herstellen van de schok die hij haar toebracht.

‘Ja. Het antwoord dat ik hoopte - maar bijna niet durfde te hopen.’

Ze had zich nu in zooverre weer herwonnen door rustig te kunnen zeggen: ‘Dan moet ik U dus feliciteeren.’

‘Dank U. Het heeft mij -’ zijn stem daalde. Gelukkig was er een klein gezelschap van vreemde toeristen in hunne nabijheid, dat nu aan hen voorbij ging. Dit was een uitvlucht voor zijn plotseling stilzwijgen.

Toen ze voorbij waren, sprak Miss Kerin weer en nu gemakkelijker: ‘Wilt U me eens iets van haar vertellen?’

Hij deed het zenuwachtig genoeg, met zijn wandelstok in het grint woelende; hij zag er verhit en rood en beschaamd uit, zich zelf trachtende te overtuigen van zijn dwaasheid te veronderstellen, dat Miss Kerin iets meer dan vriendschap voor hem zou gevoelen.

‘Ontvangt U dan mijne beste wenschen,’ zei deze daarop, zonder zichtbare zelfbeheersching, hem de hand reikende, ofschoon niemand ooit zou weten, hoeveel innerlijke krachtsinspanning haar dit kostte, terwijl ze zich zoo diep getroffen gevoelde.

‘Wanneer zal het huwelijk plaats hebben?’

‘Van den herfst - misschien.’

Zij zat in gepeins verzonken, voor een, oogenblik slechts, daarop stond zij op, hij

[p. 632]

volgde haar voorbeeld en zij wandelden langzaam naar den uitgang; eens of tweemaal zag zij nog eens om, ze nam de schoonheid van de tuinen in zich op en keek daarna naar den onbewolkten, blauwen hemel.

Wrigthon hield bijna voortdurend zijne oogen naar den grond gericht.

Gedurende twee dagen spraken ze elkaar niet, behalve aan tafel. Oom James mocht zijn kamer weer verlaten en gedroeg zich als een overprikkelde, herstellende zieke, hij had al zijne belangstelling voor Italië verloren, men zag hem slechts, gebogen over spoorboekjes, aanteekeningen maken.

Op den derden morgen ontbeet Wrigthon alleen, en merkte nauwelijks de afwezigheid van de Kerins op, zoo verdiept was hij in de herinnering aan een tweeden brief, welke hij dien avond te voren had ontvangen.

Aan de lunch ontbraken de Kerins wederom. Hij vroeg den huisknecht ernaar; de dame en de heer hadden Rome met een vroegen trein voor het Noorden verlaten.

Men moet zich toch niet direct alles inbeelden. Dat eéne vrouw hem liefhad, was vreemd en heerlijk genoeg; hij had omtrent Miss Kerin dwaze gedachten gekoesterd. Sinds dat bezoek aan de Villa Medici, had zij nooit eenige verlegenheid laten merken en nu was zij vertrokken, zooals ieder andere toevallige kennis, terwijl ze zelfs vergat afscheid van hem te nemen.

Gelijk ieder andere toevallige kennis, Miss Kerin had er een menigte in dit jaar van hare reis gemaakt, éen zou ze zich er slechts van blijven herinneren. Treinen en booten voerden haar noordwaarts naar het groene eiland, naar het vervelende, kleine, duffe stadje bij Belfast, waar zij in haar eenzame kamer zou zitten, en de ruïnes, de tuinen, de lucht van Rome zou zien, en misschien naar den ringloozen vinger zou staren, die door hem gewond was.

Vertaling van ‘EUGENIE.’